Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια

Του Κώστα Ζαφειρίου

Ο μακαριστός μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιος, είχε ανεβάσει ψηλά τον πήχη στην μητροπολιτική του επαρχία.

Κατά τη διάρκεια της ποιμαντορίας του στην Πρέβεζα άφησε ένα όντως αξιόλογο έργο με τη δημιουργία πνευματικών μοναστηριών, την κουρά δεκάδων μοναχών και μοναζουσών και τη χειροτονία δεκάδων αξιόλογων κληρικών.

Μπορεί να ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με την εμμονή του να τελεί τη Θεία Λειτουργία στη Δημοτική αλλά όλοι, ή σχεδόν όλοι, ομολογούν ότι το έργο στην Πρέβεζα, ήταν μεγάλο.

Έτσι ο διάδοχός του, ο κληρικός που θα κληθεί να πάρει το πηδάλιο της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης θα πρέπει τουλάχιστον  να πλησιάζει το πνευματικό ανάστημα του μακαριστού.

Η Εκκλησία μας διαθέτει αρκετά τέτοια πρόσωπα, που τα οράματά τους  για τη συνέχιση του έργου του μητροπολίτη Μελετίου, συγκλίνουν  στο μητροπολιτικό θρόνο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τους εξής τρεις άξιους αρχιμανδρίτες καθώς και  τον καθόλα άξιο επίσκοπο: 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ  ΤΟΥ  ΟΣΙΟΥ  &  ΘΕΟΦΟΡΟΥ  ΠΑΤΡΟΣ  ΗΜΩΝ

Γ Α Β Ρ Ι Η Λ

ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ  ΤΗΣ  Ι.  ΜΟΝΗΣ  ΤΟΥ  ΑΓ.  ΜΑΡΚΟΥ – ΧΙΟΥ

Δρος   ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ  Μ.  ΜΠΟΥΣΙΑ,  Μεγάλου  Υμνογράφου

- Από  τις  αξιόλογες  Χιακές  Εκκλησιαστικές  εκδόσεις

Του  Γιώργου  Φωτ.  Παπαδόπουλου- πρώην  Δημοτικού  Συμβούλου  Χίου

            Είναι  γνωστό  τοις  πάσιν  ότι,  η  Χίος  έχει  ονομασθεί  Αγιοτόκος  νήσος  και  τούτο  διότι  η  γη  αυτή  ποτίστηκε  από  το  αίμα  δεκάδων  Μαρτύρων  και  τον  ιδρώτα  και  τα  δάκρυα  δεκάδων  Οσίων  Πατέρων,  που  λάμπρυναν  το  στερέωμα  της  τοπικής  και  της  εν  γένει  Εκκλησίας.

            Στη  σεπτή  χορεία  των  Οσίων  Πατέρων  της  Χίου,  συμπεριλαμβάνεται  και  ο  σύγχρονος  Όσιος  Γαβριήλ,  Ηγούμενος  της  Ιεράς  Μονής  του  Αγίου  Μάρκου- Καρυών.  Ό  Όσιος  Γαβριήλ  είναι  της  ιδίας  περίπου  περιόδου  με  τον  Άγιο  Νεκτάριο  τον  θαυματουργό- Επίσκοπο  Πενταπόλεως - τον  εν  Αιγίνη,  τον  Άγιο  Άνθιμο – Ηγούμενο  της  Ιεράς  Μονής  Παναγίας  Βοηθείας  Χίου,  τον  Όσιο  Παρθένιο  τον  Χιοπολίτη- Ηγούμενο  της  Ιεράς  Σκήτης  Αγίου  Μάρκου (προκάτοχο  του  Οσίου  Γαβριήλ),  τον  Όσιο  Νικηφόρο  (Τζανακάκη)  τον  λεπρό,  τον  Όσιο  Παχώμιο  τον  Αγιοπατερίτη,  τον  Όσιο  Γέροντα  Κορνήλιο  (Μαρμαρινό)- Ηγούμενο  της  Ιεράς  Μονής  Αγ.  Σκέπης  Χαλκειού,  κ.α.  πολλούς,  ών  ουκ  έστιν  αριθμός (γιατί  πόσους  γνωρίζουμε  και  πόσους  άλλους, άραγε,  ο  Θεός  ακόμη  δεν  έχει  επιτρέψει  να  γνωρίζουμε).  Μνημονεύουμε  εδώ  ενδεικτικά  τους  ανωτέρω  ως  έχοντες  σχέση  και  με  την  τοπική  Εκκλησία  της  Χίου.

            Την  Ασματική  Ακολουθία  του  σύγχρονου  αυτού  Οσίου  του  τόπου  μας,  με  εντολή  της  Ιεράς  Μονής  Αγίου  Μάρκου  Πενθόδου- Χίου – η οποία  και  την  εξέδωσε – συνέταξε  πρόσφατα  ο  μεγάλος  υμνογράφος  της  των  Αλεξανδρέων  Εκκλησίας  (Πατριαρχείου  Αλεξανδρείας),  Δρ.  Χαράλαμπος  Μ.  Μπούσιας,  ο  οποίος  υπεραγαπά  την  Χίο,  την  επισκέπτεται  και  εμπνέεται  από  τη  μελέτη  της  βιοτής  των  Μαρτύρων,  των  Οσίων  και  Ασκητών  της,  φιλοξενείται  δε  από  ευσεβείς  ανθρώπους  που  ευλαβούνται  την  Εκκλησία  μας.

Έτσι,  σήμερα  βρισκόμαστε  στην  ευχάριστη  θέση  να  κρατάμε  στα  χέρια  μας  τον  καλαίσθητο  αναθηματικό  (αφιερωματικό)  τόμο  της  λαμπρής  Ακολουθίας  του  Οσίου  Γαβριήλ  του  Χιοπολίτου  και  χαριτόβρυτου  Ηγουμένου  η  οποία  εμπνέει  τον  αναγνώστη  και  μελετητή  της,  αποτελεί  δε  εξαίρετο  ιεροψαλτικό  εγχειρίδιο  για  τους  επιθυμούντες  να  τιμήσουν  την  μνήμη  του  Οσίου (μετατεθειμένης  και  εορταζομένης  την  30^η  Μαΐου  εκάστου  έτους,  αντί  της  ημέρας  κοιμήσεως  του  Οσίου – 30^η  Μαρτίου – λόγω  του  νηστίσιμου  και  πένθιμου  της  περιόδου  της  Αγίας  και  Μεγάλης  Τεσσαρακοστής).

            Ας  δανειστούμε,  όμως,  λίγα  λόγια  από  τον  συγγραφέα  προκειμένου  να  γνωρίσουμε  την  πολιτεία  του  Οσίου  Γαβριήλ (εκ  του  Συναξαρίου  της  Ακολουθίας):  {Ο  Όσιος  Γαβριήλ,  κατά  κόσμον  Γεώργιος  Χατζή- Ηλιάδης,  γεννήθηκε  στην  Κρήνη  (Τσεσμέ)  της  Ιωνίας  το  έτος  1847.  Αφού  γνώρισε  τον  προορατικό  Όσιο  Παρθένιο  στην  Σκήτη  του  Αγίου  Μάρκου,  σε  ηλικία  15  ετών,  θαύμασε  την  βιοτή  του  και  τον  ακολούθησε  στην  άσκηση.  Δοκιμάστηκε  σκληρά  από  τον  Γέροντά  του  και  αναδείχθηκε  άξιος,  υπάκουος  και  ταπεινός, κερδίζοντας  πολλές  αρετές.  Γράφτηκε  στον  Μοναχολόγιο  της  Ιεράς  Νέας  Μονής  (στην  οποία  ανήκε  η  Σκήτη  του  Αγίου  Μάρκου  και  της  οποίας  προΐστατο  ο  Όσιος  Παρθένιος),  το  έτος  1870  και  έλαβε  το  μέγα  και  αγγελικό  σχήμα  και  το όνομα  Γαβριήλ  το  έτος  1873.  Χειροτονήθηκε  Διάκονος  το  1878  και  μετά  από  λίγο  Ιερέας.  Μετά  τον  καταστροφικό  σεισμό  του  1881  (τον  οποίο  είχε  προφητεύσει  ο  Όσιος  Παρθένιος)  ο  Γαβριήλ  τον  διαδέχθηκε  στην  Ηγουμενία  της  Μονής  του  Αγ.  Μάρκου,  μετά  την  κοίμησή  του – το 1884 – την  οποία  διατήρησε  επί  50  έτη,  δηλαδή  μέχρι  τη  δική  του  Οσιακή  κοίμηση,  στις  30  Μαρτίου  του  έτους  1934.  Ο  Όσιος  Γαβριήλ  με  προσωπικό  του  μόχθο  κατασκεύασε  τον  Ναό  του  Αγ.  Συμεών  του  νέου  Θεολόγου  μέσα  στον  περίβολο  της  Μονής  του  Αγ.  Μάρκου,  καθώς  και  τον  Ναό  του  Αγ.  Ιωάννου  του  Χρυσοστόμου  έξω  από  τον  περίβολο,  όπου  και  ασκήτευσε  επί  μακρόν  ως  έγκλειστος.  Επίσης  κατασκεύασε  το  ζωγραφείο  της  Μονής  και  τους  ξενώνες  της  οι  οποίοι  υπερπληρώθηκαν  (γέμισαν  ασφυκτικά)  από  κόσμο  κατά  την  Μικρασιατική  καταστροφή – το  1922 – όπου  διέμειναν  επί  σειρά  έτων  ως  φιλοξενούμενοι  τρόφιμοι,  με  έξοδα  της  Μονής,  δεκάδες  Μικρασιάτες  πρόσφυγες.  Ο  Όσιος  Γαβριήλ  διακρίθηκε  για  την  αγάπη  και  την  συμπαράστασή  του  προς  κάθε  άρρωστο  και  φτωχό,  για  την  φιλανθρωπία  του  και  την  ασκητική  του  πολιτεία  εξαιτίας  της  οποίας  αξιώθηκε  να  λάβει  από  τον  Θεό  και  το  προορατικό  και  διορατικό  χάρισμα.  Τα  χαριτόβρυτα  λείψανά του,  μετά  την  ανακομιδή  τους,  έχουν  εναποτεθεί  στην  Ιερά  Μονή  του  Αγίου  Μάρκου  και  παρέχουν  ιάματα  σε  όσους  προσέρχονται  σ΄ αυτά  με  πίστη}.

            Ο  συγγραφέας  αναφέρει,  μεταξύ  άλλων  ότι,  <<η  εν  λόγω  Ακολουθία  αποτελεί  προϊόν  ευλαβείας  του  υμνογράφου  προς  το  εξυμνούμενο  πρόσωπο,  το  λαβόν  το  βραβείον  της  άνω  κλήσεως  δια  των  ασκητικών  του  κατορθωμάτων.  Άλλωστε,  εκ  της  εξυμνήσεως  αυτής  και  ο  ίδιος  ο  ποιητής  ενισχύεται  και  ενδυναμούται  εις  τον  αγώνα  προς  αρετής  τελείωσιν.  Συνετέθη  εξ  ιδίας  του  υμνογράφου  προθέσεως  και  σκοπεύει  εις  τον  εμπλουτισμόν  της  εκκλησιαστικής  γραμματείας  και  χρήσιν  εις  την  Ιεράν  Μονήν  της  μετανοίας  του  Οσίου  Γέροντος,  με  την  ευλογίαν  της  οποίας  εκδίδεται  προς  ψυχικήν  ωφέλειαν  των  προσκυνητών  της>>.

            Εμείς  δεν  έχουμε  παρά  να  συγχαρούμε  τόσο  τον  Δρα  Χαράλαμπο  Μπούσια  όσο  και  όσους  μόχθησαν  και  κοπίασαν  για  την  έκδοση  αυτού  του  λαμπρού  πονήματος  το  οποίο  προβάλει  και  εξυμνεί  την  ιερή  μορφή  του  Οσίου  Γαβριήλ  του  Χαριτόβρυτου  και  Ηγουμένου,  επικαλούμενοι  την  ευλογία  του  παναγάθου  Θεού,  δια  πρεσβειών  του  Αγίου  Αποστόλου  και Ευαγγελιστού  Μάρκου, του  Οσίου  Παρθενίου  του  Χιοπολίτου  και  του  Οσίου  Γαβριήλ  του  Αγιομαρκίτη.-

Γεώργιος  Φωτ.  Παπαδόπουλος

Αναγνώστης- Βηματάριος

πρώην  Αντιδήμαρχος  &  Δημοτικός  Σύμβουλος  Χίου

Άρθρο του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και μετέπειτα αειμνήστου Αρχιεπισκόπου  Αθηνών Χριστοδούλου, που δημοσιεύτηκε τονΣεπτέμβρη του 1988, στην εφημερίδα “Πληροφόρηση” της Ιεράς Μητροπόλεως και δείχνει πως ακόμα και πριν απο περίπου 25 χρόνια κάποιοι μας προειδοποιούσαν που θα μας οδηγήσει ο χρεοκοπημένος τρόπος ζωής.

Οι απόψεις του υπευθύνου τομέως Πολιτισμού της ΟΝΝΕΔ υπέρ της βλάσφημης θεατρικής παράστασης "Corpus Christi", προκάλεσε την δικαιολογημένη αντίδραση του μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος απέστειλε επιστολή στον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, επιστολή με αιχμές αφού σε κάποιο σημείο αναφέρει ο κ. Σεραφείμ: "Δέν λησμονοῦμε ἄλλωστε τό γεγονός ὅτι ἐπί Πρωθυπουργίας Κων. Καραμανλῆ καί Ὑπουργίας Μαριέτας Γιαννάκου ἀπεπέμφθησαν ἀπό τήν μαθητική κοινότητα οἱ Κληρικοί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πού ἐνεργοῦσαν ὡς πνευματικοί σύμβουλοι γεγονός πού ἐπί 20ετία δέν εἶχε διανοηθεῖ νά πράξει τό ΠΑΣΟΚ.  "

Επιπλέον στην επιστολή του ο κ. Σεραφείμ καταλήγει: "θά ἤθελα δημοσίᾳ νά μᾶς δηλώση ὁ κ. ὑπεύθυνος τομέως Πολιτισμοῦ τῆς ΟΝΝΕΔ, ἐάν χορηγῆ τήν ἄδεια καί τήν ἔγκρισί του νά παρουσιάσωμε «καλλιτεχνικό» θεατρικό δρώμενο εἰς τό ὁποῖο θά ἐμφανίζωνται ὁ μέν πατήρ του ἐκδιδόμενος εἰς τήν ὁδόν Συγγροῦ, ἡ δέ μήτηρ του ἐκπορνευομένη εἰς τήν ὁδό Φυλῆς". 

Η επιστολή του σεβασμιωτάτου έχει ως ακολούθως:

(του π. Νικόδημου Σιδέρη) Δύο ημέρες  πριν τις κρισιμότερες  εκλογές  της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας και εν μέσω  μιας   γιγαντιαίας  τρομοκρατικής επίθεσης  εναντίον του Ελληνικού  λαού , το  υπηρεσιακό  υπουργείο  προστασίας του πολίτη , ανακοίνωσε  ότι από το επόμενο φθινόπωρο θα επιβληθεί τελικά  η Κάρτα Του Πολίτη, μόνο που την ονόμασαν  "νέα ταυτότητα".

Έτσι λοιπόν και στα "μουλωχτά", όπως  συνηθίζεται  να περνούν  μνημόνια , και δαιμόνια, πριν  από δύο ημέρες, το  υπουργείο "προστασίας" του πολίτη  δημοσίευσε ένα λακωνικό δελτίο  τύπου, με το οποίο μας ενημερώνει ότι  από το επόμενο φθινόπωρο θα αρχίσει η αντικατάσταση των  ταυτοτήτων μας με τις "νέου τύπου" ταυτότητες οι  οποίες όπως  χαρακτηριστικά αναφέρει θα έχουν "την μορφή πιστωτικής κάρτας".

Όλα όσα λέγαμε  και μας θεωρούσαν μερικοί γραφικούς ή συνωμοσιολόγους ,

«Το πρωί της Τετάρτης 13 Ιουνίου 2012, και εν όψει της λήξεως του Σχολικού έτους, τελέσθηκε υπέρ των μαθητών και διδασκάλων των σχολείων της ενορίας, υπαίθριος Θεία Λειτουργία στην αυλή του 3ου δημοτικού σχολείου Ηλιουπόλεως, υπό του προέδρου της εκκλησιαστικής κοινότητος αρχιμανδρίτου Σεραφείμ Δημητρίου με την επικουρία των συγκέλου Αγαθάγγελου Καρκαγκέλη και πρεσβυτέρου Βασιλείου Ταξιαρχιώτη. Στους αποφοιτούντας μαθητές και των έξι δημοτικών σχολείων της περιοχής, δόθηκε ως ευλογία το βιβλίου του Θεολόγου Ανδρέα Καρίβαλη "Οι Τρείς Ιεράρχες μιλούν για την Θεία Λειτουργία».»

Αυτό ήταν το Δελτίο Τύπου που συνόδευε τη φωτογραφία με τα παιδιά μας, το αύριο της Ελλάδος. Και αυτή η φωτογραφία ήταν η αφορμή...

Αυτά τα παιδιά οφείλουμε να κοιτάξουμε στα μάτια και να οδεύσουμε προς τις κάλπες, την Κυριακή 17 Ιουνίου. 

Στίς παροῦσες δύσκολες ἱ­στορικά στιγμές πού διέρχεται ἡ πατρίδα μας, εὑρισκόμενη στήν πιό δυσμενῆ οἰκονομική ἀλλά κυρίως πνευματική κρίση στή σύγχρονη ἱστορία της, ἡ Ἐκκλησία πράττει τό ἔργο της: ἐκ-καλεῖ τόν ἄνθρωπο στή σύναξη Της. Ἑνώνει τούς ἐν ἐλευθερίᾳ «κλητούς» σέ συνάθροιση ἑνότητας, στό Δεῖπνο τῆς Εὐχαριστίας ὅπου παραγίγνεται σωματικῶς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ κλήση αὐτή ἀφορᾶ καί παραμένει ἀνοικτή «εἰς πάντα τά ἔθνη» γιατί εἶναι οἰκουμενική, θεμελιωμένη στή νέα Διαθήκη μέ τό Θεό, τή σφραγισμένη ἀπό τήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, καί τήν Ἀνάστασή Του, βιωμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία. 

Αὐτή τήν κλήση, διαπερνώντας τήν ἱστορία, μποροῦμε νά τήν «ἀναγνώσουμε» στό βίο τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, οἱ ὁποίοι στήν κοινή πίστη στόν ἐν Τριάδι Θεό καί στό κοινό ποτήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας θεμελίωσαν τή ζωή καί τήν πορεία τους. Ἡ ἱστορική πορεία τοῦ κάθε λαοῦ πάντοτε μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο προσάρμοζε τά στοιχεῖα τοῦ βίου της «γύρω» ἀπό τήν εὐχαριστιακή ἐκκλησιαστική κοινότητα, ἔχοντας ὡς κεντρομόλο ἄξονα τήν Ἀλήθεια, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου καί τούς τό αὐτό ποιούντας μάρτυρες καί Ἁγίους Της. Ὅλες οἱ ἄλλες «μικρές ἀλήθειες», ἀπό τά πρακτικά τοῦ βίου ἕως τίς κορυφές τῆς σύλληψης τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, μποροῦν  νά μετρηθοῦν καί νά ἀξιολογηθοῦν στό μέτρο πού ἐγγίζουν ἤ ὄχι τήν Αὐτοαλήθεια, τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι καταγεγραμμένο καί στήν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν ὁποία  διαπερνᾶ ἡ ζωογόνος συνάντηση μέ τήν Ἀλήθεια  τοῦ Εὐαγγελίου.

Σήμερα τίθεται τό ἐρώτημα, γιά τό  ἄν καί κατά πόσον οἱ νεοέλληνες ἀποστασιοποιοῦνται ἀπό τίς ρίζες τοῦ ἑλληνορθοδόξου Γένους, τόν ὀργανικό ἱστό τῆς παράδοσης τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου τῶν Ρωμιῶν. Μέ ποιόν τρόπο γίνονται ἤ όχι, μέτοχοι τῆς κοινῆς συνείδησης τῶν προγόνων (τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας τοῦ «πονεμένου ἑλληνισμοῦ» τῆς ρωμηοσύνης), τῆς κοινῆς παιδείας (τῆς γνώσης καί σοφίας τοῦ ἕλληνος λόγου), καί κυρίως τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος. Ζητούμενο παραμένει τό πῶς θά ἐπαναπροσεγγισθεῖ καί θά γίνει ἀντιληπτή ἡ συνέχεια αὐτοῦ τοῦ Ρωμαίϊκου τρόπου τοῦ βίου, εἰδικῶς δέ, στούς καιρούς πού διανύουμε κατά τούς ὁποίους οἱ κρίσιμοι ὑπαρκτικοί καί ὑπαρξιακοί προσανατολισμοί κανοναρχοῦνται ἀπό θεωρητικά μορφώματα μιᾶς δυτικοτραφοῦς, αὐστηρῶς ἰδεοκρατικῆς καί χρησιμοθηρικῆς πρότασης ζωῆς. Ἐκφράζονται ἀπό συνασπισμό διανοουμένων οἱ ὁποίοι ἐντάσσονται οὐραγοί στό πνεῦμα τῆς μετανεωτερικῆς ἐποχῆς. Τό πνεῦμα αὐτό  προτάσσει καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν μετανεωτερικό ἄνθρωπο νά ἀνασκευάζει, νά ἀναθεωρεῖ καί νά ἀναδομεῖ κάθε ἔννοια, βίωμα καί ἱστορική πραγματικότητα, ἀφοῦ ὁτιδήποτε  προέρχεται ἀπό τήν κοινή μνήμη καί συνείδηση τοῦ παρελθόντος χρόνου καί τῆς ἱστορίας, αὐτόχρημα ἐλέγχεται ὡς πρός τήν ἐγκυρότητα καί τήν ἀλήθεια του.

Σ΄αὐτό τό πλαίσιο ἐντάσσονται, ἀπό ἄποψη ἀρχῆς, καί οἱ ὄψιμες ἀναζητήσεις συγχρόνων κύκλων διανοητῶν καί θεολόγων (βλ. ἄρθρο μέ τίτλο «Ὀρθοδοξία –Ἑλληνισμός» τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Θεσσαλία», Κυριακή 27 Μαϊου 2012, μέ ἀπόσπασμα βιβλίου (ἔκδ. 2012) τοῦ Π. Καλαϊντζίδη διευθυντή τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου).

Οἱ κύκλοι αὐτοί ὑπό τό πρόσχημα τῆς «κάθαρσης» τῆς θεολογίας διά τοῦ μετανεωτερικοῦ μοντέλου, ἐπισημαίνοντας μόνον ἤ κατά κόρον τίς ἐκτενεῖς ἀστοχίες, τίς ὑπερβολές ἤ τίς ὑποκειμενικές ἑρμηνεῖες πού μπορεῖ νά ἀπαντῶνται στό ἔργο ἑνός «θεολογικοῦ» λόγου πού θέλει τήν Ἐκκλησία θεραπαινίδα ἑνός θρησκευτικοῦ ἐθνικισμοῦ προσπαθοῦν, εἴτε μέσῳ συγγραφῆς, εἴτε μέσῳ ὀργάνωσης πιό συλλογικῶν –συνεδριακοῦ τύπου- ἐνεργειῶν, νά ἀναδείξουν αὐτό τό λόγο ὠς ἐπικρατέστερο καί ὑπαίτιο ὅλων συλλήβδην τῶν κακοδαιμονιῶν τῆς σύγχρονης νεοελληνικῆς πραγματικότητας.

Ἡ προσπάθεια τῶν κύκλων αὐτῶν, ἄρχεται ἀπό συμπεράσματα καί a priori θέσεις-διαπιστώσεις οἱ ὁποῖες περιγράφουν «ταύτιση Ἐκκλησίας- Ἔθνους, Ὀρθοδοξίας-Ἑλληνισμοῦ, μέ πρόκληση συνέπειων βαρυτάτου κόστους γιά τήν ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία ἀλλά καί τήν ἰδιοπροσωπία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ», τόν«ἐγκλωβισμό τῆς Ὀρθοδοξίας σέ μιά ἑλληνοκεντρικότητα καί βυζαντινολαγνεία, τροχοπέδη γιά τήν ἐσχατολογική της προοπτική τήν ὁποία καί ἔχει ἀπολέσει μέ συνέπεια νά ὑποκαθίσταται ἡ ἱστορία τῆς σωτηρίας μέ τήν ἱστορία τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας». Ἡ πτώση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί ἡ ἀπώλεια τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ ὁρίζεται ὡς  «ἀθεράπευτο τραῦμα» πού ἡ ὀρθοδοξία καί ὁ ἑλληνισμός ἀδυνατοῦν νά ξεπεράσουν. Ἐπίσης  θεωροῦν ὅτι«χωρίς τήν ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό βολικό καταφύγιο τῶν περασμένων ἐποχῶν δέν θά ὑφίσταται ἡ προϋπόθεση γιά νά μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή καί διαρκής ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν κτίση καί τήν Ἱστορία οὔτε Ἐκκλησία πού νά προσεύχεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ἰωάν. 6,51)».

Αὐτά στό πλαίσιο μιᾶς προσπάθειας ἀναδημιουργίας κριτηρίων ταυτότητας ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς, ἑνός «ἐμπολιτισμοῦ - ἐγκεντρισμοῦ» μας στόν εὐρωπαϊκό καί μετανεωτερικό πολιτισμό.

Στά παραπάνω, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἐνδεικτικό μέρος τῆς θεωρίας τῶν ἀπόψεων τῶν προαναφερθέντων κύκλων διανοουμένων καί θεολόγων, διαπιστώνεται μία ἐκκλησιολογία πού πάσχει θεολογικά καί θέλει τήν διασάλευση τῆς συνέχειας τῆς κοινῆς πορείας τοῦ Γένους μας μέ τήν Ἐκκλησία πρός ἐξυπηρέτηση μίας «σύγχρονης θεολογίας» μέ τήν ὁποία θά καθαρθεῖ ὁ «σύγχρονος Εὐρωπαῖος Ἕλληνας» ἀπό κάθε λογῆς ἱστορική μνήμη καί παράδοση.

Ἡ ὀξεία πολεμική πού ἀσκεῖται ἐπί πάντων ἐξυπηρετεῖ μόνο τήν ἀπομόνωση τῆς Ἐκκλησίας, καί τό μονότονο πνεῦμα δυαλισμοῦ καί διαζευκτικῶν σχημάτων («τέκνα Ἀβραάμ» ἤ «τέκνα Πλάτωνος»;), στήν παροῦσα κρίσιμη περίοδο, τήν ὁποία διανύει ὁ τόπος, ἀποδομεῖ τή μικρά ζύμη της ἑλληνορθόδοξης παρουσίας καί ρωμαίϊκης πρότασης ζωῆς στό σύγχρονο συγκρητιστικό δυτικό πολιτισμό. Τέλος, ἀπ’ ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια ἀπουσιάζει ὁ «ρωμαίϊκος καημός» δηλαδή ἡ θυσιαστική ἀγάπη γιά τόν πλησίον πού νά γεννᾶ αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στόν Ἑλληνισμό. Ἡ γόνιμη καί ἁγιαστική ἐκκλησιαστική πρακτική τῶν Πατέρων διδάσκει ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ ἐμπερίστατη κατάσταση χρήζει ἀγαπητικῆς βοηθείας γιά νά ἀνακουφίσει τόν πόνο του καί ὄχι ἱεροεξεταστικῆς κριτικῆς ἤτοι, ἀποσάθρωσης τῶν θεμελίων τοῦ κόσμου καί τοῦ ἑαυτοῦ του πού ὁδηγεῖ σέ ἀπόγνωση. Βεβαίως ὅπως συμβαίνει πάντοτε στήν ἱστορία, ὑπάρχουν χριστιανοί πού μεταλλάσουν τή «ζέουσα πίστη» τῶν φυσικῶν καί πνευματικῶν πατέρων μας ἤ τόν ἀσπασμό στούς Ἁγίους Πατέρες, σέ ἰδεολόγημα, σέ ρηχή πίστη, ἁπλῶς γιά νά τήν ἐπικαλοῦνται. Ἕνα ἰδεολόγημα  φιλόνικο, ἄσαρκο καί ζηλωτικό.

Ἐπί τῆς προβληματικῆς δέ τῶν θέσεων καί ἀπόψεων πού ἐθίγησαν παραπάνω, περί «ταύτισης» Ἐκκλησίας-Ἔθνους, Ὀρθοδοξίας-Ἑλληνισμοῦ, καί ἀπώλειας τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς τῆς Ἐκκλησίας, προφανῶς καταλαβαίνει κάποιος πού μέ νηφαλιότητα καί ἐκκλησιαστικό πνεῦμα ἐντρυφεῖ στήν ἱστορία, ὅτι καμία ταύτιση δέν ὑφίσταται σέ δύο μεγέθη διαφορετικά. Ὁ ἐκχριστιανισμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ προϋποθέτει τήν ἐκκλησιοποίηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δηλαδή τήν ὁλοκλήρωσή του, τήν ὁποία «χειρίστηκαν» οἱ ἅγιοι Πατέρες πού ἰσορρόπισαν τή σχέση καί σύζευξη τῶν δύο μεγεθῶν. Στά δύσκολα χρόνια τῶν αἱρέσεων ἀλλά καί τῶν δυσχερειῶν σκοπός τῶν Πατέρων ἦταν ἡ συμπόρευση Ἔθνους καί Ἐκκλησίας ὥστε νά βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος γιά νά εὐδοκιμήσει ἐντός του τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. Αὐτή εἶναι καί ἡ προοπτική μέ τήν ὁποία ἀξιολογεῖται καί καθορίζεται ἡ ἱστορική ἐγκυρότητα τῶν ἔργων καί πράξεων. Ἀναμφιβόλως ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἀστοχίες στήν ἱστορία οἱ ὁποῖες δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τροχιές πού ἔχουν ἀπωλέσει τό κέντρο τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς μέ ἐκκοσμικευμένα ἀποτελέσματα προτεσταντικοῦ τύπου. Ὅ,τι ὅμως «ἀντέχει» καί διατηρεῖται στή ζωή τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας –ἡ ὁποία βρίσκεται πάνω ἀπό μεμονωμένα πρόσωπα καί ἱστορικά γεγονότα- καί εἶναι λόγοι καί πράξεις τῶν «ἑπομένων τοῖς ἁγίοις Πατράσι», γίνεται ζωντανή παράδοση καί κοινή συνείδηση. Καί μέ βεβαιότητα αὐτή τή συνείδηση, ἐγκολπώνεται ὅ,τι ἄξιο καί δίκαιο. Αὐτός  εἶναι καί ὁ μόνιμος, συνεχής καί ἄρρηκτος δεσμός τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν καθολικότητά της. Ἡ κατανόηση ὅτι δέν ἔχει προτεραιότητα ἡ ὑποκειμενική ἀμφισβήτηση, ἡ ἀτομική θεώρηση ἤ ἀκόμη καί ἡ συλλογική θεολογική προσέγγιση ἀλλά ἡ ἁγιότητα πού κομίζει ἡ ὑπακοή στήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὑπακοή στήν ἴδια τήν Ἁγία Ἐκκλησία τήν ἀπ’ αἰώνων καί ἕως τέλους τῆς ἱστορίας πρός τά ἔσχατα, ἐκτεινομένης. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἐκκλησιολογία τῆς σύγχρονης Ὀρθοδοξίας πού διορθώνει ὅλες τίς ἀποκλίσεις, πρός σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Οἱ κινήσεις αὐτές ἐπιδιώκουν νά ἰδεολογικοποιήσουν τήν ἔννοια τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ταυτίζοντάς την μέ τήν αἵρεση τοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ, ὥστε νά τήν θέσουν σέ ἀντιπαράθεση μέ τό ἐργαστηριακῆς κατασκευῆς ἰδεολόγημα πού γι’ αὐτούς ὑποκαθιστᾶ τήν Ἐκκλησία, παραθεωροῦντες πλήρως τήν μυστηριακή ὑφή καί δομή τῆς Ἐκκλησίας ὡς ζῶντος σώματος τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως τό δῆθεν ἀντιτιθέμενο δίπολο Ὀρθοδοξία-Ἔθνος εἶναι ἀτελές καί ἀλυσιτελές ἰδεολόγημα διότι ἡ Ἐκκλησία παραμένει τό ἀπ’ αἰῶνος  μ υ σ τ ή ρ ι ο.

Ὅσον ἀφορᾶ στό ἐρώτημα  εθνικοσοσιαλισμός  στην  Ορθοδοξία οι  ἔννοιες είναι ασύμβατες καί ἀντιθετικές γιατί ὁ ἐθνικοσοσιαλισμός σάν βιοθεωρία εἶναι παγανισμός καί ἀποκρυφιστικό περίπαιγμα πού ἐξ ἀντικειμένου ἀντιπαρατάσσεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὅπως ἱστορικά καταδείχθηκε. Ἐάν ὅμως ὑπονοεῖται σάν δῆθεν ἐθνικοσοσιαλισμός ὁ ἀντισιωνιστικός λόγος καλό θά ἦταν οἱ ἀτυχεῖς ἐμπνευστές τοῦ διλήμματος νά ἐντρυφήσουν στά κείμενα καί τούς διαδικτυακούς τόπους τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ὀρθοδόξου Ἰουδαϊσμοῦ μήπως κατανοήσουν ὅτι ὁ Σιωνισμός ἀποτελεῖ ἐκτροπή ἀπό τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ προφητικοῦ λόγου καί ἐγκόλπωση τοῦ Ταλμουδικοῦ καί Καμπαλιστικοῦ σατανιστικοῦ ἰδεολογήματος.   

Τέλος, ὅλες αὐτές οἱ θεωρητικές διαπιστώσεις «ἀκαδημαϊκῶν» καί μή κύκλων διανοουμένων, γιά ἕναν ἐκκλησιαστικό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔχει πλησιάσει στόν δι’ αἵματος ἀγῶνα κατά μίμηση τοῦ Κυρίου καί διατηρεῖ τόν νοῦ καί τήν καρδία του καιομένη γιά Αὐτόν καί τήν Ἁγία Ἐκκλησία, καθίστανται ἐφαλτήριο προσευχητικῆς ἐγρήγορσης πρός τόν Πολυέλεο Φιλάνθρωπο Κύριο, ὥστε νά μήν ἐπιτρέψει νά κλυδωνίζεται ἡ Ἐκκλησία Του, ἀλλά νά συγχωρεῖ καί νά φωτίζει μέ τήν ἄπειρη Ἀγάπη Του τόν νοῦν καί τήν καρδίαν ὅλων μας.

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς  Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Ένα ιδιαίτερα ύπουλο κινούμενο σχέδιο προωθείται στην Αμερική με τίτλο: "Είναι η ομοφυλοφιλία επιλογή; Θρησκεία εναντίον πραγματικότητας". Το καρτούν προσπαθεί να αποδείξει με γελοία επιχειρήματα πως το να είσαι gay είναι φυσιολογικό και πως ουσιαστικά οι Χριστιανοί είναι... πλανεμένοι. 

Ἐπειδή τό βίντεο δέν εἶναι μεταγλωττισμένο, παραθέτουμε τά βασικά μηνύματα πού περνᾶ, ἐπιγραμματικά:

1 )«Ὅλως τυχαίως», ὁ πρωταγωνιστής τοῦ βίντεο, λέγεται Christian, δηλαδή Χριστιανός! Καί παρουσιάζεται νά ἀπορεῖ γιά τό ἄν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἐπιλογή ( ὀρθή ἤ λανθασμένη )!

"Ο σκηνοθέτης κ. Λαέρτης Βασιλείου προφανώς από αισθήματα μεγάλης ευγνωμοσύνης προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος η οποία περιέθαλψε την οικογένειά του προσφέρουσα εργασία στον πατέρα του κ. Ηλία Βασιλείου, ως νεωκόρο επί αρκετά έτη στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, όταν οικογενειακώς ήλθαν από την γείτονα Αλβανία, ανέσυρε από τη ναφθαλίνη της παγκόσμιας απόρριψης το θεατρικό έργο «CorpusChristi» του Αμερικανού κατά δήλωσή του ομοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μακ Νάλι που εγράφη το 1997 και ενώ στην αρχή προανήγγειλε ότι θα το παρουσιάσει στο θέατρο «Άνεσις» (Κηφισίας 14) λόγω της αφόρητης δυσωδίας και της παράνοιας και γελοιότητος του έργου και της αναμενομένης μικρής προσελεύσεως «ειδικού» κοινού τελικά το παρουσίασε σε μια αποθήκη στο Γκάζι που έχει μετατραπεί σε θεατράκι ονόματι «Χυτήριο».

Η απόδοσις από τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας 

Απόσπασμα από άρθρο του κλασσικού φιλολόγου Νικολάου Γ. Κατσούλη με τίτλο «Παπάς και δάσκαλος μαζί»: 

«Εφόσον η χώρα στερείται τα πρόσωπα και τις ιδιότητες του ιερέως και του παιδαγωγού, ας ενώσουμε αυτές τις ιδιότητες. Θα ήταν έξοχον από πλευράς παιδαγωγικής δάσκαλος και παπάς, ιδίως στην επαρχίαν να είναι το αυτό πρόσωπον. Τα παιδιά μας τότε σίγουρα θα ανατρέφοντο με ό,τι αγαθότερον υπάρχει και θα ετίθεντο τα θεμέλια της αναγεννήσεως της Ελλάδος από χριστοήθεις και αγαθούς πολίτας. Ας επανασυσταθούν τα ιεροδιδασκαλεία και ας παράξουν το πλέον ελπιδοφόρο λειτούργημα, προς όφελος της πολιτείας η οποία θα ιδή και το μέλλον της να προάγη αλλά και οικονομικώς στους δυο κλάδους να πετυχαίνει τους στόχους της αυτούς της περιστολής εξόδων εκ μισθοδοσιών».