Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια | Δημοσίευση: 24/06/2025
Σχεδόν ταυτόχρονα με την ιστορική της ανάδυση, η Εκκλησία συγκεντρώνει τα λείψανα και το αίμα των μαρτύρων της, όπως μπορεί, ανάλογα με τον τρόπο της εκτέλεσης: λιθοβολισμό, καύση, πνιγμό, αποκεφαλισμό, απαγχονισμό. Έχει μεγάλη φαντασία το κακό και προνοητικότητα: να μη μείνουν πολλά ψηλαφητά τεκμήρια του εγκλήματος. Μετά από την πυρά μπορεί να αναλάβει το ποτάμι να σβήσει για πάντα τις στάχτες, μπορεί ένα πηγάδι ή ένας γκρεμός να καταπιεί το άψυχο απομεινάρι του θύματος. Κι όμως οι χριστιανοί επιμένουν. Σε ένα προσόψιο, σε ένα πουκάμισο βγαλμένο βιαστικά κρύβουν την κάρα, τα οστά, σκόρπια δόντια ή θηλές, τον τρύπιο χιτώνα του αδελφού και της αδελφής, με ένα μαντήλι σφουγγίζουν το αίμα από τις πλάκες του δημόσιου θεάματος, παίρνουν στις παλάμες τους με σεβασμό το χώμα που λάσπωσε από τον ιδρώτα της υπομονής και τις ανοιχτές πληγές. Ύστερα, άλλα τα βυθίζουν στα θεμέλια της Αγίας Τράπεζας και άλλα τα τοποθετούν σε θήκες μεταλλικές και διάφανα φιαλίδια, στολισμένα με λουλούδια και τα προσκυνούν μαζί με τις εικόνες. Από τότε μέχρι σήμερα. Με την ίδια βεβαιότητα πως μόνο απ' το ξύλο του σταυρού βλασταίνει η όντως ζωή.
Ι.Μ. Ιωαννίνων- Παναγιώτης Υφαντής