Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια

Άρθρο του  Γιώργου  Φωτ.  Παπαδόπουλου-πρ. Δημοτικού Συμβούλου Χίου

(Με αφορμή μια δημόσια τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου των Παπικών στη Χίο)

            Ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί  καλλιεργούμε  και  πρεσβεύουμε  την  αγάπη,  την  πραγματική- έμπρακτη  αγάπη.  Όμως,  η  έννοια  της  αγάπης  είναι  ευρεία.  Και  όταν  η  αγάπη  απέχει  από  την  αλήθεια  δεν  είναι  αγάπη  αλλά  το  είδωλό  της.

            Επίσης,  ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί – που  αποτελούμε  το  99 %  του  τοπικού  ποιμνίου  της  νήσου  μας – ακούσαμε  τον  Επίσκοπο  των  Φράγκων,  δηλαδή  της  Ρωμαιοκαθολικής  ή  Παπικής  Εκκλησίας,  ευρισκόμενο  στη  Χίο  τις  ημέρες  αυτές,  να  μιλά  στα  τοπικά  ΜΜΕ  για  αγάπη  και  μάλιστα  να  λέει  <<Εμείς  πρεσβεύουμε  την  αγάπη  και  θέλουμε  να  την  εκδηλώνουμε  μαζί  με  τους  Ορθοδόξους  και  όλους  τους  άλλους  πέραν  από  κόμματα,  χρώματα,  Δόγματα>>. 

Άρθρο του Μητροπολίτη Βρεσθένης Θεόκλητου 

Από την εποχή της νεότητός του ο Μακαριστός Χριστόδουλος ανησυχούσε για το μέλλον του Ελληνισμού στην Ευρώπη. Ως Μητροπολίτης Δημητριάδος ο Χριστόδουλος, δεν εκδήλωσε καμίαν αντίθεση για την ένταξη στην Ευρώπη. Σε πολλά κείμενά του όμως, διετύπωνε την ανάγκη η ένταξη να συνοδεύεται από αγώνα για την αυτοσυνειδησία των Ελλήνων.

Ήταν βέβαιος ότι η ένωση της Ευρώπης, αποτελεί πνευματική και ποιμαντική πρόκληση – όχι αυτονόητα αρνητική, αλλά που αναπότρεπτα θα καταλήξει αρνητική εάν συνεχισθεί η σιωπή και αδιαφορία της Εκκλησίας μας. Εκτιμούσε ότι είναι επικίνδυνο και κοντόφθαλμο να βλέπουμε την ένωση της Ευρώπης μόνο ως ένα ταμείο, ή ως υπόθεση μόνο της πολιτείας και των παραγωγικών τάξεων.  

(Άρθρο από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ)

«Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα....Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει...», έλεγαν οι στίχοι ενός τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, που κυκλοφορήθηκε το 1979...

Ζούμε σ' ένα όνειρο, που τρίζει!

Στίχος προφητικός, αποκαλυπτικός στη διαπίστωση του 30 χρόνια αργότερα, αλλά και προβληματικός στη βεβαιότητα του ότι «τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»!

Ίσως να τα ήξεραν και να τα ξέρουν όλα! Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και τότε και σήμερα, ακόμα περισσότερο, τα παιδιά «τα ξέρουν όλα» , καθώς αυτά κυρίως είναι οι αποδέκτες και οι χρήστες των αδιανόητων, μέχρι πρόσφατα, δυνατοτήτων και ευκαιριών, που προσφέρει η λεγόμενη επανάσταση της Πληροφορίας.

Έχουν στη διάθεση τους τόσα μέσα και «εργαλεία» γνώσης και πληροφορίας, ώστε, για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία, τα παιδιά «ξέρουν» περισσότερα από τους μεγάλους.

 

του Σεβ. Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα 

Πριν εκατό χρόνια, το Νοέμβριο του 1912, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄  αναχωρούσε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο  για τον άλλο κόσμο, τον αιώνιο και παντοτινό. Ο Ιωακείμ είχε ξεκινήσει  την πορεία της ζωής του από το Βαφεοχώρι, τη γενέτειρά του, με έμφυτη αγάπη, κλήση και κλίση για την Εκκλησία. Τα χαρίσματά του, με την ευλογία του Θεού, τον αξίωσαν να έχει  δυσεύρετη και μεγάλη εκκλησιαστική προσφορά και διακονία. Υπήρξε  πρόσωπο με βαθύτατο εκκλησιαστικό φρόνημα, τον διέκρινε όμως παράλληλα και διορατικότητα και ενόραση, χάρη στην οποία προσλάμβανε τα γενόμενα και τις εξελίξεις που κυοφορούσε το αύριο και το μέλλον. Έθεσε στη διακονία της Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου την ύπαρξή του, με τα πάμπολλα χαρίσματά του. Είναι όμως πολύ χαρακτηριστικό, και ιδιαίτερα επίκαιρο για τις ημέρες που ζούμε, το υπό του Μανουήλ Γεδεών για τον Ιωακείμ σημειούμενο: «Καίπερ δε φρονών ότι το καθ’ ημάς χάος ου διαρρυθμίζεται, δυστυχώς ηθέλησε ν’ αναλάβη ευθύς την εφ’ ολοκλήρου διαρρύθμισιν αυτού».

Συμπληρώνονται εφέτος εκατό χρόνια  

Άρθρο του Κώστα Ζαφειρίου

Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται αύριο, 7 Φεβρουαρίου, από την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στο πηδάλιο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τέσσερα χρόνια μεστά πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων που η Εκκλησία της Ελλάδος παρακολουθεί από κοντά.

Η πρώτη τετραετία του κ. Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, κλείνει με την επιστολή του προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο, επιστολή που δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε τόσο από κληρικούς, όσο και λαϊκούς, «επιστολή του οργισμένου και εξαθλιωμένου Λαού προς την πολιτική εξουσία».

Αν ανατρέξετε στον Ενθρονιστήριο λόγο του μακαριωτάτου κ. Ιερώνυμου, θα διαπιστώσετε πως το περιεχόμενο της επιστολής αυτής είχε -προφητικά θα έλεγε κανείς-προαναγγελθεί. Διαβάστε τι είχε πει τότε (16 Φεβρουαρίου 2008) ο κ. Ιερώνυμος: 

Υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου

Εφημερίου Ιερού Ναού Προφ. Ηλιού Τριπόλεως 

          Ναι θα εμμένω. Ζητώ να μου γνωρίσουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι, πως και γιατί υπάρχει αυτό το τεράστιο χρέος της Ελλάδος.      Αλλά ας μην προσπαθείτε εσείς και εγώ να το μάθουμε. Μην ζαλίζομε το κεφάλι μας. Είναι που είναι ζαλισμένo από τα τόσα και τόσα προβλήματα. Ανέτρεξα λοιπόν σε εφημερίδες και σε περιοδικά και το βρήκα. Βρήκα την καθαρή αλήθεια και την παρουσιάζω.

          «Όταν το ελληνόπουλο και η ελληνοπούλα, ντυμένα στα εθνικά χρώματα, κοιμόντουσαν αθώα στο κρεβάτι τους, και έξω κάτω από το φως του φεγγαριού, έσκουζε ο γκιώνης, εμφανιζόταν στα δωμάτια των παιδιών η γιαγιά. Η τρυφερή γριούλα με το τσεμπέρι, αθόρυβα, έβαζε μερικά λεφτά κάτω από τα παιδικά μαξιλάρια. Αυτό γινόταν παντού, για χρόνια. Σε κάθε οικογένεια. Τα παιδιά το πρωί έβρισκαν τα λεφτά και χαρούμενα ξόδευαν το χαρτζιλίκι της γιαγιάς. Όλα τα παιδιά, όλα τα λεφτά.  

Άρθρο του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Κατανοούμε και αναγνωρίζουμε, την ευχάριστη έκπληξη που προκάλεσε σε όλους- και όχι μόνο στον κύριο   Στάθη- η επιστολή που απέστειλε ο συνήθως σιωπηλός, μέχρι τώρα, Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος προς τον Πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο, δια της οποίας λέγει  αλήθειες και θίγει γεγονότα , που απασχολούν όλους τους Έλληνες!
Και είναι η πρώτη δημόσια παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου σε αυτό το επίπεδο,για όλα εκείνα που συμβαίνουν στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό και τα οποία  την έχουν οδηγήσει στον εθνικό αποτροπιασμό και το λαό μας στην εξαθλίωση!!
Όμως στην προσπάθειά του  ο κ. Στάθης (στο eniko.gr) να εξάρει την παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου προβαίνει σε απαράδεκτες κρίσεις κατά του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου,τον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ,τον παρουσιάζει ως εξουσιομανή που ήθελε μάλιστα, να το παίξει  και Εθνάρχης!!
Και είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να λέγει όσα λέγει σήμερα ο νυν Αρχιεπίσκοπος έστω και με καθυστέρηση τεσσάρων ετών και να... δοξάζεται! 

Άρθρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμου

Για πρώτη φορά αισθανόμαστε να μας νεκρώνουν τα δυό αυτά παγερά συναισθήματα. Δεν ξέρουμε, μήτε μπορούμε να υποπτευθούμε, ούτε να προβλέψουμε "τί τέξεται η επιούσα". Ένα πυκνό σκοτάδι, ένα θολό σύννεφο μας κρύβει τον ορίζοντα. Δεν είναι μόνο η απορία για την οικονομική έκβαση της κοινωνίας μας, είναι και ο φόβος που κατέλαβε την ψυχή μας και την μούδιασε. Παρέλυσε κάθε ικμάδα της ζωτικότητος που είχαμε και στα πρόσωπά μας ζωγραφίζεται ο πανικός ενός άγνωστου αύριο, με τραγικές επιπτώσεις στην καθημερινή μας πραγματικότητα.

Ήδη είμαστε πολύ κουρασμένοι, οι Έλληνες Ορθόδοξοι!

Μόνο έτσι μπορούμε να περιγράψουμε τα υποτροπιάζοντα ειδεχθή συμπτώματα της σύγχρονης πυορροούσης κοινωνίας μας, πλέον.

Ένας ελληνισμός τελείως ξεκομμένος απο το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Δίχως ίχνος  

Σε μια εποχή που η Εκκλησία  στηρίζει  τους αδύναμους συμπολίτες μας, σε μια εποχή που ο παπάς διακονεί αμισθί (εκατοντάδες περιπτώσεις) την Εκκλησία και συμπαραστέκεται πνευματικά στους αδυνάμους, σε μια εποχή που ο πολύτεκνος παπάς καλείται να ζήσει με μισθό πείνας όπως χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας, σε μια εποχή που το ράσο δείχνει το φιλάνθρωπο χαρακτήρα του, κάποιοι επιμένουν να λοιδωρούν τους κληρικούς.

Μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών διαφημίζει αποκριάτικες στολές και μεταξύ αυτών «στολές»  παπά ή αρχιμανδρίτη! Πόσο αστείο είναι το λειτούργημα του ιερέως; Πόσο γέλιο μπορεί να προκαλεί ο σταυρός και το καλυμμαύχι; Ως πότε θα σταματήσει ο διασυρμός του Ορθόδοξου Χριστιανού; Ποιος πατέρας θα γελάσει βλέποντας το παιδί του να παίζει με τα ιερά σύμβολα και άμφια; 

Άρθρο του καθηγητή Μάριου Μπέγζου, Κοσμήτορα Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών- εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

«Τρίτη Ρώμη» αυτοαποκλήθηκε η Μόσχα μετά την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453), η οποία επονομάσθηκε «Νέα Ρώμη» από τον ιδρυτή της Μ. Κωνσταντίνο θεωρώντας βέβαια την «Πρεσβυτέρα Ρώμη» (Roma) ως την «Πρώτη Ρώμη».

Στην χριστιανική αυτοσυνειδησία 2000 ετών ο όρος «Ρώμη» αποτέλεσε εμβληματικό ορόσημο συνώνυμο της πίστης που περιβάλλεται την ισχύ, την δύναμη, την ρώμη, κάνοντας ένα ηχητικό λογοπαίγνιο με την ελληνική λέξη «ρώμη» (δύναμη) και το λατινικό τοπωνύμιο Ρώμη (Roma).