Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια

“Ο άγγελος που φεύγοντας για τον Ουρανό χάρισε Ζωή”, τιτλοφορείται άρθρο του μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσοστόμου που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεώς του.

Ο μητροπολίτης, σε αντίθεση με την πλειονότητα των ιεραρχών, τάσσεται υπέρ της δωρεάς οργάνων.

Το άρθρο του σεβασμιωτάτου έχει ως ακολούθως:

Τον νέο άμισθο Πρεσβύτερο π. Δημήτριο Γουρνάρη χειροτόνησε χθες στον 2^οβαθμό της Ιερωσύνης ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος,στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Βόλου. Στην ομιλία του ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε στον νέο Πρεσβύτερο ότι στην κρίσιμη αυτή εποχή για τον τόπο «καλείσαι και καλούμαστε να διαφυλάξουμε την Ορθόδοξη πίστη και την ενότητά μας σ’ αυτή την πίστη, για την οποία αξίζει και να θυσιαστούμε. Καλούμαστε να περιορίσουμε τα λόγια και να μιλήσουμε με έργα, να μιλήσουμε περισσότερο στο Θεό για τους ανθρώπους, δηλ. να προσευχηθούμε, έντονα και έμπονα…» Τόνισε, επίσης, στον π. Δημήτριο ότι εισέρχεται «στην ιερατική οικογένεια της Τοπικής Εκκλησίας, όπου όλοι μαζί δίνουμε τη μαρτυρία Ιησού Χριστού για την σωτηρία των ανθρώπων…»

Στη συνέχεια επεσήμανε ότι η πορεία του κληρικού δεν είναι ατομική: «Ό,τι σε  

(συμβολή στο «εργασιακό ζήτημα» των ημερών)

Στους αρχαίους, η κατάπαυση από την εργασία χάριν ανάπαυσης, γενικά, ήταν άγνωστη. Στους Βαβυλωνίους αναφέρονται κάποιες αργίες, όμως, όχι τακτικές. Ο Μωσαϊκός Νόμος καθορίζει, με την τετάρτη εντολή, την αργία του Σαββάτου ως ημέρα ευγνωμοσύνης προς το Θεό που ελευθέρωσε τον Ισραήλ από την δουλεία της Αιγύπτου («έξι ημέρες θα εργάζεσαι και θα πραγματοποιείς τα έργα σου, την εβδόμη ημέρα, όμως, του Σαββάτου, θα την αφιερώνεις στον Κύριο και Θεό σου»). Άλλες ιουδαϊκές εορταστικές αργίες, κινητές μέσα στο χρόνο, αποβλέπουν κυρίως στη σύσφιγξη κοινωνικών δεσμών και στην ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως.

Στους Ρωμαίους υπήρχαν ημέρες αργίας και σχετικοί νόμοι. Οι νόμοι αυτοί όριζαν ποιες εργασίες επιτρέπονταν και ποιές όχι στις γιορτές. Στην ουσία γιορτές θρησκευτικού περιεχομένου δεν υπήρχαν. Ήταν γιορτές ποτού, φαγητού και οργίων.

Στους Έλληνες γιορτές τύπου ιουδαϊκού Σαββάτου ή όποιου άλλου, δεν συναντάμε πουθενά. Ο Αριστοτέλης εξάλλου θεωρούσε την εργασία  

Απάντηση στις ακατανόητες δηλώσεις της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση έδωσε ο μητροπολίτης Αιτωλίας κ. Κοσμάς.

«Καλά θα κάνει η κα Ρεπούση να σταματήσει να συνιστά πλέον διαστρεβλώσεις καθώς και τη λήθη της γνήσιας ελληνικής ιστορίας. Όσοι αμφισβητούν την ιστορία, αμφισβητούν  την ιθαγένειά τους», τονίζει μεταξύ άλλων και συνεχίζει:

«Παρακαλώ τους έλληνες πολιτικούς μας να φροντίσουν να αναπτερωθεί το υγιές εθνικό φρόνημα και η γνήσια φιλοπατρία.  Η ανυπαρξία αυτών των ιδανικών έφερε την πατρίδα μας στο κατάντημα που ζούμε»

Το πλήρες κείμενο των δηλώσεων του μητροπολίτη έχει ως ακολούθως: 

«Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες

ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ων

αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής

μιμείσθε την πίστην»   (προς Εβραίους 15’ 7)

Συμπληρώθηκαν ήδη, τεσσαράκοντα ημέρες από της εις Κύριον εκδημίας του μακαριστού και πολυσεβάστου Γέροντος, αειμνήστου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κυρού Νικοδήμου.

Οι γράφοντες είχαν την μεγάλη και εξαιρετική ευλογία να γνωρίσουν τον μακαριστό Μητροπολίτη πριν πολλά έτη και να γίνουν αποδέκτες και μάρτυρες των πολλών και ποικίλλων χαρισμάτων του, συνοδεύοντας αυτόν εις πολλάς, εκκλησιαστικές αποστολές εντός και εκτός Ελλάδος.

Δια τούτο ως ελάχιστο αντίδωρο της πατρικής αγάπης και πρόνοιας του σεπτού Γέροντος προς εμάς, θα αποθέσουμε ως φόρο τιμής και σεβασμού εις την μακαρία μνήμη του, μυρίπνοα και ευόσμα άνθη δια των πτωχών λόγων μας προς τον μεγάλο αυτόν Ιεράρχην.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιερισσού κυρός Νικόδημος (κατά κόσμον Νικόλαος Αναγνώστου) εγγενήθη την 7^ηνΣεπτεμβρίου του έτους 1931 εν Λοσβορίω Μυτιλήνης. Ορφανός εκ μητρός σε πολύ μικρή ηλικία ανέλαβε την ανατροφήν αυτού, του ετέρου αδελφού του και της αδελφής του, ο Ιερέας πατέρας του, πατήρ Ευστράτιος. Ούτος έσπειρε μέσα στην παιδική ψυχή του μικρού Νικολάου την σπίθα της ιερωσύνης και την αγάπη του δια την εκκλησίαν.

Περατώσας τας γυμνασιακάς σπουδάς του ενεγράφη και απεφοίτησεν αριστούχος εκ της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης κατά το έτος 1955. Το αυτό έτος εχειροτονήθη διάκονος την 20^ηνΣεπτεμβρίου και πρεσβύτερος την 24^ηνΣεπτεμβρίου υπό του τότε σχολάρχου της Χάλκης, Μητροπολίτου Ικονίου κυρού Ιακώβου. Υπηρέτησεν επί τετραετία ως εφημέριος εις την Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, εις Μελίτην και Αγγλίαν, όπου και έτυχε μετεκπαιδεύσεως εις την Καινήν Διαθήκη, εις το εν Μπέρμιγχαμ Πανεπιστήμιον.

Το Σεπτέμβριο του 1959 με πρόταση του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου, του Κλεόμβροτου, διωρίσθη πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, επί δεκαοκτώ έτη.

Εν συνέχεια υπηρέτησεν επί τριετία ως ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βλατάδων Θεσσαλονίκης, αντιπρόεδρος εις το Πατριαρχικό Ίδρυμα πατερικών μελετών και ως καθηγητής της ποιμαντικής και Λειτουργικής στην Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.

Τον Μάρτιο του 1980 ανέλαβε Ι. προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, Κάτω Πατησίων Αθηνών.

Την 27^ηνΜαρτίου 1981 εξελέγη μητροπολίτης Ιερισσού έχοντας ως συνυποψήφιούς του, τους τότε αρχιμανδρίτες Ιάκωβο (νυν μητροπολίτη Αργολίδος) και Κωνσταντίνο (νυν μητροπολίτη Νέας Ιωνίας). Εχειροτονήθη επίσκοπος την 29^ηνΜαρτίου 1981 υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ. Η ενθρόνιση του εγένετο την 16^ηνΑπριλίου, της εβδομάδος προ της Κυριακής των Βαΐων, υπό του Αντιπρόεδρου της Ι. Συνόδου Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου του Β’, του τοποτηρητού Μητροπολίτου Σερρών Κωνσταντίνου και του εκπροσώπου του Οικομενικού Πατριάρχου και Σχολάρχου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αείμνηστου Σταυρουπόλεως Μαξίμου.

Στα τριανταένα έτη της ποιμαντορίας του ανήγειρε πλείστους Ιερούς Ναούς (Αγίας Ακυλίνης, Ζαγκλιβερίου, Οσίου Αυξεντίου Κ. Σταυρού, Οσίας Χάιδως, Αγ. Νικολάου Ιερισσού κ.α.) και ίδρυσε τρεις ιερές μονές, μία ανδρών και μία γυναικεία εν Αρναία και μία γυναικεία εν Ολυμπιάδι. Ενδιαφέρθη δια την πλήρωση των κενών εφημεριακών θέσεων, τελέσας πάμπολλες χειροτονίες, επιμορφώσας παράλληλα, καταλλήλως τους κληρικούς του, πραγματοποιώντας Ιερατικές συνάξεις και θεολογικά Συνέδρια.

Προέβαλλε τους τοπικούς Αγίους της Μητροπόλεως του. Ανήγειρε εκ στάχτης τον Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Στεφάνου Αρναίας, μετά την πυρκαγιά του έτους 2005. Ανήγειρε εκ του μη όντως, νέο περικαλλές μητροπολιτικό μέγαρο εν Αρναία, ίδρυσε γηροκομείο και ίδρυμα αγάπης. Ενδιαφέρθη ιδιαιτέρως δια την νεολαία συγκαλώντας σεμινάρια κατηχητών και εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις εν τω Ι. Προσκυνήματι της Μ. Παναγίας. Πολλοί δε νέοι της Μητροπόλεως του σπούδασαν αποκλειστικά από την προσωπική οικονομική του ενίσχυση.

Άριστος λειτουργός των Ι. Μυστηρίων, ήταν υπέρ της συχνούς Θείας Μεταλήψεως, όπως έγραφε και στα συγγράμματα του και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, το όνομα του οποίου πρώτος έλαβε μετά την Αγιοκατάταξή του. Ως τέλειος Θεολόγος ερμήνευσε εξ ολοκλήρου την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού, συνέγραψε δε σειρά βιβλίων θεολογικού περιεχομένου, με σπουδαιότερο το «ποίμανε τα πρόβατα μου».

Οι ποιμαντορικές εγκύκλιοι του, μεστές θεολογικών λόγων έγιναν πρότυπα συγγραφής για πολλούς άλλους Αρχιερείς.

Αγαπούσε και τιμούσε το πάνσεπτο Οικ. Πατριαρχείο δια τούτο και τα τελευταία έτη της ζωής του εόρταζε την ημέρα των ονομαστηρίων του, στην αγαπημένη του θεολογική Σχολή, στην Χάλκη.

Ήτο ταπεινός, αμνησίκανος και αφιλάργυρος. Βροντερός κήρυξ του θείου λόγου, μεγαλοπρεπέστατος κατά τις αρχιερατικές χοροστασίες του, αεικίνητος και ακούραστος. Η ευαίσθητος ψυχή του ήταν ως ενός μικρού παιδιού. Δάκρυζε κάθε φορά που ανέφερε το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία ελάτρευε τελώντας τους χαιρετισμούς της, δύο φορές την ημέρα. Ήταν πιστός τηρητής της ορθοδόξου παραδόσεως και προσιτός σε όλους όσους την πλησίαζαν.

Στην προσωπική του ζωή, ζούσε ως απλός μοναχός, διαμένοντας επί πολλά έτη στο ιερό προσκύνημα της Μεγ. Παναγίας, το οποίο προσπάθησε να καταστήσει πνευματικό κέντρο ολοκλήρου της μητροπόλεως του. Εκεί ως απλός ιερεύς τελούσε ο ίδιος τον όρθρο τις καθημερινές και τον εσπερινό, ψάλλων εκ του αναλογίου.

Χρήματα στον προσωπικό του λογαριασμό ο μακαριστός Γέροντας δεν είχε, ούτε για να πληρώσει τα νοσηλεία του, όταν αρρώστησε ξαφνικά και απρόοπτα. Κατά την οκτάμηνη δε, δοκιμασία της ασθένειάς του, υπέμεινε αγογγύστως και καρτερικώς το μαρτυρίου του, σηκώνοντας γενναία και υπομονετικά τον μεγάλο Σταυρό που του έδωσε ο Κύριος.

Δεν παραπονέθηκε όλο αυτό το διάστημα ποτέ, ενώ η μόνο φράση που επαναλάμβανε συνεχώς ήταν «Σώσε με, Παναγιά μου…».

Θα μείνει βαθιά μέσα στην μνήμη των κατοίκων της Αρναίας, η υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλε για να τους μεταδώσει το Άγιο Φως την νύκτα της Αναστάσεως και την μετέπειτα Θεία Λειτουργία που ετέλεσε ο ίδιος, με πολλή δυσκολία, καταβεβλημένος από την σοβαρή ασθένεια του. Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία του Θεία Λειτουργία. Πέντε μήνες μετά παρέδωσε την αθάνατη ψυχή του στην αγκαλιά της Κυρίας Θεοτόκου, η οποία και θα την προσέφερε ενώπιον του θρόνου του Δικαιουκρίτου Θεού, για να αναπαυθεί εν χώρα ζώντων και να συνεχίσει να Ιερουργεί ενώπιον του ουρανίου θυσιαστηρίου.

Ήταν Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, 11^ηπρωινή. Ο μήνας Σεπτέμβριος σημάδεψε την επίγεια ζωή του αφού σε αυτόν τον μήνα γεννήθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και τέλος εκοιμήθη.

Η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερωνύμου και είκοσι άλλων αρχιερέων, αφού πρώτα ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα. Ενεταφιάσθη όπισθεν του μητροπολιτικού Ναού Αγίου Στεφάνου Αρναίας.

Διαθήκη ο αείμνηστος Ιεράρχης δεν άφησε και τα λιγοστά και απέριττα ράσα και άμφια του, τα άφησε στην Ιερά Μητρόπολη. Άφησε όμως πνευματική Διαθήκη προς τα πνευματικά του τέκνα: Το παράδειγμα της κατά Θεόν ζωής του, την μεγάλη αγάπη του για την εκκλησία και την ιερά παρακαταθήκη και εντολή του:

«Αγαπάτε την Παναγία, τελείτε καθημερινώς τους χαιρετισμούς της και να είστε βέβαιοι ότι Αυτή θα μας σώσει».

Σεπτέ Γέροντα, λυπούμεθα πολύ, γιατί όλα αυτά τα έτη που σας γνωρίσαμε από κοντά, δεν μπορέσαμε να σας εκφράσουμε, όπως θα έπρεπε τον σεβασμό και την υϊική μας αγάπη προς το σεπτό πρόσωπό σας. Είμεθα όμως βέβαιοι ότι οι πρεσβείες Σας θα μας συνοδεύουν πάντα αφού εν τη κοίμησει Σας, ου κατελίπατε τον κόσμο και μετέστητε προς την αιώνιον ζωήν. Είη η μνήμη σας αιώνια και ατελεύτητος.

Οι πολλαπλώς ευεργετηθέντες υπό Εσάς και εσαεί ευγνώμονες.

Άγγελος Πάκλαρας – Θεολόγος.

Παύλος Α. Κυρατσής, Απόφοιτος Εκκλησιαστικής Σχολής.

Φωτο: Ο Μακαριστόςστο Επισκοπείο Βεροίας με τους γράφοντες Άγγελο Πάκλαρα & Παύλο Κυρατσή.

Και ο άκρω δακτύλω της Ιστορίας, θύραθεν και εκκλησιαστικής, γευσάμενος θα έμενε παγερά αδιάφορος για μια ακόμη προσπάθεια σπίλωσης του Προσώπου του Ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού....

     Ή τουλάχιστον θα λυπόνταν τους υποκινητές και εμπνευστές της, οι οποίοι, εν έτει 2012 από Κυρίου, κορδακίζονται ότι εισάγουν γλαύκα στην Αθήνα, επαναλαμβάνοντας απλά ό, τι επί δύο χιλιετίες, υπό το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας, της διαφορετικής προσέγγισης ή της τέχνης, οι άνθρωποι προσήψαν στο Χριστό, επικυρώνοντας κάθε φορά τη διεισδυτική άποψη του Ευριπίδη, ότι οι άνθρωποι «ες τον θεόν το φαύλον αναφέρειν», ότι, δηλαδή, αποδίδουν στο θεό το φαύλο φυσικό τους, αποδεικνύοντας έτσι ότι αυτό που θεωρείται πρόοδος δεν είναι παρά μια σαφής εκδήλωση πνευματικού πρωτογονισμού.

     Είναι γεγονός ότι τόμοι βιβλίων έχουν γραφτεί, σωρεία κινηματογραφικών και θεατρικών έργων έχουν παρουσιαστεί, με τα οποία και διά των οποίων διακωμωδείται, εξυβρίζεται, βλασφημείται και εμπτύεται Εκείνος προς τον οποίο ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σού», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητας, ώστε το να αποσπάσει κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός σου»!

Γι` αυτό και όποιος επιχειρεί να ρίξει λάσπη στο Πρόσωπό Του είναι σα να ρίχνει λάσπη σε ανεμιστήρα.....

Το απέδειξε, άλλωστε, η Ιστορία!

Ο Ιησούς Χριστός, η πίστη μας και η Εκκλησία, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους αφελείς επιθέσεις...

Οι διατυπούμενοι περί του αντιθέτου φόβοι, δείχνουν, τουλάχιστον αστάθεια πίστεως, αν όχι απιστία, πρός Εκείνον που διαβεβαίωσε ότι ούτε ο Άδης δεν θα μπορέσει να νικήσει την Εκκλησία, πόσο μάλλον, μια παράσταση τιτλοφορούμενη Corpus Cristi, η καλλιτεχνική αξία και αισθητική της οποίας μπορούν να κριθούν ή να εκτιμηθούν από τους θεατές της.

Από την άλλη πλευρά, επικίνδυνος είναι και ο επιχειρούμενος παραλληλισμός των βιαίων αντιδράσεων των πιστών μιας άλλης θρησκείας, όταν θεωρούν ότι προσβάλλεται ο ιδρυτής της, με τις αντιδράσεις, που προκλήθηκαν  πρόσφατα εξ αιτίας μιας ανάλογης περίπτωσης για το Χριστό.

Η προσπάθεια ορισμένων Χριστιανών να τους μιμηθούν αποκαλύπτει πόσο λίγο έχουν εσωτερικεύσει το μήνυμα της ειρήνης και της ελευθερίας του Χριστού, ο Οποίος δέχθηκε εμπτυσμούς και μάστιγας και ταπεινώσεις και εξευτελισμούς σιωπών και συνιστών στον Πέτρο και δι` αυτού σε όλους τους αγανακτισμένους- δίκαια, έστω- πιστούς «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην»!

Η αμφιλεγόμενη παράσταση με τον τίτλο  Corpus Cristi, μπορεί να υβρίζει και να βλασφημεί το όνομα του Χριστού, αλλά δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία....

Το ερώτημα, όμως, και η πρόκληση τίθεται  για το πραγματικό Corpus Cristi, το πραγματικό Σώμα του Χριστού, μέλη του οποίου αποτελούμε οι πιστοί:

Είμαστε άξια και υγιή μέλη Του; 'Η μήπως δι` ημών βλασφημείται το Όνομα του Κυρίου εν τοις Έθνεσι;

Το να βλασφημείται από μερικούς, που δεν Τον προσέγγισαν ποτέ, δεν είναι παράξενο, ούτε πρωτοφανές! Αναμενόμενο, θα πρόσθετε κάποιος...

Το να βλασφημείται, όμως, από όσους συναποτελούν το Σώμα Του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, με την υποκρισία και το φαρισαϊσμό τους, αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί, αυτό να μας προβληματίζει, αυτό να μας εξεγείρει!

Κύριο και ανύστακτο μέλημα κάθε πιστού Χριστιανού, Κληρικού και Λαϊκού, είναι, και πρέπει να είναι, η συνεχής προσπάθεια υπέρβασης των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών,  ο διαρκής αγώνας για την εν Χριστώ και κατά Χριστόν βίωση της καθημερινής ζωής, ο αγώνας και η αγωνία για την κατάκτηση της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της ελευθερίας και την επί γης έλευση της Ουράνιας Βασιλείας!

Η καλύτερη, ίσως, Χριστιανοπρεπέστερη, εκκωφαντικότερη και αποτελεσματικότερη αντίδραση σε κάθε εγχείρημα προσβολής του Κυρίου.... 

† Ο  ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Αἱ ἐρίτιμαι κυρίαι καί Βουλευταί τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς στήν Α΄ Πειραιῶς Μαρία Ρεπούση καί στήν Β΄ Πειραιῶς Μαρία Γιαννακάκη  ἐδήλωσαν ἀπό κοινοῦ: «Προσβολή στα δημοκρατικά αισθήματα των Πειραιωτών είναι η κατάθεση μήνυσης κατά της θεατρικής παράστασης Corpus Christi από τη μεριά του Μητροπολίτη Πειραιά με τη συνοδεία βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Όσα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα έξω από το Θέατρο Χυτήριο καταδικάστηκαν από όλο το δημοκρατικό κόσμο της χώρας. Δεν μπορούν να επιδοκιμάζονται από την εκκλησία. Δεν μπορεί η εκκλησία να συμπορεύεται με ακραίες νεοναζιστικού χαρακτήρα κινήσεις που βάλουν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος». Ἐπί αὐτῆς τῆς δηλώσεώς των, ἔχω νά παρατηρήσω τά κάτωθι:

Εὔσημα δημοκρατικότητος, ἀνεκτικότητος, ὑπερασπίσεως τῆς ἀνεξιθρησκείας  

Αβάσταχτη είναι η ελαφρότητα της σύγχρονης αρθρογραφίας, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Η ηθική και η πνευματική παρακμή της κοινωνίας έχει περάσει και στην αρθρογραφία. Αβάσταχτη είναι επίσης η ιδεολογική καταπίεση που ασκείται στον ανήμπορο λαό από την ισχυρότατη υλιστική εξουσία και από την ηγεμονεύουσα οικονομική ολιγαρχία, η οποία ελέγχει τα ΜΜΕ. Η απαράδεκτη αρθρογραφία δεν αφορά μόνο αυτήν που είναι ανεύθυνη, λαϊκιστική, χαμηλότατου επιπέδου και οπαδικού τύπου, αλλά και αυτήν των σοβαροφανών αρθρογράφων, σοβαρών ΜΜΕ.

          Ένα μόνο κτυπητό παράδειγμα από τα πολλά και καθημερινά. Αρθρογράφος καθημερινής εφημερίδας θεωρείται ότι  

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός μέρος τοῦ ἐντύπου τύπου πού σχολίασε δυσμενῶς Ἀνακοινωθέν του διά τήν παράχρησιν τῶν σωματικῶν ὀργάνων μέσα στήν τραγική χοάνη τῆς πανσεξουαλικῆς μόδας μέ τίς φρικιαστικές ἐπιπτώσεις στήν ψυχοσωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων τήν κάτωθι ἀπάντηση: 

«Ἀνέγνωσα τό περιπαικτικό καί ἀπαξιωτικό σχόλιό Σας πού ἀφοροῦσε κείμενό μου, μέ τό ὁποῖο ἐφιστοῦσα τήν προσοχή γιά τά δεινές ἐπιπτώσεις ἀπό τήν παράχρηση τῶν σωματικῶν ὀργάνων. 

Προέβαλα ἔστω καί ἄν δέν συμφωνοῦσα μέ τήν ὁρολογία δύο δημοσιεύματα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος, πού  

 (Ι.Μ.Δημητριάδος) Πατερική σπουδή στις Ιερατικές Συνάξεις της Μητροπόλεως Δημητριάδος:Πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας (16/10) η πρώτη Γενική Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, κατά την οποία εγκαινιάστηκε η προσπάθεια της Τοπικής Εκκλησίας για την ουσιαστική προσέγγιση των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Μετά τον Αγιασμό την Σύναξη προλόγισε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο οποίος επεσήμανε ότι «Οι Πατέρες μας, οι κατ’ εξοχήν εκφραστές της συνάντησης Εκκλησίας και κόσμου, αγάπησαν και έδωσαν μαρτυρία λόγου ή και αίματος, στον κόσμο του καιρού τους. Με αυτήν την έννοια ανήκουν στην ιστορία. Τόσο πολύ, όμως, η αγάπη απάλλαξε την ύπαρξή τους από τα