Εκκλησία της Ελλάδος | Δημοσίευση: 12/09/2011
Ο μητροπολίτης κοίταξε κατάματα τους μαθητές και απλά ζήτησε «συγγνώμη» για τις ελλείψεις που υπάρχουν στα σχολεία, ελλείψεις που δημιούργησε η γενιά του. Ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος κάλεσε τους μαθητές να μη σκύψουν το κεφάλι αλλά να αγωνιστούν, ακόμη και χωρίς βιβλία. Ο κ. Ιγνάτιος τέλεσε τον αγιασμό, στο συγκρότημα του 2ου και 8ου ΓΕΛ Βόλου και αυτά τα λόγια τα είπε απευθυνόμενος στους μαθητές.
Την ίδια στιγμή στο διαδίκτυο δημοσιεύονται δεκάδες μηνύματα μητροπολιτών με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: υπάρχει έστω ένας μητροπολίτης που να πιστεύει πραγματικά ότι θα βρεθεί παιδί του δημοτικού ή έστω του Γυμνασίου και του Λυκείου που θα διαβάσει από το διαδίκτυο το μήνυμά του; Οι μαθητές είναι δυστυχώς ευάλωτο ακροατήριο, αλλά δεν είναι εύκολο. Η Εκκλησία, πέρα από διαδικτυακά λόγια, θα πρέπει να πείσει με έργα ότι είναι κοντά στον μαθητή.
Ο μητροπολίτης κ. Ιγνατιος στην ομιλία του προς τους μαθητές τόνισε μεταξύ άλλων:
«Ομολογώ ότι αυτή η χρονιά είναι η πιο δύσκολη για να οικοδομήσω μέσα μου τί θα σας πω. Και όσο το αναζητώ μια λέξη φτάνει στα χείλη, την οποία την άκουσα κι εγώ, πριν από κάποια χρόνια, από ένα μεγάλο ηγέτη της Εκκλησίας μας και νιώθω την ανάγκη να την επαναλάβω σήμερα ενώπιόν σας για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Η λέξη αυτή είναι «συγγνώμη». Μόνο συγνώμη μπορούμε να λέμε εμείς. Εντούτοις, επειδή αυτός ο λόγος δεν είναι εύκολος, ούτε λαϊκίστικος, θέλω να σας πω ότι πηγάζει από την καρδιά μου με πολύ αγάπη. Τούτη την ώρα προσπαθώ να έρθω στη θέση σας και να δω τί θα έκανα, αν βρισκόμουν εκεί που είστε εσείς. Υπάρχουν κάποιες επιλογές. Μια επιλογή είναι να σηκώσω τα χέρια μου γροθιές και να εκβιάσω μια κατάσταση που με πνίγει. Πιστέψτε με, όμως, έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι η λύση όσο κι αν φαίνεται για πολλούς λύση. Δεν έφερε ποτέ σωστό αποτέλεσμα. Υπάρχει μια δεύτερη επιλογή. Να κρεμάσω τα χέρια, να πω τέλειωσε για μας η ιστορία. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και αυτό είναι μια απελπιστική σκέψη που δεν οδηγεί πουθενά. Υπάρχει μια άλλη επιλογή. Να απλώσω τα χέρια μου, να μπορέσω να βρω τον άλλον, να τα ενώσω με όλους όσοι έχουν ακόμη ελάχιστη ελπίδα στην καρδιά τους. Κι αν σε αυτά τα χέρια τα απλωμένα βρω και χέρια κάποιων δασκάλων που θα ξεπεράσουν κι αυτοί τις δικές τους δυσκολίες και τους εαυτούς τους σε αυτή την εποχή, τότε ναι μπορώ να συγκροτήσω μια στάση ζωής που έχει να κάνει με την αλληλεγγύη, με την αληθινή μεταλαμπάδευση γνώσεων όχι μόνο για να γίνω ένα καλό εργαλείο στα χέρια κάποιων, αλλά για να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Τότε μπορώ να κρατήσω μια ελπίδα μέσα μου ότι δεν χάθηκαν όλα σε αυτόν τον τόπο. Και η μόνη ελπίδα είστε, πλέον, εσείς και τα δικά σας χέρια και τα δικά σας μυαλά.
Εμείς κάναμε τα δικά μας λάθη και είναι η ώρα να πληρώσουμε γι' αυτά. Και πρέπει τώρα να πληρώσουμε όχι αύριο, για να προλάβουμε να σας ξαναδώσουμε μια πατρίδα υπερήφανη. Όμως κι εσείς πάρτε στα χέρια σας αυτό που σας ανήκει. Τούτη η χρονιά είναι η δική σας χρονιά. Και πιστέψτε με. Ακόμη και χωρίς όλα τα βιβλία μπορείτε να κάνετε θαύματα. Ακόμη και χωρίς εμάς μπορείτε να προχωρήσετε και να γίνετε καλύτεροι από εμάς. Σας το εύχομαι από την καρδιά μου. Και ξέρω με σιγουριά ότι αυτός ο τόπος των ηρώων και των Αγίων έχει μια ελπίδα με όνομα και αυτό το όνομα για μένα είναι ο Χριστός. Αυτός ποτέ δεν θα σας προδώσει. Εμείς οι άνθρωποί του μπορεί να σας προδίδουμε. Ζητήστε Του και θα σας δώσει. Να είστε σίγουροι...»