Άρθρο π. Αυγουστίνου Βλάχου- Η φετινή εορτή της Υπαπαντής Του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, μία εορτή κατά την οποία η Εκκλησία μας θέτει σε πρώτο πλάνο την οικογένεια, είναι μια αφορμή για βαθύ προβληματισμό κι αυτό γιατί μας βρίσκει σε μία περίοδο όπου κυριαρχεί ένα σύμπλεγμα πρωτοφανών κοινωνικών φαινομένων, όπως η επιθετικά επιδιωκόμενη νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς και του ομοφυλοφιλικού γάμου και η αποδοχή του τρανσέξουαλ, με τη συνοδευτική δήλωση ότι το φύλο μπορεί να επιλεγεί κατά βούληση και δεν σχετίζεται με τη βασική βιολογία.
Σε μία περίοδο, όπου ο καθένας προσπαθεί να ορίσει ή μάλλον να επαναπροσδιορίσει, τι είναι η οικογένεια, πολλές φορές με βάση προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα ή ιδεολογίες ή συμφέροντα, δημιουργώντας μεγάλη σύγχυση.
Αρχικά, πρέπει να πούμε πως το μεγαλύτερο λάθος που παρατηρείται σήμερα, είναι ότι περιορίζεται η οικογένεια με τον προσδιορισμό της ως έναν ανθρώπινο θεσμό, ως μια συνάθροιση ανθρώπων που ζουν κάτω απ' την ίδια στέγη και σχετίζονται ως επί τω πλείστον σύμφωνα με τη σάρκα, στερώντας την από τη σύνδεσή της με την αληθινή προέλευσή της, δηλαδή Τον Θεό.
Οικογένεια δεν είναι μόνον η φυσική φύση αλλά και η πνευματική.
Ο πνευματικός δεσμός μεταξύ ενός αναδόχου, ενός νονού δηλαδή στην καθομιλουμένη και του βαπτιζομένου, θεωρείται τόσο ισχυρός, όσο αυτός μεταξύ των γονέων και των παιδιών τους κατά σάρκα. Η Εκκλησία μας, τον αναγνωρίζει ως τέτοιο και μάλιστα, δεν επιτρέπει, σε κάποιο βαθμό, τον γάμο μεταξύ πνευματικά συγγενών ανθρώπων.
Αυτό το πολύ απλό παράδειγμα, μας βοηθά να κατανοήσουμε βαθύτερα τον θεσμό της οικογένειας, επιτρέποντάς μας να δούμε πέρα απ' την υλικότητα του ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το σώμα μας και οι σχέσεις μας σύμφωνα με το σώμα δεν είναι σημαντικές αλλά περιορίζοντας την κατανόησή μας για την οικογένεια μόνο σ' αυτή την υλική πτυχή, παραβλέπεται μια ολόκληρη διάσταση κι αυτό έρχεται να μας οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα, όπως παρατηρούμε να συμβαίνει τελευταία.
Ποιος είναι ο σκοπός της οικογένειας;
H έλξη μεταξύ άνδρα και γυναίκας, είναι μια πρόγευση της έλξης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας μέσω του γάμου, δεν είναι ένας απώτερος στόχος από μόνος του (αν και φαίνεται έτσι στις μέρες μας) αλλά ακόμη και μετά το γάμο, όπως κάναμε και πριν, ως άγαμοι άνθρωποι, συνεχίζουμε, ν' αναζητούμε Τον Θεό, στο πρόσωπο της/του συντρόφου μας πλέον και προσπαθούμε ως ένα σύνολο να οδηγηθούμε στην κατά χάριν ένωση με Τον Θεό.
Ο σκοπός λοιπόν της οικογένειας είναι πρωτίστως η αναζήτηση της θεραπείας του χάσματος μεταξύ ημών και Του Θεού, μέσω μιας σχέσης που κλίνει προς τα Εκείνον.
Δυστυχώς, σ' αυτόν τον ξεπεσμένο κόσμο που ζούμε, αυτά τα υπέροχα ιδανικά, πνίγονται πολλές φορές κάτω απ' τη χιονοστιβάδα των υλικών προβλημάτων και των αντικρουόμενων ιδεολογιών που αντιμετωπίζει καθημερινά μια οικογένεια.
Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε κενές μορφές οικογένειας ν' αναδύονται, χτισμένες πάνω σε ένα θεμέλιο που είναι ενάντια στην ίδια τη φύση του ανθρώπου: Την αμαρτία.
Την αμαρτία, που δε νοείται ως παραβίαση ενός επιβεβλημένου ηθικού κώδικα, όπως την αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι, αλλά ως αποτυχία ν' ακολουθήσουμε το αρχικό μονοπάτι του ανθρώπου, για να φτάσουμε στην πλήρη ένωση με Τον Θεό, μέσω της Χάρης και της Αγάπης Του για την ανθρωπότητα.
Δύο είναι οι βασικοί πειρασμοί, κατά την ταπεινή μου άποψη, που επιτίθενται σήμερα στον πυρήνα της οικογένειας και καθορίζουν την εποχή μας:
Ο ένας είναι η επανάσταση του ελέγχου των γεννήσεων και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Στα παλιά χρόνια, οι άνθρωποι είχαν μεγάλες οικογένειες, επειδή επέτρεπαν στον Θεό να τους ευλογεί με απογόνους, όπως Εκείνος έκρινε κατάλληλο, όχι όπως οι ίδιοι θεωρούσαν βολικό. Αν κάποιες οικογένειες δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, προσεύχονταν στον Θεό για καθοδήγηση και χρησιμοποιούσαν την υιοθεσία και την πνευματική πατρότητα για να εκπληρώσουν και να μεταμορφώσουν την επιθυμία τους για απογόνους. Ο Θεός ήταν μέρος αυτών των οικογενειών, επειδή Του επιτρεπόταν να ενεργεί σε όλες τις πτυχές της οικογενειακής ζωής. Σήμερα, όλα είναι προγραμματισμένα και προσβάσιμα και ο Θεός, ως ευγενικό Ον, αποσύρεται. Μας αφήνει μόνους να προσπαθούμε να ενώσουμε τα κομμάτια που μας έχουν απομείνει μετά την αποδόμηση της οικογένειας.
Ο δεύτερος είναι η παρανόηση της λέξης «Αγάπη». Όταν κάποιος μιλάει για την οικογένεια, χρησιμοποιεί αυτή τη μαγική λέξη: «Αγάπη». Ωστόσο, δεν είναι συγκεκριμένος ή μάλλον επιλέγει να είναι ασαφής σχετικά με το τι εννοεί μ' αυτό.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι απ' την άλλη, ήταν πολύ συγκεκριμένοι. Είχαν τέσσερις διαφορετικές λέξεις γι' αυτό: Αγάπη για τα μέλη της οικογενείας, Φιλία για την αγάπη μεταξύ φίλων, Θυσία (όπως ο Χριστός που πεθαίνει στον Σταυρό για μας) και, τέλος, Έρωτας, ο πιο παρεξηγημένος απ' όλους.
Ο έρωτας, που στην εποχή μας έχει σεξουαλικοποιηθεί παράφορα, μα στην πραγματικότητα είναι μια δύναμη που ενώνει, που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη ο ένας για τον άλλον, έξω απ' τη σεξουαλικότητα.
Ο Άγιος Ιγνάτιος, είπε περίφημα: «ο Έρως μου είναι σταυρωμένος», αναφερόμενος στον Χριστό. Ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ που επιλέγει να πεθάνει στον Σταυρό, για να είναι ξανά μαζί με το αγαπημένο Του δημιούργημα.
Το μόνο που έχει απομείνει σήμερα απ' αυτό το όμορφο νόημα του έρωτα, είναι οι σεξουαλικοί συνειρμοί του. Η σωματική επιθυμία, αν και φυσικό μέρος μιας ένωσης άνδρα και γυναίκας, δεν αποτελεί καλό σημείο εστίασης για μία σχέση, πολλώ δε μάλλον για έναν γάμο, επειδή μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί. Έτσι ο έρωτας, αντί να παραμείνει ένας δεσμός μεταξύ δύο ανθρώπων ενωμένων στο στόχο τους προς Τον Θεό, έχει γίνει ένας τρόπος αυτοϊκανοποίησης, με τις συνέπειες που όλοι βιώνουμε σήμερα.
Υπάρχει. Είναι η εκ νέου ανακάλυψη της δισδιάστατης όψης του γάμου: Υλικού και πνευματικού. Η οικογένεια της σάρκας, δεν μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό της, αν αποσυρθούμε από την πνευματική μας οικογένεια. Χωρισμένοι από Τον Θεό, δεν έχουμε δύναμη και κατεύθυνση και οι προσπάθειές μας για αυτολύτρωση, αποτυγχάνουν ξανά και ξανά.
Που μπορούμε ν' ανακαλύψουμε αυτή την όψη;
Στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Οικογένειά μας: Την Εκκλησία. Μέσα σ' αυτήν έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους πολλούς πειρασμούς που απειλούν σήμερα την οικογένεια.
Και ναι, η οικογένειά μας αυτή μπορεί να είναι δυσλειτουργική, επειδή αποτελείται από πολλά δυσλειτουργικά μέλη, αλλά η κεφαλή της οικογένειας είναι ο Χριστός, Αυτός που την κάνει αγία, που την καθιστά λειτουργική και την κάνει δική Του.
Αν μπορέσουμε να επαναφέρουμε την Εκκλησία και τη μυστηριακή της ζωή, στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, θα μπορέσουμε να γίνουμε και πάλι μέρος του μεγάλου σχεδίου Του Θεού για εμάς, να οδηγηθούμε στον αγιασμό του οικογενειακού μας δέντρου και να βρούμε το πραγματικό νόημα και σκοπό της ζωής μας, τη σωτηρία και τη θέωση,