Σκέψεις ενός κληρικού μέσα από το Νοσοκομείο

π.Αυγούστινος Βλάχος

Με τη χάρη Του Θεού, λειτούργησα σήμερα για πρώτη φορά στο Κωνσταντοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο της Νέας Ιωνίας.
Παρατήρησα πως το παρεκκλήσιο του Αγίου Δημητρίου, είναι «τοιχοπάτημα» με την Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του νοσοκομείου, εκεί όπου ασθενείς, κάποιοι εξ αυτών με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και σκεφτόμουν πως εκείνη την ώρα ακούγεται το «Χριστός Ανέστη» στον κατ' εξοχήν ανθρώπινο Γολγοθά, πως ηχεί το ελπιδοφόρο, πανανθρώπινο αναστάσιμο μήνυμα, στον χώρο όπου ο άνθρωπος σταυρώνεται από την ασθένειά του.
Τελικά αδέλφια μου, το καλύτερο μέρος για να εκτιμήσουμε τη σημασία της Αναστάσεως και του Πάσχα, είναι ένα νοσοκομείο. Κι αυτό διότι το Πάσχα δεν είναι απλώς μια λειτουργική εορτή, κάτι που βάζει τέλος σε μια αυστηρή, γεμάτη περιορισμούς Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δεν είναι απλώς το ευτυχές ιστορικό τέλος της επιγείου ζωής Του Κυρίου μας, ένα κεφάλαιο που προστέθηκε μετά τη σταύρωση, με κατακλείδα: «Kαι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Το Πάσχα είναι η υπόσχεση Του Θεού ότι η στιγμή που υπομένουμε στο κρεββάτι του πόνου και ενδεχομένως στο νεκροκρέββατό μας, δεν είναι η τελευταία λέξη!
Προς το παρόν πρέπει να βυθιστούμε στη φρίκη και την αισχρότητα της φθοράς και του θανάτου, αλλά το σχέδιο Του Θεού είναι να είμαστε άφθαρτοι και αθάνατοι και μια μέρα αυτό το σχέδιο θα εκπληρωθεί. Το ταξίδι του πόνου ενός ασθενούς που σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγεί στο θάνατο, δεν είναι ένα ταξίδι στη λήθη αλλά στη χαρά. Όταν το παγωμένο χέρι του θανάτου έρθει και κλείσει τελικά τα μάτια μας, θα τα ανοίξουμε στον Παράδεισο και αφού το σώμα μας επιστρέψει στο χώμα από το οποίο πήρε και το έπλασε ο Δημιουργός μας, μια μέρα θα σηκωθεί, θ' αναστηθεί, θα μεταμορφωθεί!
Το Πάσχα δεν αφορά μόνο το αίσιο τέλος της επιγείου ζωής Του Χριστού αλλά και το δικό μας αίσιο τέλος!
Λέει ο Απόστολος Παύλος:
«Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών».
Δηλαδή:
«Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι άδειο και χωρίς περιεχόμενο και ανώφελο το κήρυγμα της Πίστεώς μας».
Αν όμως αυτό που μας λέει η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι αλήθεια και εμείς όντως το πιστεύουμε, τότε μπορούμε να κοιτάξουμε τον θάνατο στο φοβισμένο πρόσωπό του και να χαμογελάσουμε και να πούμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο:
«Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, Άδη, το νίκος;»
Ο θάνατος μπορεί να περιφέρεται στον θάλαμο ενός νοσοκομείου, σε μια μονάδα αιμοκάθαρσης, σε μια πτέρυγα καρκινοπαθών, μπορεί να βρυχάται δίπλα σ' ένα νεκροκρέββατο αλλά θα φύγει αρκετά σύντομα!
Διότι:
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος!