(φωτορεπορτάζ Ευαγ. Μπουγιώτης) Πανηγυρικά εορτάστηκε η μνήμη του Οσίου Παταπίου στο ομώνυμο μοναστήρι του Αγίου στο Λουτράκι Κορινθίας όπου τελέσθηκε Αρχιερατικός εσπερινός χοροστατώντας του θεοφιλέστατου Επισκόπου Θεουπόλεως κκ. Παντελεήμoνος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, συγχοροστατούντων των μητροπολιτών Ιλίου Αχαρνών και Πετρουπόλεως κκ. Αθηναγόρα και του Μητροπολίτη Κορινθίας κκ. Διονυσίου. Στο τέλος του πανηγυρικού εσπερινού το θείο λόγο κήρυξε ο Επίσκοπος κ. Παντελεήμων, ο οποίος μίλησε για την ζωή και το μεγάλο έργο του Οσίου Παταπίου, αλλά και για την απλότητα και αγάπη που πρέπει να δείχνει κάθε Χριστιανός.
Από την μεριά του ο οικείος μητροπολίτης κ. Διονύσιος ευχαρίστησε τους ιεράρχες που τίμησαν και έκαναν πιο λαμπρή την εορτή του Οσίου Παταπίου με την παρουσία τους καθώς επίσης μίλησε για το μεγάλο έργο που κάνει η αδελφότητα της Μονής. Το παρών έδωσε και πάλι όπως κάθε χρόνο πλήθος πιστών από όλη την Πελοπόννησο την Αθήνα αλλά και άλλες περιοχές μιας και η μόνη είναι ένας επίγειος παράδεισος στην Κορινθία.
Οσιος Πατάπιος
Ο μεγάλος ασκητής, ο χαριτόβρυτος και θεοφόρος Πατάπιος, το σέμνωμα των θεοειδών πατέρων και καύχημα των Γερανείων ορέων, γεννήθηκε στη χώρα που διαβρέχει ο Νείλος ποταμός , και μάλιστα στην πόλη Θήβα της Ανω Αιγύπτου. Οι γονείς του πλούσιοι, αλλά και πιστοί χριστιανοί, ανέθρεψαν το τέκνο, που ο καλός Θεός τους εμπιστεύθηκε, με χριστιανικές αρχές, σύνεση και σοφία.
Ενωρίς όμως, ο Πατάπιος αναχώρησε για την έρημο, για το φιλοσοφικό πανεπιστήμιο της μοναχικής και μοναδικής πολιτείας και αγωγής, που παρέχει το πτυχίο της ατελεύτητης χαράς και αγαλλιάσεως, της Βασιλείας των ουρανών. Εκεί, απερίσπαστος από τις βιοτικές μέριμνες και φροντίδες ο Πατάπιος επιδόθηκε ολοκληρωτικά στην αδιάλειπτη προσευχή, την νυχθήμερη άσκηση, τη σκληραγωγία και την αύξηση των αρετών με την νέκρωση των σαρκικών επιθυμιών. Ενώθηκε με το Θεό.
Ζούσε την ολοκλήρωση, που προϋποθέτει νέκρωση του χοϊκού φρονήματος και ζώωση της ψυχής, για να πετάξει σε σφαίρες υψηλές και να ενωθεί με το ακρότατο των εφετών, τον ίδιο μας τον Κύριο. Με αείρρυτα δάκρυα και ποταμούς ιδρώτων οΠατάπιος καλλιέργησε το γεώργιο της ψυχής του κι έφερε πλούσια καρποφορίαταπεινώσεως , υπακοής , ακτημοσύνης και παρθενίας, καρπούς δηλαδή αρετών θεαρέστωνκαι ψυχοτρόφων. Ο καλός μας Θεός δείχνοντας την ευαρέσκειά Του στον αγώνα τουΠαταπίου τον χαρίτωσε και του παραχώρησε τη δωρεά των ιάσεων.
Η φήμη της αγιότητος του Παταπίου σύντομα ξεπέρασε τα όρια της ερήμου καιπλήθη πιστών συνέρεαν για να τον συμβουλευθούν, να ξεδιψάσουν στις πηγές τωνγάργαρων νουθεσιών του, να πάρουν την ευχή του και να ακούσουν τα θεόσοφα λόγιατου, αφού είχε καταφέρει να κάνει την ένθεη σοφία σύνοικο της ζωής του. Ακόμηνα τον παρακαλέσουν να μεσιτεύσει στον εύσπλαχνο και φιλάνθρωπο Κύριο για ναθεραπευθούν από τα αλγεινά της σαρκός τους ασθενήματα.
Αυτός , όμως, που πράγματι σαν φιλέρημο στρουθίο ποθούσε την ησυχία και τηνκατά Χριστό μόνωση, και απέφευγε τη δόξα και την τιμή των ανθρώπων, κρυφάέφευγε για την Κωνσταντινούπολη , για να κτίσει εκεί την ασκητική φωλιά του καινα συνεχίσει, άγνωστος μεταξύ αγνώστων , την ισάγγελη βιοτή του. Με δύοσυνασκητές του ήταν αχώριστος. Δυό ασκητικές πατερικές οντότητες που ζούσαν,όπως και εκείνος, μόνο για το Χριστό, αφού είχαν γευθεί το γλυκύτατο μέλι τηςμε Αυτόν επικοινωνίας και αναστροφής. Με το θείο Βάρα και το θεόφρονα Ραβουλά ,που αμιλλώνταν στην πνευματική πρόοδο και στην αρετή , κατέλαβαν την περιοχήέξω από τα τείχη της βασιλίδος των πόλεων. Ο θεοφόρος Πατάπιος επέλεξε τηβορειότερη περιοχή, κοντά στις Βλαχέρνες, για να κτίσει την ασκητική του παλαίστρα.
Ως ησυχαστής ήθελε μόνος στο Χριστό να ομιλεί, αλλά και για λόγουςπαρηγορίας δεν ήθελε να απομακρυνθεί πολύ από τους δύο συνασκητές και φίλουςτου « εν Χριστώ » .
Επειδή, όμως, « ου καίουσι τον λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον,αλλ’ επί την λυχνίαν » ( Ματθ. Ε’ 15 ) ο Κύριός μας τον ταπεινό ασκητή Πατάπιοπου έλαμπε από αρετές τον κατέστησε γνωστό στους ευσεβείς της πρωτεύουσας τουΒυζαντίου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πλήθος μοναχών να συγκεντρωθεί δίπλα τουκαι να συστηθεί η περίφημη μονή των Αιγυπτίων , της οποίας ο Όσιος Πατάπιοςυπήρξε όχι μόνο δομήτορας, αλλά και αλάνθαστος πνευματικός καθοδηγητής.
Εδώ ο πράος και ταπεινός ασκητής έκανε τόσα θαύματα με τη χάρη του Θεού, πουόλοι οι νοσούντες και δεινώς πάσχοντες της Κωνσταντινουπόλεως έτρεχαν σε αυτόνκαι εύρισκαν θεραπεία. Σε αυτή τη μονή ο όσιος Πατάπιος κοιμήθηκε τον ύπνο τωνδικαίων και παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του αγαπημένου του Ιησού , πουτου αφθάρτισε το σκήνωμα και το κατέστησε αστείρευτη πηγή θαυμάτων.
Λίγο αργότερα επέτρεψε ο Θεός να καταστραφεί η μονή των Αιγυπτίων και τοιερό λείψανο του οσίου Παταπίου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από τον συνασκητή του, όσιο Βάρα, στη μονή του αγίου Ιωάννου της Πέτρας , που ο ίδιος είχε συστήσει.Η μονή αυτή βρισκόταν υπό την υψηλή προστασία των Παλαιολόγων και μάλιστα τηςαγίας Υπομονής, της μητέρας του τελευταίου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου, τουηρωϊκού και θρυλικού εθνομάρτυρος της αλώσεως.
Μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως ο Αγγελής Νοταράς , συγγενής τωνΠαλαιολόγων , για να γλυτώσει το ιερό του Οσίου Παταπίου σκήνωμα από την μανίατων απογόνων της Άγαρ, το μετέφερε στα Γεράνεια Όρη. Εκεί το έκρυψε σεδυσπρόσιτο σπήλαιο ,όπου βρέθηκε τυχαίως στις αρχές του αιώνος μας , το 1904.
Γύρω από το σπήλαιο του ιερού λειψάνου συστήθηκε το 1952 κοινόβιομοναζουσών, που φέρει το όνομα του οσίου Παταπίου. Ψυχή, δομήτορας καιπνευματικός οδηγός του κοινοβίου είναι ο ακάματος και πολιός πρωτοσύγγελος τηςΙεράς Μητροπόλεως Κορινθίας, αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Μαρμαρηνός.
Το μοναστήρι σήμερα αποτελεί πόλο έλξεως ευσεβοφρόνων που καταφεύγουν στον Άγιο για να λάβουν την ίαση ψυχών και σωμάτων και να πάρουν δύναμη δια το δρόμο της αρετής και της κατά Χριστό τελειώσεως. Εκτός τούτου, όμως, συντηρεί και γηροκομείο με τη χάρη του Οσίου. Επιτελεί έτσι ταυτόχρονα με την πνευματική πρόοδο και ολοκλήρωση των μοναζουσών και κοινωνικό έργο, με προσφορά στους κάμνοντες και ενδεείς της τρίτης ηλικίας.