Έντονη δραστηριότητα αναπτύσσουν οι πρεσβυτέρες στη Μεγ. Βρετανία. Γυναίκες δυναμικές που υπηρετούν την Αγία Εκκλησία και παράλληλα την οικογένειά τους. Η Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγ.Βρετανίας, πραγματοποίησε εκδήλωση όπου οι σύζυγοι των ιερέων, κατέθεσαν τις ανησυχίες τους σχετικά με τη στελέχωση της Εκκλησίας μας, στο σημαντικό τομέα που οι ίδιες υπηρετούν σήμερα.
Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία της Πρεσβυτέρας και Εκπαιδευτικού Βιργινίας Σαλαπάτα κατά την συνάντηση των Πρεσβυτερών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας, στο Λονδίνο, χθες Πέμπτη, με θέμα:«Εμπειρίες και ανησυχίες της πρεσβυτέρας στην Κοινότητα της Διασποράς»
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας της Πρεσβυτέρας έχει ως ακολούθως:
Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες,
Ελλογιμότατε κ. Καθηγητά,
Αγαπητές μου συμπρεσβυτέρες,
Θα ήθελα κατ’ αρχάς να μου επιτρέψετε να εκφράσω θερμότατες ευχαριστίες στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Γρηγόριο για την πρόσκλησή του στην ωραία αυτή Σύναξη των Πρεσβυτερών, η οποία -είμαι σίγουρη πως- θα συμβάλλει στον πνευματικό καταρτισμό και την τροφοδοσία της ψυχής μας. Επίσης δε, από της θέσεως αυτής και εκ μέρους όλων μας θα ήθελα να του ευχηθώ «Εις Πολλά Έτη Δέσποτα», με την ευκαιρία της χθεσινής ονομαστικής του εορτής.
Στεκόμενη απόψε εδώ μπροστά σας, φέρνω στη μνήμη μου όλες εκείνες τις σημαντικές και δυναμικές γυναίκες της οικογένειάς μου, που υπηρέτησαν την Αγία Εκκλησία μας ως Πρεσβυτέρες, Μοναχές, Ιεροψάλτριες, αλλά και ως απλές χριστιανές μητέρες, προσφέροντας με πνεύμα ηρωϊκό -πνευματικά και εθνικά- από το περίσσευμα της καρδιάς τους στο Χριστό και την Πατρίδα, όπως κάνουν πάντοτε οι γυναίκες της δικής μας φυλής.
Έτσι, αφού από μικρή ηλικία μαθήτευσα μέσα στο πλαίσιο αυτό, ήταν πολύ φυσιολογικό για εμένα να αποδεχθώ την πρόταση και να αναλάβω τον ιερό ρόλο της Πρεσβυτέρας, τον οποίο ρόλο κρατώ με ταπεινό πνεύμα αλλά και με χριστιανική αγωνιστικότητα για 27 συναπτά έτη, από τα οποία τα 25 είναι αφιερωμένα στη συν-διακονία -με τον Ιερέα σύζυγό μου- στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων. 27 χρόνια μεστά, γεμάτα από πολύτιμες εμπειρίες και πολύχρωμες προκλήσεις. Προκλήσεις, γιατί ο χώρος στον οποίο ζούμε και διακονούμε είναι τόσο διαφορετικός από εκείνον στον οποίο -οι περισσότερες από εμάς- γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Προσωπικά θα ήθελα απόψε να μοιραστώ μαζί σας, έστω και επιγραμματικά, κάποιες ανησυχίες μου για το παρόν και την αγωνία μου για το μέλλον. Και το μέλλον είναι τα νέα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια. Αυτοί θα κληθούν «αύριο» να αναλάβουν τις ευθύνες και το έργο που επιτελούμε εμείς σήμερα. Στον τομέα αυτό βλέπω και αισθάνομαι μεγάλη ανησυχία. Αν και πρέπει να δηλώσω την σταθερή μου πίστη στην Πρόνοια του Αγίου Θεού μας, ο οποίος πάντοτε δίνει λύσεις στα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής των ανθρώπων, θα πρέπει -ως Ελληνίδα- να υπογραμμίσω και την αρχαία ελληνική ρήση «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Εμείς -η ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας μας- έχουμε υποχρέωση, με όραμα και προγραμματισμό, να εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια και την πολυπόθητη διαδοχή.
Έτσι, ως μητέρα δύο νέων ανθρώπων, εκ των οποίων ο ένας διακονεί ήδη την Εκκλησία μας, ως Θεολόγος και Ιεροψάλτης, νιώθω επιτακτική την ανάγκη να τονίσω ότι έχουμε υποχρέωση να εργασθούμε με προσοχή και με στρατηγικό σχεδιασμό, και στις οικογένειές μας, αλλά και στις Κοινότητες, όπως επίσης και κεντρικά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες εκείνες προϋποθέσεις ώστε να δούμε στο εγγύς μέλλον, νέους και νέες, από τα σπλάχνα της Ομογένειας και της Αρχιεπισκοπής μας, να στελεχώνουν τις εκκλησίες και τα σχολεία μας.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή και την φροντίδα μας στα θέματα της ανατροφής, μόρφωσης και διαμόρφωσης των χαρακτήρων των νέων μας, οι οποίοι εκ των πραγμάτων ζουν και δραστηριοποιούνται σε ένα περιβάλλον που είναι μόνο κατ’ όνομα χριστιανικό και το οποίο δεν τους παρακινεί, ούτε και τους εφοδιάζει με τον απαραίτητο ηθικο-πνευματικό εξοπλισμό για να βαδίσουν την σταυρική οδό της ιερωσύνης και της διακονίας.
Από την άλλη μεριά βέβαια, κι εκείνοι που αναλαμβάνουν σήμερα την διακονία αυτή, έρχονται στις Κοινότητές μας αντιμέτωποι με πολλά και ποικίλα ιδιαίτερα ζητήματα, που αφορούν τις συνθήκες διαβίωσης, τη νοοτροπία των λαϊκών αρχόντων, τα οικονομικά προβλήματα, διάφορες προκαταλήψεις κ.ά., τα οποία επίσης χρήζουν συγκεκριμένης προσοχής, ανάλυσης και αντιμετώπισης, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην οδό της προόδου και της πραγματικής κι όχι φαινομενικής ανάπτυξης των Κοινοτήτων μας. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο για να αναπτύξω την ανησυχία μου αυτή.
Θα ήθελα, επίσης, να αναφέρω την εμπειρία μου ότι η συνειδητή και αφοσιωμένη Πρεσβυτέρα δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο στην ιερατική οικογένεια και στην Κοινότητα. Κυριολεκτικά συν-διακονεί με τον Ιερέα σύζυγό της, σε καθημερινή μάλιστα βάση. Σχεδόν όλες οι γυναίκες της Ενορίας φθάνουν στον Ιερέα -για οποιοδήποτε ζήτημα τις απασχολεί- μέσω της Πρεσβυτέρας, με την οποία μοιράζονται πολλά από τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Οι νεώτερες κυρίες, και μάλιστα οι μητέρες μικρών παιδιών αποζητούν τη συμβουλή της Πρεσβυτέρας για μια σειρά από ζητήματα που άπτονται της ανατροφής των παιδιών, αλλά και των εθίμων που πρέπει να ακολουθούνται στην οικογένεια. Οι ηλικιωμένες γυναίκες του εκκλησιάσματος ζητούν την Πρεσβυτέρα για να ομιλήσουν μαζί της στη γλώσσα που καταλαβαίνουν και εκφράζονται καλύτερα. Στην δύσκολη στιγμή της κοίμησης ενός μέλους της Κοινότητας η Πρεσβυτέρα -συνοδεύοντας τον σύζυγό της- είναι εκείνη που θα σταλάξει, με γλυκό κι ευγενικό τρόπο, λόγο και πράξη παρηγοριάς.
Η Πρεσβυτέρα ήταν και παραμένει πάντα στην Παράδοσή μας άνθρωπος της προσευχής και της προσφοράς, συνειδητά αναλισκόμενη στη φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους και για την περιβάλλουσα φύση. Για τούτο σωστά έχει χαρακτηρισθεί ως «η μητέρα της Ενορίας», η «μητερούλα» όπως την αποκαλούν οι Ρώσοι.
Τελειώνοντας τον λόγο μου, θα σας παρακαλούσα, Σεβασμιώτατε, να δεχθείτε να υποβάλλω επιγραμματικά τις δύο παρακάτω σκέψεις για συζήτηση:
Θεωρώ πως θα ήταν ωφέλιμο για όλες τις Πρεσβυτέρες και για τον αγώνα που καταβάλλουμε στις κατά τόπους Κοινότητές μας, παράλληλα με τους Ιερείς συζύγους μας, να συναντιόμαστε σε τακτικά χρονικά διαστήματα και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Θα ήταν, επίσης, καλή ιδέα να οργανώναμε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή μας, πάντα με την άδεια και ευλογία σας Σεβασμιώτατε, μια Αδελφότητα Πρεσβυτερών, για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας. Θα μπορoύσαμε ακόμα και απόψε να ορίσουμε μια προσωρινή Επιτροπή, για να επιμεληθεί των αρχών λειτουργίας μιας τέτοιας Αδελφότητας.
Σεβασμιώτατε, Άγιοι Αρχιερείς και Σεβαστοί Πατέρες, σας παρακαλούμε να εύχεστε πάντα ενώπιον της Αγίας Προθέσως και του Ιερού Θυσιαστηρίου να μας αξιώνει ο Μεγάλος Θεός μας να αποδεικνυόμαστε αντάξιες του ρόλου μας και των προσδοκιών της Αγίας μας Εκκλησίας.
Αγαπητές συμπρεσβυτέρες, σας εύχομαι Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά, καλή δύναμη στην ιερή αποστολή μας κι ας έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν μας τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «ουδέν ισχυρότερον, γυναικός -και δη Πρεσβυτέρας- ευλαβούς και συνετής»!
Σας ευχαριστώ πολύ.