Οι γέροντες του διαδικτύου
Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου, Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων
Στις οθόνες μας, ανάμεσα σε τόσες εικόνες που τρέχουν βιαστικά, εμφανίζονται καμιά φορά μορφές ήσυχες, γεροντικές, φωτισμένες από ένα χαμόγελο γλυκό και ένα βλέμμα που μοιάζει να κουβαλά αιώνες προσευχής. Είναι οι γέροντες μοναχοί ή κληρικοί, που «φιγουράρουν» στο Facebook και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συχνά χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι· ή, ακόμα, προκαλώντας την διαδικτυακή παρουσία τους χωρίς καν να γνωρίζουν τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης!
Κάποιος προσκυνητής κράτησε μια φωτογραφία, άλλος ανάρτησε μια στιγμή ευλογίας· κι έτσι, το πρόσωπο του ταπεινού εργάτη του Θεού γίνεται αντικείμενο συγκίνησης, σχολιασμού ή και θαυμασμού. Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που ο λόγος που αποδίδεται σ’ αυτούς -πραγματικός ή νοθευμένος- χρησιμοποιείται τελικά εις βάρος της ίδιας της Εκκλησίας.
Ψευδοπροφητείες, ακραίες απόψεις, εύκολες κρίσεις, ακόμα και εναντίον επισκόπων, πατριαρχών και λοιπών κληρικών -όλα τυλιγμένα με το φωτοστέφανο του «γέροντα»- βρίσκουν έδαφος σε ψυχές κουρασμένες και διψασμένες για αλήθεια. Οι άνθρωποι, απογοητευμένοι ίσως από κάποια προς αποφυγήν παραδείγματα κληρικών, που αναπόφευκτα συνυπάρχουν στο Σώμα της Εκκλησίας, βρίσκουν στα πρόσωπα των διαφόρων πατέρων που εναλλάσσονται στο διαδίκτυο τον «επαναστατικό» λόγο που νομίζουν πως θα συμβάλει στην πνευματική αναμόρφωση, ίσως και αναγέννηση, της Εκκλησίας.
Κάπως έτσι, ο γέροντας γίνεται το πρόσωπο που οδηγεί στη σωτηρία και ταυτίζεται με τη σωτηρία -όχι μόνο των προσώπων, αλλά και της ίδιας της Εκκλησίας. Μιας Εκκλησίας που συχνά αδυνατεί να προστατεύσει τον λαό από αυτά τα «φαινόμενα» της εποχής, τα οποία οδηγούν στη διαίρεση των πιστών από το Σώμα της και μπορούν τελικώς να φθάσουν στην αίρεση, αφού κανόνας στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας είναι πως η διαίρεση οδηγεί στην αίρεση.
Ο λαός, πληγωμένος από την αβεβαιότητα και τη σύγχυση, αναζητά σωτήρες μέσα από το Facebook. Κι έτσι, ο λόγος του ενός, του αγνώστου, του «πνευματικού» των αναρτήσεων, γίνεται συχνά πιο ισχυρός από τη φωνή της ίδιας της Εκκλησίας, που καλεί σε ενότητα, διάκριση και ειρήνη.
Κι όμως, μέσα στην πολυθόρυβη εποχή μας, ίσως να υπάρχει κάτι παρήγορο και σ’ αυτή την απρόσμενη παρουσία των γερόντων στο διαδίκτυο: ότι ακόμη κι έτσι, μέσα από τις οθόνες, ο άνθρωπος θυμάται πως υπάρχει φως, σιωπή, προσευχή. Μα χρειάζεται διάκριση· γιατί άλλο είναι ο άγιος λόγος που γεννιέται στην προσευχή, κι άλλο ο θόρυβος της αυθεντίας που κατασκευάζεται από τα πλήκτρα.
Οι φωτογραφίες και τα ρητά των γερόντων δεν είναι ειδήσεις ούτε συνθήματα· είναι υπενθυμίσεις -αν τις δούμε με ταπεινό μάτι- ότι το Άγιον υπάρχει ακόμη ανάμεσά μας. Όχι για να το διαφημίσουμε, αλλά για να το συναντήσουμε. Και τότε ίσως καταλάβουμε πως η αληθινή σοφία δεν «αναρτάται»· βιώνεται.