Αρθρο του π. Αυγουστίνου Βλάχου
Μακάρι να μπορούσα να πείσω τον γιο μου να έρθει στην Eκκλησία», μου είπε χθες μετά τη Θεία Λειτουργία ένας κύριος, ο οποίος βρέθηκε τυχαία, για πρώτη φορά, όπως μου είπε, στην ενορία μας. «Πιστεύει στον Θεό αλλά όταν του λέω να πάμε στο ναό δεν θέλει ούτε να ακούει περί αυτού».
«Τότε πρέπει να φέρουμε εμείς την Εκκλησία σ' εκείνον», του απάντησα.
Με κοίταζε καλά-καλά!
«Τι εννοείτε πάτερ;», μου λέει.
«Αν δεν έρχεται εκείνος στην Εκκλησία, τότε πρέπει να φέρουμε εμείς την Εκκλησία σ' εκείνον. Θυμηθείτε ποια είναι η Εκκλησία: Ο καθένας από εμάς! Εμείς είμαστε το Σώμα Του Χριστού, η Εκκλησία! Κι αν εμείς είμαστε η Εκκλησία, μπορούμε να πηγαίνουμε την Εκκλησία όπου κι αν βρίσκονται οι άνθρωποι για τους οποίους νοιαζόμαστε και να τους μεταφέρουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου».
Δεν φάνηκε να τον ενθουσιάζει η απάντησή μου. Κι όμως, είναι γεγονός πως, στο παρελθόν, όταν άνθρωποι που εκκλησιάζονταν και συμμετείχαν στα μυστήρια της Εκκλησίας τακτικά, «μετέφεραν την Εκκλησία», μέσω της στάσης, της αγάπης και των λόγων τους, εκεί όπου βρίσκονταν οι αγαπημένοι τους άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν και τόσο τακτικοί σε αυτό, η πίστη αυτών των ανθρώπων αναζωπυρώθηκε και μερικοί εξ' αυτών ήρθαν ή επέστρεψαν στη φυσική Εκκλησία.
Σκεφτείτε ποιοι ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που μετέδωσαν τα ελπιδοφόρα νέα σχετικά με την Ανάσταση Του Χριστού; Δεν ήταν οι 12 μαθητές, δεν ήταν οι ιερείς και οι λοιποί θρησκευτικοί ταγοί, δεν ήταν οι μορφωμένοι γραμματείς και οι λοιποί επιστήμονες. Ήταν απλές γυναίκες, οι οποίες, σύμφωνα με τις παραδόσεις της εποχής τους, δεν επιτρεπόταν καν να μιλήσουν δημόσια! Γυναίκες που δεν είχαν πλήρη πρόσβαση ούτε στο ναό, ούτε στη συναγωγή. Γυναίκες στις οποίες δεν επιτρεπόταν να είναι ούτε μάρτυρες στα δικαστήρια! Γυναίκες, οι οποίες θεωρούνταν «πολίτες δεύτερης κατηγορίας» και των οποίων οι απόψεις απορρίπτονταν από τους κοινωνικούς κύκλους της εποχής τους!
Ο Χριστός επέλεξε να εμφανιστεί πρώτα σ' αυτές τις θεωρούμενες τότε «κατώτερες» γυναίκες, οι οποίες σε αντίθεση με τους άνδρες μαθητές Του, δεν Τον αρνήθηκαν, δεν Τον εγκατέλειψαν την ώρα της ανάγκης, ούτε φοβήθηκαν τις απειλές των ρωμαϊκών και ιουδαϊκών αρχών και να τους εμπιστευτεί το προνόμιο, το οποίο κέρδισαν μ' αυτήν τους την πιστότητα, να μεταδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως στους υπολοίπους.
Μ' άλλα λόγια, αυτές οι γυναίκες έγιναν απόστολοι στους εκλεκτούς δώδεκα αποστόλους! Ήταν οι πρώτες που διαπίστωσαν την Ανάσταση και οι πρώτες που την διακήρυξαν!
Πολύ συχνά στην Εκκλησία μας, κάποιοι πιστεύουν ότι μόνον ο ιερέας έχει την ευθύνη να κηρύξει το ευαγγέλιο.
Και με τους υπολοίπους τι γίνεται;
Κάθε βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός που έχει δεχθεί Τον Χριστό στη ζωή του, θα πρέπει να είναι έτοιμος να μιμηθεί τις μυροφόρες γυναίκες. Με το βάπτισμα, το χρίσμα και τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία, δεν είμαστε μόνο ικανοί αλλά και υπεύθυνοι να μοιραστούμε το ευαγγέλιο της σωτηρίας με άλλους.
Ξέρετε ποιο είναι το πρώτο ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούει ένας Ορθόδοξος Χριστιανός κατά τη βάπτισή του; Είναι όταν ο Χριστός λέει στους μαθητές Του:
«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»
Δηλαδή:
«Πηγαίνετε και διδάξτε σε όλα τα έθνη την αλήθεια».
Από τη στιγμή λοιπόν που βαπτιζόμαστε, καλούμαστε να πάμε και να γίνουμε μάρτυρες της πίστης μας! Δεν χρειάζεται να είμαστε θεολόγοι, ούτε χρειάζεται κάνουμε σεμινάρια για να μιλήσουμε στους άλλους για Τον Θεό. Μπορούμε απλά να ξεκινήσουμε λέγοντας στους άλλους ανθρώπους τι σημαίνει ο Θεός για εμάς και τι έχει κάνει στη ζωή μας. Ένα χαμόγελο, ένας καλός και παρήγορος λόγος, ούτως ώστε κάθε άνθρωπος να φεύγει απ' τη συνάντηση μαζί μας καλύτερος και πιο ευτυχής, είναι κι αυτό ένα μικρό κήρυγμα!
Και ξέρετε και κάτι άλλο;
Το να μοιραζόμαστε την πίστη μας είναι, αν μπορεί να μου επιτραπεί η έκφραση, σαν «ένας ζητιάνος να λέει σε έναν άλλο ζητιάνο πού βρήκε ψωμί». Είμαστε όλοι ζητιάνοι και ο Θεός μας έχει δώσει λίγη τροφή. Ακριβώς όπως θα ήταν άδικο για κάποιον που βρήκε μεγάλη ποσότητα τροφής να μην τη μοιραστεί με άλλους που λιμοκτονούν, με παρόμοιο τρόπο είναι άδικο και αμαρτία για εμάς ν' ανακαλύπτουμε Τον Θεό και στη συνέχεια να μην πούμε στους άλλους γι' Αυτόν!
Η πίστη μας, αδέλφια μου, δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, μεταξύ ημών και Του Θεού. Η πίστη μας, είναι μια ζωντανή, δυναμική, υγιής πίστη και δεν πρέπει ούτε μπορεί ποτέ να παραμείνει κάτι ιδιωτικό. Μια ζωντανή πίστη γίνεται κάτι που ξεχειλίζει από μέσα μας, είναι πάντα κάτι δημόσιο, ανάμεσα σ' εμάς, Τον Θεό και όλο τον κόσμο!
Τούτη την Κυριακή, οι μυροφόρες γυναίκες, μας υπενθυμίζουν την ευθύνη μας: Ας μη λέμε απλά «Χριστός Ανέστη» μόνο τις επόμενες 40 ημέρες. Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, κάθε μέρα, ας διακηρύττουμε δυνατά και θαρραλέα «Χριστός Ανέστη!» και ας μοιραζόμαστε όλα τα χαρμόσυνα νέα που συνοδεύουν αυτή τη δήλωση σε όλους όσους συναντάμε!