Υπό διωγμό η προσευχή σε δημόσιους χώρους στην Αγγλία!

Ρεπορτάζ | Δημοσίευση: 14/02/2012

(Του Πρωτοπρ. Αναστάσιου Δ. Σαλαπάτα –Λονδίνο) Το Ανώτατο Δικαστήριο στο Λονδίνο εξέτασε την προηγούμενη Παρασκευή μια ενδιαφέρουσα υπόθεση, η οποία αφορούσε την προσευχή σε δημαρχιακούς χώρους όπου γίνονται συνεδριάσεις Δημοτικών Συμβουλίων. Ο δικαστής αποφάσισε τελικά πως οι προσευχές που γίνονται στη διάρκεια επίσημων συνεδριάσεων των Δημοτικών Συμβουλίων στην Αγγλία είναι παράνομες. Επέτρεψε όμως το δικαίωμα σε έφεση. Η υπόθεση αυτή ξεκίνησε μετά από καταγγελία που έκανε ο Εθνικός Κοσμικός Σύλλογος και ο άθεος Δημοτικός Σύμβουλος CliveBone.

Ο πρώην Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του CanterburyΛόρδος Careyτου Clifton σχολίασε πως «Η απόφαση αυτή σημαίνει την περιθωριοποίηση του Χριστιανισμού. Ανατριχιάζω με αυτό το γεγονός. Φαίνεται να φιμώνεται η χριστιανική φωνή και ανησυχώ πολύ με τους κινδύνους που φέρνει η υφέρπουσα εκκοσμίκευση».

Ο Σύλλογος των Κοσμικών εξετάζει τώρα την πρόταση να φέρει στα δικαστήρια την υπόθεση της προσευχής που τελείται στα Αγγλικά Κοινοβούλια, με στόχο την κατάργησή της. Επίσης δε, εξετάζει το ενδεχόμενο να επιχειρήσει και πάλι την προσπάθεια να καταργηθεί η υποχρεωτική καθημερινή προσευχή στα δημόσια σχολεία της Αγγλίας, που στο παρελθόν είχε αποτύχει.

Ο Υπουργός των Κοινοτήτων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης EricPicklesείπε: «Ενώ καλωσορίζουμε και σεβόμαστε τους Βρετανούς συμπολίτες μας που ανήκουν σε άλλες θρησκείες, είμαστε χριστιανική χώρα... Το δικαίωμα της λατρείας είναι θεμελιώδες κι εμείς οι Βρετανοί παλέψαμε σκληρά για να έχουμε αυτή την ελευθερία».

Όπως καταλαβαίνει κανείς η Αγγλία συνεχίζει την οδό της εκκοσμίκευσης και της απομάκρυνσης από τις παραδοσιακές χριστιανικές αρχές και παραδόσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί το μέλλον μιας τέτοιας κοινωνίας, η οποία απομακρύνεται συνειδητά, με την συνδρομή και του νομικού και δικαστικού της συστήματος, από το χριστιανικό τρόπο ζωής.

 

Η στάση της Ελληνορθόδοξης Ομογένειας που ζει και δραστηριοποιείται στη Βρετανία ήταν και παραμένει πάντα: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου»!