Του Κώστα Ζαφειρίου
«Στα αλήθεια είμαστε κοινωνία σχιζοφρενών», έγραφε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος σε άρθρο του το 1997 στο μηνιαίο ορθόδοξο Χριστιανικό περιοδικό «Αγία Λυδία» (τεύχος 296-297), όταν ακόμη βρισκόταν στον επισκοπικό θρόνο της Δημητριάδος.
Διορατικός όπως ήταν, μιλούσε πάντα έγκαιρα και προφητικά. Έβλεπε το σαράκι να κατατρώει τα σωθικά της κοινωνίας μας και τη νεολαία μας, που υπεραγαπούσε, να χάνει το όραμά της.
Η εικόνα της κοινωνίας μας σήμερα θα ήταν διαφορετική αν ο Θεός χάριζε χρόνια στον Χριστόδουλο.
Σε άρθρο του το 1997 στο περιοδικό «Αγία Λυδία» υπό τον τίτλο «Το πρόβλημα των ναρκωτικών: η πρόταση της Εκκλησίας», ο φωτισμένος πνευματικός ηγέτης, έγραφε μεταξύ άλλων:
«Στα αλήθεια είμαστε κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μία χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα, για το δημογραφικό μας πρόβλημα που απειλεί την ίδια την εθνική μας υπόσταση, και από την άλλη προβάλλουμε στους νέους μας τις αμβλώσεις ως λύση στο καυτό πρόβλημα των ελεύθερων σεξουαλικών των σχέσεων. Από τη μία κοπτόμεθα υποκριτικά για τη διάλυση της οικογένειας και από την άλλη με νομοθετικά μέτρα διευκολύνουμε όσο μπορούμε τη διάλυση»
Και σε άλλο σημεία του άρθρου του ο Μακαριστός Χριστόδουλος σημείωνε:
« Αλήθεια, εμείς δεν είμαστε εκείνοι που στερήσαμε τα παιδιά μας από τα πρότυπα ζωής, που μας παρέδωσε η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Εμείς δεν προβάλλουμε από τα τηλεοπτικά σήριαλς τον τύπο του επιτυχημένου εραστή που εξαπατά τις νέες με το εξεζητημένο ντύσιμό του και δεν διδάσκουμε τελικά πως η αξία του ανθρώπου κρίνεται όχι από το τί είναι, αλλά από το τί έχει; Εμείς δεν γκρεμίσαμε από τις καρδιές των νέων μας την πίστη στο Θεό, σε πνευματικές αξίες, σε ιδανικά σε αρχές; Εμείς δεν ευτελίσαμε με λόγια και έργα και δεν μυκτηρίσαμε τη θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια, το ήθος, την ευπρέπεια και την ηθική;»
Για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο , ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος είχε πει: «νομίζω ότι είχε το μοναδικό προνόμιο και χάρισμα από τον Θεό να μπορεί να εκφράζει τις καρδιές των ανθρώπων, μιλούσε στο λαό, αλλά μιλούσε από τον λαό για τον λαό και το έκανε σε μία περίοδο που είχαν εκλείψει οι χαρισματικοί ηγέτες».
Θαρρώ πως ουδείς διαφωνεί...