Ρεπορτάζ | Δημοσίευση: 13/02/2012
Του Κώστα Ζαφειρίου
Η φυσιογνωμία του ασκητική, λες και ξεπήδησε από βυζαντινή αγιογραφία. Μόνη του περιουσία το τριμμένο ράσο του και ο ταπεινός σταυρός που κοσμεί το στέρνο του.
Τον αποκαλούν, και όχι άδικα, «καλό Σαμαρείτη» των απανταχού της γης φυλακισμένων. Ο ίδιος λιτοδίαιτος, αρκείται σ’ ένα πιάτο όσπρια, όποτε βρίσκει χρόνο. Γιατί ο νους του δεν γαληνεύει όσο σκέφτεται ότι υπάρχουν άνθρωποι που στοιβαγμένοι στις τσιμεντένιες τρώγλες των σύγχρονων φυλακών προσεύχονται για μια χείρα βοηθείας.
Τριάντα τρία χρόνια δράσης και αγώνα για την αποφυλάκιση των ανά κόσμο κρατουμένων μετρά ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος, ο Ελληνας «Φραγκίσκος της Ασίζης» όπως αρκετοί τον φωνάζουν. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια μπόρεσε να δώσει το πολυπόθητο χαρτί της ελευθερίας σε περισσότερους από 15.000 τρόφιμους των σωφρονιστικών καταστημάτων της Ελλάδος, της Ευρώπης, της Αμερικής, ακόμη και της Αυστραλίας.
Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τιμηθεί από την Εκκλησία της Ελλάδος; Μήπως ήρθε η ώρα να χειροτονηθεί Επίσκοπος;
Και αυτό όχι γιατί θα το ήθελε ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος, αλλά γιατί ανάμεσα στους κληρικούς υπάρχουν άξιοι που ξεχνιούνται.
Είναι και αυτοί θύματα της πνευματικής κρίσης που περνάμε, κρίση που επισημαίνουν στα κηρύγματά τους όλοι οι ιεράρχες. Να λοιπόν μία ευκαιρία για τους αρχιερείς να δείξουν το δρόμο.
Για την πολυσχιδή δράση του έχει τιμηθεί μέχρι σήμερα με τον Χρυσό Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δύο φορές με το Χρυσό Αριστείο από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ ανάλογες είναι οι βραβεύσεις του από το υπουργείο Δικαιοσύνης, τα Πατριαρχεία, τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αφού όλοι αναγνωρίζουν το ιεραποστολικό του έργο.