Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Ἕνα παιδί χάρισε ζωή σέ πολλούς ἀνθρώπους. Ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί τώρα συναγάλλεται μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, στά ἐπουράνια σκηνώματα τοῦ Θεοῦ.
Δέν εἶναι δυνατόν νά συμβαίνῃ διαφορετικά, ἀφοῦ τά παιδιά εἶναι ἀγγελούδια ἐπάνω σ’ αὐτό τόν κόσμο καί σκορπίζουν χαρά μέ τήν παρουσία τους, τό γέλιο τους καί τήν ἁγνή ματιά τους, μέ τό καθάριο τους πρόσωπο καί τίς χαρούμενες φωνές τους. Δέν εἶναι δυνατόν νά συμβαίνῃ διαφορετικά, ἀφοῦ ὅταν ἕνα παιδί ἀνοίγῃ τά χεράκια του καί σοῦ λέγει «σέ ἀγαπάω... τόοοσο!», σέ κάνει νά λησμονῇς ὅλες τίς λύπες, τίς στενοχώριες, τά βάρη τά ἀσήκωτα τῆς ζωῆς. Ὅταν ἕνα παιδάκι σέ κοιτάζῃ, τότε κατανοεῖς τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης καί τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος εἶπε, «ἐάν μή γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. ιη’, 3), καί «ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με∙ τῶν γάρ τοιούτων ἐστί ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. ιθ’, 14).
Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ὅλοι πληροφορηθήκαμε ὅτι ἕνα παιδί σέ μιά ἄλλη πόλη κτυπήθηκε ἀπό αὐτοκίνητο, καί μεταφέρθηκε ἐσπευσμένα στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο Πατρῶν «Παναγία ἡ Βοήθεια». Ἕνα ἀκόμη παιδί... Πόσα ἄλλα τέτοια περιστατικά ἔχουν γεμίσει τίς καρδιές μας μέ πόνο, κατά τό ἀνθρώπινο, γιατί ὁ κόσμος μας γίνεται φτωχότερος, ὅταν φεύγουν ἀπό κοντά μας αὐτά τά πλάσματα, πού κάνουν τήν γῆ νά μοσχοβολάῃ ἀπό τήν ὀμορφιά τους καί τά ἀθῶα ἀκτινοβόλα πρόσωπά τους.
Μόνο ἔτσι μπορεῖ κάποιος νά κατανοήσῃ τόν πόνο τῆς καρδιᾶς τῶν γονιῶν πού ἀποχωρίζονται τά τέκνα τους, καί μάλιστα τόσο σύντομα, χωρίς καλά-καλά νά προφτάσουν νά τά χορτάσουν στήν ἀγκαλιά τους. Γι’ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος στήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία τῶν μικρῶν παιδιῶν θρηνεῖ μαζί μέ τίς μητέρες ὡς ἑξῆς: «Ὦ, τίς μή θρηνήσῃ, τέκνον μου, τήν ἐκ τοῦ βίου ἡμῶν πενθηράν σου μετάστασιν καί τήν ὡραιότητα...;».
Προσευχηθήκαμε θερμά γιά νά ξεπεράσῃ τό παιδί πού προαναφέραμε τίς δυσκολίες ἀπό τό τραγικό δυστύχημα. Ὅμως ἄλλες εἶναι οἱ βουλές τῶν ἀνθρώπων καί ἄλλα ὁ Θεός κελεύει.
Ὁ μικρός μας ἄγγελος πέταξε γιά τόν οὐρανό, ἀλλά ἤδη ζεῖ καί ἐδῶ στήν γῆ ἔχοντας χαρίσει ζωή σέ ἄλλους συνανθρώπους του, τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί στό ἐξωτερικό, ἀφοῦ ἡ καρδιά του κτυπάει στό σῶμα ἑνός ἄλλου παιδιοῦ, καί διάφορα ἄλλα ὄργανά του ἤδη πάλλουν χαρίζοντας δύναμη καί ζωντάνεια σέ ἀρκετούς συνομιλήκους του, πού ἦταν ἀνθρωπίνως «καταδικασμένοι» νά ζήσουν περιορισμένο χρόνο ἐπάνω στόν μάταιο αὐτό κόσμο.
Ὅμως αὐτό τό παιδί, αὐτός ὁ ἄγγελος, πού τώρα ὁλοφώτεινος καί πανευτυχής συγχορεύει μετά τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων στόν οὐρανό, ἦλθε στόν κόσμο ἀπό σπάνιους, πιστεύω, γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαίωσαν τήν ἀνθρωπιά τους καί τήν ἀγάπη τους, τόσο πρός τό παιδί τους, ὅσο καί πρός τά πάσχοντα ἄλλα παιδιά, λαμβάνοντας τήν μεγάλη, τήν πολύ μεγάλη ἀπόφαση, νά χαρίσουν τά ὄργανα τοῦ παιδιοῦ τους, προκειμένου νά συνεχίσουν νά ζοῦν κάποια παιδιά, πού ἔπασχαν μέχρι τώρα ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες. Τό νά λαμβάνῃς μιά τέτοια ἀπόφαση, σέ μιά τόσο δύσκολη στιγμή, ἀπαιτεῖ μεγάλη ψυχική δύναμη, ἡ ὁποία γιά νά ἀπελευθερωθῇ χρειάζεται ἡρωισμός.
Τόν τελευταῖο καιρό μιλᾶμε γιά φιλανθρωπία, καί περιορίζομε τήν ἔκφρασή της στήν προσφορά κάποιων ἐλαχίστων ἤ πολλῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα ὄντως ἔχουν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι. Ὅμως, ἡ φιλανθρωπία δέν ἐξαντλεῖται μόνο σέ αὐτό τό εἶδος προσφορᾶς. Εἶναι κάτι βαθύτερο, καί ἐμπεριέχει τήν θυσιαστική ἔκχυση τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄλλον, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀδελφός καί οἰκεῖος ὡς δημιούργημα κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ, καί ἄς μήν τόν γνωρίζομε προσωπικά. Εἶναι προσευχή γιά τόν ἀδελφό, ὥστε νά τόν ἐνισχύῃ καί νά τόν ἐλεῇ ὁ Θεός.
Φιλάνθρωπία εἶναι νά πάσχῃς μαζί μέ τόν ἄλλον, καί νά ξέρῃς νά χαίρεσαι μαζί του. Καί ἐπειδή ἡ ἀγάπη εἶναι ἐφευρετική, ὁ ἀγαπῶν καί φιλανθρώπως κινούμενος, δρᾶ καί φιλοθέως, ἀφοῦ εὑρίσκει τρόπους νά ἱκανοποιήσῃ τόν ἀγαπώμενο.
Στήν προκειμένη περίπτωση ἰσχύουν ὅλα τά παραπάνω, καί ἀκόμη περισσότερα.
Πολλά ἔχουν ἀκουσθῆ, καί περισσότερα λέγονται, γιά τό πολύ ἐνδιαφέρον καί φλέγον ζήτημα τῆς προσφορᾶς καί δωρεᾶς ὀργάνων γιά νά θεραπευθοῦν κάποιοι συνάνθρωποί μας. Ἡ Ἐκκλησία μέ πολλή σύνεση ἀσχολήθηκε καί ἀσχολεῖται μέ τό ἐν λόγῳ ζήτημα, ἀφοῦ ἅπτεται αὐτῆς ταύτης τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι δῶρο Θεοῦ. Σεβόμεθα τήν ἰατρική ἐπιστήμη, καί ἐμπιστευόμεθα τά πορίσματά της, ἐφ’ ὅσον κινοῦνται μέσα στά πλαίσια τοῦ σεβασμοῦ τῆς θείας δημιουργίας καί τῆς προσφορᾶς ζωῆς στούς συνανθρώπους μας. Μάλιστα, ἔχει συσταθῆ ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰδική Ἐπιτροπή, ἐκείνη τῆς Βιοηθικῆς, ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μέ τό συγκεκριμένο ζήτημα. Παρακολουθοῦμε ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν ὅλη πορεία ἐπί τοῦ θέματος, καί μέ κατάλληλες παρεμβάσεις, ἐρειδόμενες ἐπί τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐπί τοῦ σεβασμοῦ πρός τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, βοηθοῦμε ὥστε νά ἐξάγονται τά ἀπαραίτητα συμπεράσματα. Θά ἀναφερθῶ μόνο σέ ἕνα σημεῖο, ἀπό ὅσα περιλαμβάνονται στό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μέ τίτλο «Βασικές θέσεις ἐπί τῆς ἠθικῆς τῶν μεταμοσχεύσεων»: «Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά δεχθῇ τίς μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ἀγάπης, συναλληλίας, ἐνίοτε αὐτοθυσιαστικοῦ φρονήματος, ἐξόδου ἀπό τόν κλοιό τῆς φιλαυτίας καί φιλοζωίας μας —ποτέ ὠφελιμιστικῆς ἤ χρησιμοθηρικῆς λογικῆς πού ἀποξενώνει τόν «δότη» ἀπό τήν προσφορά του. Κατόπιν τούτων οἱ μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ὡς ἀφορμή μετάδοσης ζωῆς σέ μερικούς ἀνθρώπους, κυρίως ὅμως ὡς εὐκαιρία μετάγγισης πνευματικοῦ ἤθους στήν κοινωνία».
Ἐπειδή ἔχουν πολλά γραφῆ ἀπό εἰδικούς ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος, δέν θά ἐπεκταθῶ περαιτέρω∙ ἐξ ἄλλου δέν εἶναι αὐτός ὁ σκοπός μου. Θά σταθῶ ὅμως στήν δήλωση τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Μονάδος Ἐντατικῆς Θεραπείας τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου Πατρῶν, κ. Ἀνδρέα Ἠλιάδη, στήν ἱστοσελίδα “EpirusPost”, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ καρδιά τοῦ μικροῦ Γιαννάκη ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὁ,τιδήποτε ἄλλο... Εἶναι μιά καρδιά πού ἀξίζει ὅλο τό χρυσάφι τοῦ κόσμου... πού ἔρχεται σ’ αὐτές τίς δύσκολες συνθῆκες πού διανύει ἡ χώρα μας, γιά νά δείξῃ πώς τίποτα δέν ἀξίζει ὅσο αὐτή». Τά λόγια αὐτά εἶναι πηγαῖα καί ἀληθινά, καί ἐκφράζουν τήν οὐσία τῆς ὑποθέσεως.
Θά κλείσω τήν παροῦσα ἀναφορά μου μέ τήν συγκίνηση μου καί τόν θαυμασμό μου γιά τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν καί προσέφεραν ζωή μέσα ἀπό τήν δωρεά τῶν ὀργάνων τοῦ παιδιοῦ τους, ἐφ’ ὅσον οἱ γιατροί τούς διεβεβαίωσαν ὅτι τό παιδί τους εἶχε πλέον τελειώσει. Ἀκόμη, μέ τήν εὐχή μου νά τούς στηρίζῃ καί νά τούς παρηγορῇ ὁ Θεός στίς δύσκολες ὧρες πού περνᾶνε, ἀφοῦ οὐδείς ἄνθρωπος, ὅσο δυνατό λόγο καί ἄν διαθέτῃ, δύναται νά παρηγορήσῃ τίς καρδιές σέ αὐτές τίς περιπτώσεις.
Ὅσο γιά τόν ἄγγελο πού πέταξε στόν οὐρανό, πιστεύω ὅτι ἤδη χαίρει καί ἀγάλλεται, καί ἐλεύθερος ἀπό τά δεσμά τοῦδε τοῦ σαρκίου, μετέχει τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς καί μακαριότητος. Ἡ προσευχή μας τόν συνοδεύει, καί τό φῶς του ἤδη λάμπει, χαρίζοντας θαλπωρή στά παιδιά πού, μέ τήν ἔξοδό του ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά συνεχίσουν νά ζοῦν.