Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια

«Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες

ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ων

αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής

μιμείσθε την πίστην»   (προς Εβραίους 15’ 7)

Συμπληρώθηκαν ήδη, τεσσαράκοντα ημέρες από της εις Κύριον εκδημίας του μακαριστού και πολυσεβάστου Γέροντος, αειμνήστου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κυρού Νικοδήμου.

Οι γράφοντες είχαν την μεγάλη και εξαιρετική ευλογία να γνωρίσουν τον μακαριστό Μητροπολίτη πριν πολλά έτη και να γίνουν αποδέκτες και μάρτυρες των πολλών και ποικίλλων χαρισμάτων του, συνοδεύοντας αυτόν εις πολλάς, εκκλησιαστικές αποστολές εντός και εκτός Ελλάδος.

Δια τούτο ως ελάχιστο αντίδωρο της πατρικής αγάπης και πρόνοιας του σεπτού Γέροντος προς εμάς, θα αποθέσουμε ως φόρο τιμής και σεβασμού εις την μακαρία μνήμη του, μυρίπνοα και ευόσμα άνθη δια των πτωχών λόγων μας προς τον μεγάλο αυτόν Ιεράρχην.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιερισσού κυρός Νικόδημος (κατά κόσμον Νικόλαος Αναγνώστου) εγγενήθη την 7^ηνΣεπτεμβρίου του έτους 1931 εν Λοσβορίω Μυτιλήνης. Ορφανός εκ μητρός σε πολύ μικρή ηλικία ανέλαβε την ανατροφήν αυτού, του ετέρου αδελφού του και της αδελφής του, ο Ιερέας πατέρας του, πατήρ Ευστράτιος. Ούτος έσπειρε μέσα στην παιδική ψυχή του μικρού Νικολάου την σπίθα της ιερωσύνης και την αγάπη του δια την εκκλησίαν.

Περατώσας τας γυμνασιακάς σπουδάς του ενεγράφη και απεφοίτησεν αριστούχος εκ της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης κατά το έτος 1955. Το αυτό έτος εχειροτονήθη διάκονος την 20^ηνΣεπτεμβρίου και πρεσβύτερος την 24^ηνΣεπτεμβρίου υπό του τότε σχολάρχου της Χάλκης, Μητροπολίτου Ικονίου κυρού Ιακώβου. Υπηρέτησεν επί τετραετία ως εφημέριος εις την Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, εις Μελίτην και Αγγλίαν, όπου και έτυχε μετεκπαιδεύσεως εις την Καινήν Διαθήκη, εις το εν Μπέρμιγχαμ Πανεπιστήμιον.

Το Σεπτέμβριο του 1959 με πρόταση του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιακώβου, του Κλεόμβροτου, διωρίσθη πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, επί δεκαοκτώ έτη.

Εν συνέχεια υπηρέτησεν επί τριετία ως ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βλατάδων Θεσσαλονίκης, αντιπρόεδρος εις το Πατριαρχικό Ίδρυμα πατερικών μελετών και ως καθηγητής της ποιμαντικής και Λειτουργικής στην Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.

Τον Μάρτιο του 1980 ανέλαβε Ι. προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, Κάτω Πατησίων Αθηνών.

Την 27^ηνΜαρτίου 1981 εξελέγη μητροπολίτης Ιερισσού έχοντας ως συνυποψήφιούς του, τους τότε αρχιμανδρίτες Ιάκωβο (νυν μητροπολίτη Αργολίδος) και Κωνσταντίνο (νυν μητροπολίτη Νέας Ιωνίας). Εχειροτονήθη επίσκοπος την 29^ηνΜαρτίου 1981 υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ. Η ενθρόνιση του εγένετο την 16^ηνΑπριλίου, της εβδομάδος προ της Κυριακής των Βαΐων, υπό του Αντιπρόεδρου της Ι. Συνόδου Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου του Β’, του τοποτηρητού Μητροπολίτου Σερρών Κωνσταντίνου και του εκπροσώπου του Οικομενικού Πατριάρχου και Σχολάρχου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αείμνηστου Σταυρουπόλεως Μαξίμου.

Στα τριανταένα έτη της ποιμαντορίας του ανήγειρε πλείστους Ιερούς Ναούς (Αγίας Ακυλίνης, Ζαγκλιβερίου, Οσίου Αυξεντίου Κ. Σταυρού, Οσίας Χάιδως, Αγ. Νικολάου Ιερισσού κ.α.) και ίδρυσε τρεις ιερές μονές, μία ανδρών και μία γυναικεία εν Αρναία και μία γυναικεία εν Ολυμπιάδι. Ενδιαφέρθη δια την πλήρωση των κενών εφημεριακών θέσεων, τελέσας πάμπολλες χειροτονίες, επιμορφώσας παράλληλα, καταλλήλως τους κληρικούς του, πραγματοποιώντας Ιερατικές συνάξεις και θεολογικά Συνέδρια.

Προέβαλλε τους τοπικούς Αγίους της Μητροπόλεως του. Ανήγειρε εκ στάχτης τον Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Στεφάνου Αρναίας, μετά την πυρκαγιά του έτους 2005. Ανήγειρε εκ του μη όντως, νέο περικαλλές μητροπολιτικό μέγαρο εν Αρναία, ίδρυσε γηροκομείο και ίδρυμα αγάπης. Ενδιαφέρθη ιδιαιτέρως δια την νεολαία συγκαλώντας σεμινάρια κατηχητών και εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις εν τω Ι. Προσκυνήματι της Μ. Παναγίας. Πολλοί δε νέοι της Μητροπόλεως του σπούδασαν αποκλειστικά από την προσωπική οικονομική του ενίσχυση.

Άριστος λειτουργός των Ι. Μυστηρίων, ήταν υπέρ της συχνούς Θείας Μεταλήψεως, όπως έγραφε και στα συγγράμματα του και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, το όνομα του οποίου πρώτος έλαβε μετά την Αγιοκατάταξή του. Ως τέλειος Θεολόγος ερμήνευσε εξ ολοκλήρου την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού, συνέγραψε δε σειρά βιβλίων θεολογικού περιεχομένου, με σπουδαιότερο το «ποίμανε τα πρόβατα μου».

Οι ποιμαντορικές εγκύκλιοι του, μεστές θεολογικών λόγων έγιναν πρότυπα συγγραφής για πολλούς άλλους Αρχιερείς.

Αγαπούσε και τιμούσε το πάνσεπτο Οικ. Πατριαρχείο δια τούτο και τα τελευταία έτη της ζωής του εόρταζε την ημέρα των ονομαστηρίων του, στην αγαπημένη του θεολογική Σχολή, στην Χάλκη.

Ήτο ταπεινός, αμνησίκανος και αφιλάργυρος. Βροντερός κήρυξ του θείου λόγου, μεγαλοπρεπέστατος κατά τις αρχιερατικές χοροστασίες του, αεικίνητος και ακούραστος. Η ευαίσθητος ψυχή του ήταν ως ενός μικρού παιδιού. Δάκρυζε κάθε φορά που ανέφερε το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία ελάτρευε τελώντας τους χαιρετισμούς της, δύο φορές την ημέρα. Ήταν πιστός τηρητής της ορθοδόξου παραδόσεως και προσιτός σε όλους όσους την πλησίαζαν.

Στην προσωπική του ζωή, ζούσε ως απλός μοναχός, διαμένοντας επί πολλά έτη στο ιερό προσκύνημα της Μεγ. Παναγίας, το οποίο προσπάθησε να καταστήσει πνευματικό κέντρο ολοκλήρου της μητροπόλεως του. Εκεί ως απλός ιερεύς τελούσε ο ίδιος τον όρθρο τις καθημερινές και τον εσπερινό, ψάλλων εκ του αναλογίου.

Χρήματα στον προσωπικό του λογαριασμό ο μακαριστός Γέροντας δεν είχε, ούτε για να πληρώσει τα νοσηλεία του, όταν αρρώστησε ξαφνικά και απρόοπτα. Κατά την οκτάμηνη δε, δοκιμασία της ασθένειάς του, υπέμεινε αγογγύστως και καρτερικώς το μαρτυρίου του, σηκώνοντας γενναία και υπομονετικά τον μεγάλο Σταυρό που του έδωσε ο Κύριος.

Δεν παραπονέθηκε όλο αυτό το διάστημα ποτέ, ενώ η μόνο φράση που επαναλάμβανε συνεχώς ήταν «Σώσε με, Παναγιά μου…».

Θα μείνει βαθιά μέσα στην μνήμη των κατοίκων της Αρναίας, η υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλε για να τους μεταδώσει το Άγιο Φως την νύκτα της Αναστάσεως και την μετέπειτα Θεία Λειτουργία που ετέλεσε ο ίδιος, με πολλή δυσκολία, καταβεβλημένος από την σοβαρή ασθένεια του. Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία του Θεία Λειτουργία. Πέντε μήνες μετά παρέδωσε την αθάνατη ψυχή του στην αγκαλιά της Κυρίας Θεοτόκου, η οποία και θα την προσέφερε ενώπιον του θρόνου του Δικαιουκρίτου Θεού, για να αναπαυθεί εν χώρα ζώντων και να συνεχίσει να Ιερουργεί ενώπιον του ουρανίου θυσιαστηρίου.

Ήταν Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, 11^ηπρωινή. Ο μήνας Σεπτέμβριος σημάδεψε την επίγεια ζωή του αφού σε αυτόν τον μήνα γεννήθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και τέλος εκοιμήθη.

Η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερωνύμου και είκοσι άλλων αρχιερέων, αφού πρώτα ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα. Ενεταφιάσθη όπισθεν του μητροπολιτικού Ναού Αγίου Στεφάνου Αρναίας.

Διαθήκη ο αείμνηστος Ιεράρχης δεν άφησε και τα λιγοστά και απέριττα ράσα και άμφια του, τα άφησε στην Ιερά Μητρόπολη. Άφησε όμως πνευματική Διαθήκη προς τα πνευματικά του τέκνα: Το παράδειγμα της κατά Θεόν ζωής του, την μεγάλη αγάπη του για την εκκλησία και την ιερά παρακαταθήκη και εντολή του:

«Αγαπάτε την Παναγία, τελείτε καθημερινώς τους χαιρετισμούς της και να είστε βέβαιοι ότι Αυτή θα μας σώσει».

Σεπτέ Γέροντα, λυπούμεθα πολύ, γιατί όλα αυτά τα έτη που σας γνωρίσαμε από κοντά, δεν μπορέσαμε να σας εκφράσουμε, όπως θα έπρεπε τον σεβασμό και την υϊική μας αγάπη προς το σεπτό πρόσωπό σας. Είμεθα όμως βέβαιοι ότι οι πρεσβείες Σας θα μας συνοδεύουν πάντα αφού εν τη κοίμησει Σας, ου κατελίπατε τον κόσμο και μετέστητε προς την αιώνιον ζωήν. Είη η μνήμη σας αιώνια και ατελεύτητος.

Οι πολλαπλώς ευεργετηθέντες υπό Εσάς και εσαεί ευγνώμονες.

Άγγελος Πάκλαρας – Θεολόγος.

Παύλος Α. Κυρατσής, Απόφοιτος Εκκλησιαστικής Σχολής.

Φωτο: Ο Μακαριστόςστο Επισκοπείο Βεροίας με τους γράφοντες Άγγελο Πάκλαρα & Παύλο Κυρατσή.

Και ο άκρω δακτύλω της Ιστορίας, θύραθεν και εκκλησιαστικής, γευσάμενος θα έμενε παγερά αδιάφορος για μια ακόμη προσπάθεια σπίλωσης του Προσώπου του Ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού....

     Ή τουλάχιστον θα λυπόνταν τους υποκινητές και εμπνευστές της, οι οποίοι, εν έτει 2012 από Κυρίου, κορδακίζονται ότι εισάγουν γλαύκα στην Αθήνα, επαναλαμβάνοντας απλά ό, τι επί δύο χιλιετίες, υπό το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας, της διαφορετικής προσέγγισης ή της τέχνης, οι άνθρωποι προσήψαν στο Χριστό, επικυρώνοντας κάθε φορά τη διεισδυτική άποψη του Ευριπίδη, ότι οι άνθρωποι «ες τον θεόν το φαύλον αναφέρειν», ότι, δηλαδή, αποδίδουν στο θεό το φαύλο φυσικό τους, αποδεικνύοντας έτσι ότι αυτό που θεωρείται πρόοδος δεν είναι παρά μια σαφής εκδήλωση πνευματικού πρωτογονισμού.

     Είναι γεγονός ότι τόμοι βιβλίων έχουν γραφτεί, σωρεία κινηματογραφικών και θεατρικών έργων έχουν παρουσιαστεί, με τα οποία και διά των οποίων διακωμωδείται, εξυβρίζεται, βλασφημείται και εμπτύεται Εκείνος προς τον οποίο ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σού», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητας, ώστε το να αποσπάσει κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός σου»!

Γι` αυτό και όποιος επιχειρεί να ρίξει λάσπη στο Πρόσωπό Του είναι σα να ρίχνει λάσπη σε ανεμιστήρα.....

Το απέδειξε, άλλωστε, η Ιστορία!

Ο Ιησούς Χριστός, η πίστη μας και η Εκκλησία, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους αφελείς επιθέσεις...

Οι διατυπούμενοι περί του αντιθέτου φόβοι, δείχνουν, τουλάχιστον αστάθεια πίστεως, αν όχι απιστία, πρός Εκείνον που διαβεβαίωσε ότι ούτε ο Άδης δεν θα μπορέσει να νικήσει την Εκκλησία, πόσο μάλλον, μια παράσταση τιτλοφορούμενη Corpus Cristi, η καλλιτεχνική αξία και αισθητική της οποίας μπορούν να κριθούν ή να εκτιμηθούν από τους θεατές της.

Από την άλλη πλευρά, επικίνδυνος είναι και ο επιχειρούμενος παραλληλισμός των βιαίων αντιδράσεων των πιστών μιας άλλης θρησκείας, όταν θεωρούν ότι προσβάλλεται ο ιδρυτής της, με τις αντιδράσεις, που προκλήθηκαν  πρόσφατα εξ αιτίας μιας ανάλογης περίπτωσης για το Χριστό.

Η προσπάθεια ορισμένων Χριστιανών να τους μιμηθούν αποκαλύπτει πόσο λίγο έχουν εσωτερικεύσει το μήνυμα της ειρήνης και της ελευθερίας του Χριστού, ο Οποίος δέχθηκε εμπτυσμούς και μάστιγας και ταπεινώσεις και εξευτελισμούς σιωπών και συνιστών στον Πέτρο και δι` αυτού σε όλους τους αγανακτισμένους- δίκαια, έστω- πιστούς «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην»!

Η αμφιλεγόμενη παράσταση με τον τίτλο  Corpus Cristi, μπορεί να υβρίζει και να βλασφημεί το όνομα του Χριστού, αλλά δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία....

Το ερώτημα, όμως, και η πρόκληση τίθεται  για το πραγματικό Corpus Cristi, το πραγματικό Σώμα του Χριστού, μέλη του οποίου αποτελούμε οι πιστοί:

Είμαστε άξια και υγιή μέλη Του; 'Η μήπως δι` ημών βλασφημείται το Όνομα του Κυρίου εν τοις Έθνεσι;

Το να βλασφημείται από μερικούς, που δεν Τον προσέγγισαν ποτέ, δεν είναι παράξενο, ούτε πρωτοφανές! Αναμενόμενο, θα πρόσθετε κάποιος...

Το να βλασφημείται, όμως, από όσους συναποτελούν το Σώμα Του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, με την υποκρισία και το φαρισαϊσμό τους, αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί, αυτό να μας προβληματίζει, αυτό να μας εξεγείρει!

Κύριο και ανύστακτο μέλημα κάθε πιστού Χριστιανού, Κληρικού και Λαϊκού, είναι, και πρέπει να είναι, η συνεχής προσπάθεια υπέρβασης των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών,  ο διαρκής αγώνας για την εν Χριστώ και κατά Χριστόν βίωση της καθημερινής ζωής, ο αγώνας και η αγωνία για την κατάκτηση της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της ελευθερίας και την επί γης έλευση της Ουράνιας Βασιλείας!

Η καλύτερη, ίσως, Χριστιανοπρεπέστερη, εκκωφαντικότερη και αποτελεσματικότερη αντίδραση σε κάθε εγχείρημα προσβολής του Κυρίου.... 

† Ο  ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Αἱ ἐρίτιμαι κυρίαι καί Βουλευταί τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς στήν Α΄ Πειραιῶς Μαρία Ρεπούση καί στήν Β΄ Πειραιῶς Μαρία Γιαννακάκη  ἐδήλωσαν ἀπό κοινοῦ: «Προσβολή στα δημοκρατικά αισθήματα των Πειραιωτών είναι η κατάθεση μήνυσης κατά της θεατρικής παράστασης Corpus Christi από τη μεριά του Μητροπολίτη Πειραιά με τη συνοδεία βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Όσα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα έξω από το Θέατρο Χυτήριο καταδικάστηκαν από όλο το δημοκρατικό κόσμο της χώρας. Δεν μπορούν να επιδοκιμάζονται από την εκκλησία. Δεν μπορεί η εκκλησία να συμπορεύεται με ακραίες νεοναζιστικού χαρακτήρα κινήσεις που βάλουν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος». Ἐπί αὐτῆς τῆς δηλώσεώς των, ἔχω νά παρατηρήσω τά κάτωθι:

Εὔσημα δημοκρατικότητος, ἀνεκτικότητος, ὑπερασπίσεως τῆς ἀνεξιθρησκείας  

Αβάσταχτη είναι η ελαφρότητα της σύγχρονης αρθρογραφίας, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Η ηθική και η πνευματική παρακμή της κοινωνίας έχει περάσει και στην αρθρογραφία. Αβάσταχτη είναι επίσης η ιδεολογική καταπίεση που ασκείται στον ανήμπορο λαό από την ισχυρότατη υλιστική εξουσία και από την ηγεμονεύουσα οικονομική ολιγαρχία, η οποία ελέγχει τα ΜΜΕ. Η απαράδεκτη αρθρογραφία δεν αφορά μόνο αυτήν που είναι ανεύθυνη, λαϊκιστική, χαμηλότατου επιπέδου και οπαδικού τύπου, αλλά και αυτήν των σοβαροφανών αρθρογράφων, σοβαρών ΜΜΕ.

          Ένα μόνο κτυπητό παράδειγμα από τα πολλά και καθημερινά. Αρθρογράφος καθημερινής εφημερίδας θεωρείται ότι  

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός μέρος τοῦ ἐντύπου τύπου πού σχολίασε δυσμενῶς Ἀνακοινωθέν του διά τήν παράχρησιν τῶν σωματικῶν ὀργάνων μέσα στήν τραγική χοάνη τῆς πανσεξουαλικῆς μόδας μέ τίς φρικιαστικές ἐπιπτώσεις στήν ψυχοσωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων τήν κάτωθι ἀπάντηση: 

«Ἀνέγνωσα τό περιπαικτικό καί ἀπαξιωτικό σχόλιό Σας πού ἀφοροῦσε κείμενό μου, μέ τό ὁποῖο ἐφιστοῦσα τήν προσοχή γιά τά δεινές ἐπιπτώσεις ἀπό τήν παράχρηση τῶν σωματικῶν ὀργάνων. 

Προέβαλα ἔστω καί ἄν δέν συμφωνοῦσα μέ τήν ὁρολογία δύο δημοσιεύματα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος, πού  

 (Ι.Μ.Δημητριάδος) Πατερική σπουδή στις Ιερατικές Συνάξεις της Μητροπόλεως Δημητριάδος:Πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας (16/10) η πρώτη Γενική Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, κατά την οποία εγκαινιάστηκε η προσπάθεια της Τοπικής Εκκλησίας για την ουσιαστική προσέγγιση των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Μετά τον Αγιασμό την Σύναξη προλόγισε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο οποίος επεσήμανε ότι «Οι Πατέρες μας, οι κατ’ εξοχήν εκφραστές της συνάντησης Εκκλησίας και κόσμου, αγάπησαν και έδωσαν μαρτυρία λόγου ή και αίματος, στον κόσμο του καιρού τους. Με αυτήν την έννοια ανήκουν στην ιστορία. Τόσο πολύ, όμως, η αγάπη απάλλαξε την ύπαρξή τους από τα  

Μια φωτογραφία που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Φωτογραφικό στιγμιότυπο από την χειροτονία του εψηφισμένου μητροπολίτη Ιερισσού. Τον εψηφισμένο Μητροπολίτη Θεόκλητο "κελεύουν" οι δύο συνυποψήφιοί του στο τριπρόσωπο της εκλογής. Με απλά λόγια, οι δύο που "έχασαν" την εκλογή! 

Κάτι τέτοιες στιγμές αισθανόμαστε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ενώνει και μόνο ενώνει.

Οι δύο άξιοι κληρικοί οι Αρχιμανδρίτες Χρυσόστομος Μαϊδώνης, Πρωτοσύγκελλος, και Ιγνάτιος Ριγανάς, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος, της Μητροπόλεως Ιερισσού, απέδειξαν και δίδαξαν  πολλά.

Και ο νέος μητροπολίτης το αναγνωρίζει. 

του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Η χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου Θεοκλήτου, την περασμένη Κυριακή ,στην  Τρίπολη στάθηκε η αιτία αλλά και η αφορμή να γνωρίσουμε ένα άλλο "πρόσωπο", εντελώς διαφορετικό από την εικόνα που έχει βγάλει μέχρι σήμερα, του  Αρκά Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέτζου.

Ο νέο-χειροτονούμενος Ιεράρχης κ.Θεόκλητος, συνδέεται με τον Υπουργό Ανδρέα Λυκουρέτζο από τα παιδικά τους χρόνια, τότε που  η ανέχεια και η φτώχεια, ήταν ο μόνιμος και σταθερός σύντροφος της νιότης τους   και έδιναν από κοινού τη μάχη  της μάθησης,αλλά και τη μάχη της επιβίωσης για μία καλύτερη ζωή, ο καθένας από το δικό του μετερίζι!

Και τώρα και οι δύο έχουν αφήσει  πίσω τους τις δύσκολες αλλά ευτυχισμένες εποχές και έχουν καταλάβει και οι δύο επίσημες και νευραλγικές θέσεις!

Υπό τω ακούσματι και μόνον, εκ μέρους του χειροτονούμενου κ.Θεοκλήτου,όλων  των παλιών καλών στιγμών που  έζησαν στο παρελθόν και σφυρηλάτησαν τη νιότη τους, ο  παριστάμενος Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λυκουρέτζοs συγκινήθηκε κι έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που ξέραμε!

Απο τα σπινθηροβόλα μάτια του έτρεχαν   δάκρυα που δεν μπορούσε να κρύψει και μέχρι το τέλος της θείας Λειτουργίας που ευχήθηκε στον χειροτονηθέντα καλορίζικος και αντάλλαξε μαζί του έναν πολύ θερμό εναγκαλισμό!

Η έκφραση αυτή του κ. Λυκουρέτζου και η όλη του συμπεριφορά έδειξε έναν άλλο εαυτό αλλά κι ότι φωλιάζει μέσα  στον σοβαρό και στιβαρό πολιτικό,ένας  ευαίσθητος   και συναισθηματικός άνθρωπος,που δεν ξεχνά το πώς ξεκίνησε!

Πίσω από τα καλοσιδερωμένα κοστούμια, τα sur mezure πουκάμισα  και τις γραβάτες, απέδειξε οτι κρύβεται ένας άλλος Ανδρέας που ξέρει να τιμά, να σέβεται  αλλά  και να έχει  επιμελώς  στην καρδιά του τον γενέθλιο τόπο του και τους συντοπίτες του.

Η ίδια συγκινησιακή ατμόσφαιρα συνεχίστηκε και στο επίσημο γεύμα που έγινε λίγο πιο έξω από την Τρίπολη στην " Επαυλις".

Όσο επικαλείτo

την μαρτυρία του  Ανδρεα, ο νεοχειροτονηθείς  Θεόκλητος ´,.για τα δύσκολα χρόνια ποu πέρασαν μαζί,κατά τα παιδικά και νεανικά τους χρόνια,    τοσο ο Ανδρέα Λυκουρέτζος εδάκρυζε και έλεγε πόσο ευτυχισμένος είναι όταν βρίσκεται στον τόπο του, στην πατρίδα του με τους συντοπίτες του, που όλοι τον φωνάζουν " Ανδρέα" κι όχι κύριε Υπουργέ!

Όταν βρίσκομαι εδώ, ανάμεσα σε αυτούς τους δικούς μου  ανθρώπους, είμαι πάντα ο Ανδρέας που ήμουν παιδί και  νοιώθω πολύ όμορφα!  Είμαι άλλος άνθρωπος κυριολεκτικά, μας είπε όταν τον αποχαιρετούσαμε τη μέρα εκείνη και τα δακρυσμένα μάτια του μαρτυρούσαν πώς εννοεί αυτό που λέγει...

άρθρο του Μ.Δικελλιώτη-Στις 6 και στις 9 Οκτώβρη 2004 ο τότε πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεώς μας π. Άνθιμος Κουκουρίδης εκλέχθηκε και χειροτονήθηκε επίσκοπος και μητροπολίτης μας.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνει οκτώ χρόνια στον θρόνο της Αλεξανδρούπολης, αφού η Εκκλησία υπάκουσε στο αίτημα του λαού του Έβρου. Οκτώ χρόνια από τότε που ο αγαπητός μας π. Άνθιμος, ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας, ο συμφοιτητής μας, ο κήρυκας, ο λειτουργός, ο αδελφός μας, έγινε πατέρας πνευματικός και καθοδηγητής των ψυχών και των προσωπικοτήτων.

Με το κείμενο αυτό δεν θέλω να τον κολακέψω, ούτε να τον λιβανίσω, αλλά ούτε και να τον αδικήσω. Θέλω όμως να μεταφέρω στους συμπολίτες μου να μεταφέρω την δική μου άποψη και την δική μου ματιά, ως Αλεξανδρουπολίτη και ως χριστιανού. Γνωρίζω τον δεσπότη Άνθιμο τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Στο διάστημα αυτό, το οποίο θεωρώ μεγάλο για να κρίνει κανείς κάποιον άνθρωπο, είδα ένα πρόσωπο ευγενέστατο στην επικοινωνία του, αρχοντικό στους τρόπους του, ειλικρινές με τους ανθρώπους. Γνώρισα έναν ιερέα, φιλακόλουθο, βαθύ θεολόγο, ικανό ιεροκήρυκα, μεστό και κατανοητό συγγραφέα, που συναρπάζει τον αναγνώστη και τον ακροατή.

Τα τελευταία 8 χρόνια παρακολουθώ έναν επίσκοπο, ανήσυχο για το λαό του, έναν επαναστάτη για την τοπική του κοινωνία, έναν σωστό μοναχό στη ζωή του, έναν κοινωνικό ηγέτη για τον τόπο του, έναν αληθινό αγωνιστή για τη Θράκη. Ο μητροπολίτης Άνθιμος, είναι κατά την γνώμη μου, ευλογία για τον τόπο μας για έναν και μοναδικό λόγο: Δεν υπολογίζει το προσωπικό του κόστος όταν αγωνίζεται για την πίστη και για τους ανθρώπους και προχωρά στον αγώνα για να πετύχει τον στόχο του, ακόμη κι όταν ξέρει ότι θα τον κατηγορήσουν. Δεν τον νοιάζει η κρίση ή η κατάκριση για το πρόσωπό του, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο η επιτυχία του στόχου του για το όφελος των ανθρώπων. Αυτή είναι η εμμονή του στον αγώνα. Τον βλέπουμε όλοι και τον παρακολουθούμε μαχόμενο σε όλους τους αγώνες της περιοχής μας. Τον νιώθουμε μπροστάρη με καθαρό λόγο και πρόσωπο. Στα οκτώ αυτά χρόνια ως επίσκοπος εργάσθηκε εντατικά. Όπου μπόρεσε αθόρυβα, όπου έπρεπε δυναμικά. Ανακαίνισε εκκλησιές σε όλη την περιφέρειά του. Έκτισε εκ θεμελίων νέες εγκαταστάσεις στις κατασκηνώσεις της Μάκρης για να απολαμβάνουν τα παιδιά μας τα πάντα. Ανακαίνισε εκ βάθρων το γηροκομείο το οποίο είναι σήμερα καμάρι για την πόλη μας. Κατάφερε μετά από πολλούς και εντατικούς αγώνες να χρηματοδοτηθεί η ανέγερση του νέου γηροκομείου.

Λειτούργησε πρότυπο βρεφονηπιακό σταθμό τον οποίο απολαμβάνει η πόλη μας, δίνοντας στην τοπική μας κοινωνία θέσεις εργασίας. Οργάνωσε και δημιούργησε δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας για να αντιμετωπισθεί η σύγχρονη κοινωνική λαίλαπα με συσσίτιο, κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο, αποθήκες ρούχων κλπ.

Οργάνωσε τις υπηρεσίες της μητρόπολης να λειτουργούν με άψογο και υποδειγματικό τρόπο έτσι ώστε να θεωρείται η μητρόπολή μας από τις καλύτερες στην Ελλάδα. Και τέλος, όπως βλέπουμε, ανακαινίζει το παλαιό Οικοτροφείο να δοθεί σε φοιτητές και φοιτήτριες που δυσκολεύονται οικονομικά και πολλές φορές αναγκάζονται να διακόψουν τις σπουδές τους. Όλα αυτά τα απολαμβάνει η πόλη μας και η περιοχή μας. Είναι έργα, αγώνες και αγωνίες ενός επισκόπου της Εκκλησίας κι ενός ανθρώπου που αγαπάει τους συνανθρώπους του σαν αδελφούς. Δεν θεωρώ ότι όλα αυτά είναι κάτι ξεχωριστό. Εκείνα, όμως, που θεωρώ ως ξεχωριστά του έργα και ως καινοτομίες που βάζουν την σφραγίδα του στον τόπο μας είναι τα εξής δύο πράγματα: Πρώτον• ότι στην πόλη μας κάθε μέρα, όλο το χρόνο, τελείται πρωί και βράδυ η θεία λειτουργία, έτσι ώστε να μπορούμε μέσα στις εκκλησιές να μετέχουμε στη λατρεία και να παίρνουμε δύναμη και ελπίδα. Και δεύτερον, ότι περιτοίχισε την πόλη μας και την μητρόπολή μας για να είναι ασφαλής με τα λείψανα των αγίων, έτσι ώστε σήμερα η πόλη μας να φρουρείται ανατολικά από την αγιά-Μαρίνα, δυτικά από τα λείψανα των αγίων στο μοναστήρι της Μάκρης, με τον άγιο Αρσένιο, τον άγιο Γεώργιο τον Καρσλίδη, τον άγιο Γρηγόριο τον Καλλίδη, βόρεια από τον άγιο Δημήτριο τον Καππαδόκη και νότια από τους αγίους συμπατριώτες μας πέντε μάρτυρες της Σαμοθράκης, ενώ στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ο καπετάνιος της, ο άγιος Νικόλαος. Αυτή η πνευματική θωράκιση είναι το σημαντικότερο έργο του επισκόπου μας. Επειδή, όμως, όπως σας είπα στην αρχή δεν είμαι κόλακας, θα σας πω και τα αρνητικά που έχω ακούσει.

Ο δεσπότης είναι λίγες ώρες στο γραφείο του. Δεν το βρίσκεις εύκολα. Λείπει συχνά από την πόλη. Κι ότι είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων. Και σ’ αυτά εγώ προσωπικά, ως τρίτος, απαντώ. Γιατί ο δεσπότης να είναι καθημερινά στο γραφείο του, όταν εμείς καθημερινά θα πάμε για να του ζητήσουμε, ρουσφέτια, μεταθέσεις και λεφτά; Γιατί ο δεσπότης να κάνει το δικό μου ρουσφέτι και την μετάθεση και να αδικήσει ένα άλλο πρόσωπο που δεν έχει πρόσβαση στο γραφείο του; Είναι πολύ σωστή αυτή η στάση του. Για αυτά πρέπει να απευθυνθούμε στους αιρετούς. Ζητούμε ρουσφέτια και κινήσεις κάτω από το τραπέζι από τον επίσκοπο που πρέπει να είναι παράδειγμα δικαιοσύνης, αντικειμενικότητας και καθαρότητας; Τι ζητάμε από τον επίσκοπό μας; Να προσεύχεται για μας ή να κάνει λαμογιές; Και μετά λέμε γιατί λείπει από το γραφείο. Ε, λοιπόν, σας απαντώ! Χαίρομαι όταν βλέπω τον δεσπότη να κινείται με τα πόδια στους δρόμους και στις αγορές. Να χαιρετάει τους ανθρώπους που κάθονται στις καφετέριες και πίνουν τον καφέ τους και πολλές φορές να κάθεται μαζί τους και να συζητά τις αγωνίες και τους φόβους τους. Παίρνω δύναμη ως εργαζόμενος και ως καταστηματάρχης, όταν περνά ο επίσκοπος από το κατάστημά μου και με χαιρετά, μου χαμογελά και με ευλογεί. Καμαρώνω ως Αλεξανδρουπολίτης που οι ικανότητες του δεσπότη μου αναγνωρίζονται από την κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας μας και αποστέλλεται σε διάφορες επίσημες αποστολές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως διαβάσαμε στον τύπο, τις τελευταίες μέρες για την συμμετοχή του στην αντιπροσωπεία στο Βατικανό. Αλλά και χαίρομαι όταν βλέπω τον επίσκοπό μου να λειτουργεί στην Παναγία την Σουμελά ή στο Πατριαρχείο ή να συνοδεύει τον Πατριάρχη μας επειδή ο ίδιος τον επέλεξε να είναι μαζί του. Σε ότι αφορά στο επίκαιρο θέμα των Χρυσωρυχείων, δεν βλέπω καμία αλλαγή στην στάση του επισκόπου μας την οποία παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή από τα ΜΜΕ. Κατά την άποψή μου, ο επίσκοπός μας δεν είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων, αλλά είναι ξεκάθαρα υπέρ των επενδύσεων για την ανάπτυξη της περιοχής μας και για την δημιουργία εργασιακών θέσεων για τα νέα παιδιά μας. Τον έχω ακούσει και τον έχω διαβάσει επανειλημμένα να λέει και να γράφει: «Εάν μπορείτε να εξασφαλίσετε τους περιβαλλοντολογικούς κανόνες ασφαλείας και εάν νέοι, ντόπιοι επιστήμονες μελετήσουν και πουν ότι είναι ασφαλής για την περιοχή η εξόρυξη του χρυσού, τότε και μόνο τότε, ναι, να γίνουν τα Χρυσωρυχεία». Αυτό σημαίνει ότι είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων; Εκτός αν θεωρείτε ότι ο Άνθιμος είναι υπέρ των Χρυσωρυχείων επειδή έχει χρυσή καρδιά. Μην ζητάτε από τον επίσκοπο να μην μιλά. Διάβασα κάπου, σε ένα βιβλίο, το εξής: «Όσον βλέπεται σιωπώντα τον επίσκοπο, πλείον αυτόν φοβείσθαι». Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι στον επίσκοπό μας να κλείσει ακόμη πολλές οκταετίες και να μείνει πάντα απλός στους τρόπους του, πατρικός στην αποστολή του, αγωνιστής για τον τόπο μας. Μ. Δικελλιώτης Υ.Γ. Και κάτι για τους πονηρούς: Δεν με γνωρίζει. Γράφω με ψευδώνυμο και δεν αποσκοπώ σε κάτι.

άρθρο του π.Συμεών Βενετσιάνου

Ο άνθρωπος πάντα αναζητά. Ποτέ δεν αρκέστηκε στην εφήμερη γνώση, αλλά διαρκώς άνοιγε πανιά για νέους κόσμους, μακρινούς, άγνωστους. Κατά τον Αριστοτέλη «Πάντες άνθρωποι φύσει ορέγονται του ειδέναι». Στην Εκκλησία λέμε ότι ο άνθρωπος είναι «εικόνα Θεού», και όπως ο Θεός είναι άπειρος και ατέλεστος έτσι απροσμέτρητη είναι η περιπέτεια του ανθρώπου να απαντήσει στα εναγώνια ερωτήματα για το «ποιος είμαι; από πού έρχομαι; πού πηγαίνω;». Γι΄ αυτό και η επιστήμη θεωρήθηκε ένα μεγάλο δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα, καρπός των δυνατοτήτων που ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο για να αναπτύξει. Ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο τη δημιουργική πνοή Του, τον προίκισε με σκέψη, με τη δίψα της δημιουργίας, με την ικανότητα των ανακαλύψεων και εφαρμογών.

Το 1954 ιδρύθηκε  ο ευρωπαϊκός οργανισμός υπο-ατομικής έρευνας  CERN