10 χρόνια στο πηδάλιο της Ι.Μ. Ν. Ιωνίας

Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Βλάχος: Ήταν 10 Οκτωβρίου του 2014, όταν το σεπτό σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, εξέλεξε νέο Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου & Χαλκηδόνος, τον τότε Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου, Επισκόπο Διαυλείας κ. Γαβριήλ.
Συμπληρώνονται φέτος δέκα χρόνια από εκείνη την ευλογημένη ημέρα για την τοπική μας Εκκλησία και οι δύο οίκοι ευγηρίας, οι τρείς παιδικοί σταθμοί με άλλους δύο υπό κατασκευή, το κοινωνικό παντοπωλείο, η ιματιοθήκη, τα συσσίτια που καλύπτουν ανάγκες σχεδόν χιλίων συμπολιτών μας καθημερινά, η συχνή του αρθογραφία και οι επίκαιρες παρεμβάσεις του για μείζονα θέματα, η συνεχή του μέριμνα για τους νέους, η αξιοποίηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων για την διάδοση της αλήθειας του Ευαγγελίου, η ανέγερση κατασκηνωτικού κέντρου στον Ωρωπό και βέβαια η κατασκευή του Ιωνικού Κέντρου, μιλούν από μόνα τους για το έργο του όλο αυτό το διάστημα.
Νομίζω όμως πως το σημαντικότερο κεφάλαιό του στην Μητρόπολη μας, είναι το παράδειγμά του, η εκδίπλωση, η απόκαλυψη του ιδίου ως εκκλησιαστική προσωπικότητα σε αυτόν τον ευλογημένο και ευσεβή λαό και στον ιερό κλήρο.
Κάθε φορά που προσπαθώ να σκιαγραφήσω το πρόσωπο του πατρός και ευεργέτου μου, αισθάνομαι πως μόνον ψηφίδες της φυσιογνωμίας του μπορώ να φέρω στο φως. Εκκλησιαστική ευσέβεια που θυμίζει άλλες εποχές, ευλάβεια ανυπόκριτη. Αυταπάρνηση και αίσθηση της επισκοπικής του ευθύνης που αγγίζει δυσθεώρητα ύψη. Απλότητα που κάνει θρύψαλλα την αλαζονεία του σύγχρονου κόσμου. Έμφυτη ευγένεια και αληθινή λεπτότητα. Ανθρωπογνωσία και άγρυπνη παρακολούθηση της επικαιρότητας που τον βοηθούν να κατανοεί τα πρόβληματα λαϊκών και κληρικών.
Πάνω και πρώτ' απ' όλα όμως αγάπη. Αγάπη όχι ως μια όμορφη εικόνα αλλά αληθινή πραγματικότητα, η οποία είναι δυνατή ακόμα και στους απάνθρωπους καιρούς μας. Αγάπη που έρχεται και γκρεμίζει τον φράχτη πίσω από τον οποίο είναι κρυμμένο το αληθινό μας «εγώ».
Αυτή η αγάπη είναι ικανή ν' αλλάξει ζωές. Ποτίζει τους σπόρους της ελπίδας για να επιστρέψουν οι ανθρώπινες σχέσεις στο επίπεδο που τους αρμόζει. Δίνει στον όρο «ποιμαντική» την πιο υψηλή, την πιο πνευματική, την πιο ορθόδοξη διάστασή της.
Το πολυτιμότερο μάθημα που έμαθα από τον δεσπότη και πατέρα μου, είναι το εξής:
Η ομορφιά της εικόνας Tου Θεού μέσα μας κρύβεται κάτω από ένα παχύ πέπλο εγωισμού και φιλαυτίας. Μερικές φορές αυτό το πέπλο καλύπτει τόσο έντονα τη βάση της ατομικότητάς μας, που αρχίζουμε να φερόμαστε στον ίδιο τον εαυτό μας εντελώς απρόσεκτα και κακοποιητικά.
«Ποια είναι η διαφορά; Μια αμαρτία περισσότερο, μια αμαρτία λιγότερο. Έτσι κι αλλιώς, μου έχουν απομείνει μόνο ερείπια». Βλέπουμε μόνον μαυρίλα και ασχήμια μέσα μας, μπροστά μας, γύρω μας.
Στα μάτια όμως ενός αγαπημένου ανθρώπου, βιώνοντας την αγάπη που απλόχερα μας προσφέρει, βλέπουμε ότι βαθιά μέσα μας είμαστε όμορφοι. Και νιώθοντας αυτή την ομορφιά μέσα μας, θέλουμε να τη σώσουμε, θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι.
Για να δούμε την αντανάκλασή μας, χρειαζόμαστε έναν καθρέπτη. Για να δούμε πόσο όμορφοι είμαστε, χρειαζόμαστε ένα άτομο να μας αγαπά. Η αληθινή αγάπη μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τι πραγματικά είμαστε!
Γαβριήλ του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, της Αγιωτάτης Μητροπόλεως, Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου & Χαλκηδόνος, ημών δε πατρός και ποιμενάρχου, πολλά τα έτη!