"Ο Θεός δεν θέλει κλαψουρίσματα"

ψ σ' αυτό το μοντέλο, οι κληρικοί είναι παραγωγοί ενός προϊόντος που ονομάζεται «Θεία Λειτουργία» ή «χάρις» ή κάτι τέλος πάντων που έρχεται να καλύψει τις αισθητές «θρησκευτικές ανάγκες» τους, κάνουμε με την πατρική ευλογία του επισκόπου μας, μια ταπεινή προσπάθεια να διατρανώσουμε αλλά κυρίως ν' αποδείξουμε εμπράκτως την αλήθεια:
Πως δηλαδή, το μοναδικό μοντέλο ενορίας, είν' αυτό που μας παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη:
Aυτό της ενορίας - οικογένειας!
Της οικογένειας εκείνης την οποία δεν διαλέγουμε αλλά γεννιόμαστε μέσα σ' αυτήν! Πως; Μέσω του βαπτίσματος!
Αυτό σημαίνει ότι η αρχή που διέπει την ενοριακή ζωή, δεν μπορεί να είναι καταναλωτική αλλά αμιγώς περσοναλιστική. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν μου αρέσει ή όχι το προϊόν που προσφέρεται αλλά οι σχέσεις μου με την υπόλοιπη οικογένεια.
Επειδή ανήκω στον Θεό, ανήκω και σ' αυτούς!
Αυτό εννοεί εν μέρει ο Απόστολος Παύλος όταν αναφέρεται συνεχώς στην τοπική εκκλησία, στην ενορία, ως «το Σώμα Του Χριστού». Βλέπετε, στην πρώτη Εκκλησία, όλοι ήταν «μέλη ο ένας του άλλου». Ανήκαν το ένα στο άλλο και συνδέονταν μεταξύ τους με τον ίδιο τρόπο που διαφορετικά μέλη, άκρα ή όργανα ανήκουν το ένα στο άλλο ως μέρη του ίδιου σώματος. Δεδομένου λοιπόν αυτού, όταν ένας απ' την οικογένεια υπέφερε, όλοι υπέφεραν μαζί. Όταν κάποιος χαιρόταν, όλοι χαίρονταν μαζί κι ό,τι επηρέαζε έναν, επηρέαζε όλους.
Αυτό σημαίνει να είσαι μέρος του ίδιου σώματος!
Σ' αυτό το μοντέλο, οι σχέσεις είναι πολύ σημαντικές. Το βλέπουμε αυτό σε μια λεπτομέρεια που βρίσκεται στην προς Φιλιππησίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου:
Στην Εκκλησία των Φιλιππησίων, υπήρχαν δύο γυναίκες (μετέπειτα αγίες) που δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά μεταξύ τους. Τα ονόματά τους ήταν Ευοδία και Συντύχη. Θα ήταν πολύ εύκολο για τον Απόστολο Παύλο, απλά να αγνοήσει το όλο θέμα. Αλλά επειδή η Ευοδία και η Συντύχη ήταν μέλη του ίδιου σώματος και «μέλη το ένα του άλλου», αυτή η εύκολη διέξοδος δεν ήταν επιλογή. Γι' αυτό, ο Παύλος τούς παρότρυνε να «έχουν το ίδιο φρόνημα», δηλαδή να σταματήσουν να λογομαχούν, να επιλύουν με το διάλογο τις όποιες διαφορές τους, να συνεννοούνται και να έχουν αγάπη μεταξύ τους.
Αυτό αποκαλύπτει όσο τίποτε άλλο, πώς η τοπική ενορία ήταν μια οικογένεια!
Μέσα από τις δραστηριότητες που ξεκινούμε από τον Σεπτέμβριο στην ενορία μας, θα προσπαθήσουμε να μάθουμε να ζούμε ο ένας ως μέλος του άλλου, δημιουργώντας αλλά και συσφίγγοντας μέσα απ' αυτές τις μεταξύ μας σχέσεις για να μπορέσουμε αγαπητικά να σηκώσουμε ο ένας τα βάρη του άλλου και να εκπληρώσουμε έτσι το νόμο Του Χριστού.
Και βέβαια, γιατί όχι, μέσα απ' αυτές να προκύψει και γέλιο και πολλή χαρά; Άλλωστε όπως έλεγε μια οσιακή μορφή της σύγχρονης εποχής, ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης:
«Ο Θεός δεν θέλει κλαψουρίσματα και κακομοιριές. Θέλει χαρά, ειρήνη και δοξολογία με αγαλλίαση και αγάπη».
Ελάτε λοιπόν να γίνουμε μια χαρούμενη οικογένεια! Μια οικογένεια ζώσα, σε καιρούς αφιλίας!
π. Αυγουστίνος Βλάχος