«Πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει...»

ΑΡΘΡΟ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΒΛΑΧΟΥ (Αρχιμανδρίτης Ι.Μ. Νέας Ιωνίας)
Πριν από λίγες ημέρες ήρθε στο ναό μια κυρία. Ζήτησε να μιλήσουμε για λίγο. Είχε χάσει το σκυλάκι της. Το είχε μεγαλώσει σαν παιδί. Της κράτησε συντροφιά όταν όλοι έφευγαν. Της στάθηκε. Σε λύπες, σε ασθένειες. Κι εκείνη, με πόνο που δεν μπορούσε να κρυφτεί, με δάκρυα καυτά να τρέχουν από τα μάτια της, με ρώτησε:
«Πάτερ, θα το ξαναδώ; Θα είναι εκεί πάνω;»
Δεν ήταν φιλοσοφικό ερώτημα. Ήταν πένθος. Ήταν δέηση. Ήταν η ελπίδα ότι κάπου, σε μιαν άλλη όχθη, η αγάπη δεν τελειώνει.
Αυτό δεν ρωτά ισόβια ο άνθρωπος; Αν η αγάπη μας είναι ισχυρότερη απ' τον θάνατο;
Η Εκκλησία μας, με σεμνότητα και σύνεση, δεν έχει θεσπίσει απόλυτη διδασκαλία για τη μεταθανάτια τύχη των ζώων. Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν θα βρίσκονται στην αιώνια Βασιλεία. Κι αυτό, όπως εξήγησα και σε εκείνη, δεν είναι αδυναμία αλλά σεβασμός στο μυστήριο.
Ξέρουμε όμως ότι τα ζώα είναι δημιουργήματα Του Θεού. Ζουν, αισθάνονται, πονούν και αγαπούν με τον δικό τους τρόπο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, μας λένε πως δεν έχουν αθάνατη λογική ψυχή όπως ο άνθρωπος αλλά έχουν υπόσταση, έχουν παρουσία, έχουν θέση στο σχέδιο Του Δημιουργού.
Στην Αγία Γραφή δε θα βρούμε κάτι σχετικό με το παραπάνω ερώτημα. Αν ψάξουμε όμως πολύ προσεκτικά θα δούμε πως ο Απόστολος Παύλος μας λέει κάτι θαυμαστό:
«Πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει...». Είναι από την προς Ρωμαίους Επιστολή του.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι ολόκληρη η Δημιουργία συμμετέχει στον πόνο αλλά και στην ελπίδα της λύτρωσης. Περιμένει κι αυτή να «μεταμορφωθεί» μαζί με τον άνθρωπο.
Δεν ξέρουμε αν το ίδιο το κατοικίδιο που χάσαμε θα είναι ξανά δίπλα μας. Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός δεν «πετά» τίποτα απ' όσα αγαπήθηκαν αληθινά.
Η Εκκλησία δεν μας υπόσχεται «ουράνιες συναντήσεις» με τα κατοικίδιά μας. Αλλά μας υπόσχεται έναν Παράδεισο, μια κατάσταση γεμάτη αγάπη και βέβαια Εκείνον που είναι η ίδια η Αγάπη.
Ίσως ο Παράδεισος δεν θα έχει εκείνον τον τετράποδο φίλο μας όπως τον ξέραμε. Αλλά θα έχει τη χαρά που ζήσαμε μαζί του. Θα έχει το δάκρυ που ρίξαμε, το χαμόγελο που μας χάρισε, τη μοναξιά που ελάφρυνε. Κι όλα αυτά, δεν χάνονται. Δεν ξεχνιούνται. Δεν ακυρώνονται.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέει πως ο Θεός είναι «καύμα και στοργή για όλη την κτίση». Και στην τελική, αν αυτό που ελπίζουμε δεν είναι αληθινό, ποιος ξέρει αν κάτι καλύτερο θα μας δοθεί;
Η απάντηση λοιπόν σ' αυτό το ερώτημα, το οποίο είναι αλήθεια ότι απασχολεί πολλούς στην εποχή μας, δεν μπορεί να προκύψει μέσα από δόγμα αλλά μέσα από πίστη στην καρδιά:
Δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε τα κατοικίδιά μας έτσι όπως ήταν. Αλλά ξέρω ποιος είναι ο Θεός. Και ξέρω πως Εκείνος δεν αφήνει καμία αληθινή αγάπη να πάει χαμένη. Ούτε την δική μας. Ούτε εκείνου του μικρού πλάσματος. Και κάπως, κάπου, θα αποκαταστήσει ό,τι σήμερα πονούμε ως απώλεια. Ίσως όχι όπως το περιμένουμε αλλά σίγουρα, με τρόπο που μόνο η Αγάπη Του ξέρει να χαρίζει.
Κι αυτή η βεβαιότητα, δεν προκύπτει από φαντασία. Προκύπτει από πίστη. Πίστη σ’ Εκείνον που είναι η αιώνια παρηγοριά!
Υ.Γ. Η φωτογραφία που επισυνάπτω, είναι μία παιδική ζωγραφιά, για το πώς φαντάζεται αυτό το παιδί τον παράδεισο.