του π. Αυγουστίνου Βλάχου (ανάρτηση)
Στον αποχαρακτηρισμό της ομοφυλοφιλίας ως ψυχική διαταραχή από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) το 1973, αναφέρθηκε στην εμπεριστατωμένη και άκρως τεκμηριωμένη εισήγησή του κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος. Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πως η ομοφυλοφιλία, από «καταστροφική για την ψυχή και το σώμα», όπως ήταν η κυρίαρχη άποψη περί αυτής μέχρι τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα, εξελίχθηκε σε «φυσική παραλλαγή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας». Θα πρέπει να τονιστεί απ' την αρχή, πως αυτή η μεταστροφή, πολύ μικρή σχέση είχε με την επιστήμη. Θα λέγαμε πως μάλλον προέκυψε απ' τη συστηματική.. καταστολή της επιστήμης και αυτό θα το δούμε παρακάτω. Είναι γεγονός βέβαια πως οι ρίζες της μεταστροφής αυτής είναι πολύ βαθύτερες απ' τα τελευταία 50 χρόνια. Οι συγγραφείς και οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού, ήταν εκείνοι που είδαν αρχικά σε μεγάλο βαθμό την πεπτωκυία κατάσταση του ανθρώπου ως φυσική, κυρίως όμως λόγω της έντονης αμφισβήτησής τους στα χριστιανικά θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Ακολούθησαν κάποια μυθιστορήματα με ομοφυλοφιλικούς χαρακτήρες τα χρόνια πριν απ' τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποκορύφωμα το «Τhe City and the Pillar» του Γκορ Βιντάλ, το 1948. Σ' αυτό το μυθιστόρημα, ο Βιντάλ, ομοφυλόφιλος ο ίδιος, απεικόνισε την απροκάλυπτη ομοφυλοφιλία ως φυσική συμπεριφορά. Φτάνουμε στο 1960, όπου η εισαγωγή του στοματικού έρωτα στην Αμερική ως μεθόδου αντισύλληψης(!), συνέβαλε στον διαχωρισμό της αναπαραγωγής και της σεξουαλικής επαφής στο μυαλό του κοινού, για ν' ακολουθήσει η λεγόμενη «σεξουαλική επανάσταση» του 1970 και του 1980, η οποία οδήγησε σε αύξηση των αμβλώσεων κι επίσης άνοιξε το δρόμο για την ενσωμάτωση της ομοφυλοφιλίας. Πως; Κάποια ιδιαίτερα δημοφιλή τότε «εγχειρίδια σεξ» όπως το «The Joy of Sex» του 1972, το οποίο παρουσίαζε τη σεξουαλική επαφή ως μία ψυχαγωγική δραστηριότητα η οποία πρέπει ν' ασκείται χρησιμοποιώντας μια σειρά τεχνικών, εξελίχθηκε σε «Τhe Joy of Gay Sex» το 1977, συμπεριλαμβάνοντας στις ως άνω πρακτικές και τον σοδομισμό. Η ευρεία υιοθέτηση μεταξύ των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών σεξουαλικών πρακτικών που προηγουμένως συνδέονταν κυρίως με τους ομοφυλόφιλους, ήρθε να θολώσει τις διακρίσεις μεταξύ των δύο στο μυαλό του κοινού. Έτσι ξεκίνησε. Θα δούμε παρακάτω πως συνεχίστηκε. Πάμε όμως τώρα στην επιστήμη, την οποία κατά κόρον επικαλούνται το τελευταίο διάστημα οι διαφορές ομοφυλοφιλικές ενώσεις, η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας και πως αυτή κατεστάλη, όπως αναφέραμε παραπάνω: Το 1963, η Ακαδημία Ιατρικής της Νέας Υόρκης, ζήτησε από την Επιτροπή Δημόσιας Υγείας, να υποβάλει έκθεση σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Η επιτροπή ανέφερε ότι: «Η ομοφυλοφιλία είναι μια ασθένεια. Ο ομοφυλόφιλος είναι ένα συναισθηματικά διαταραγμένο άτομο που δεν έχει αποκτήσει την κανονική ικανότητα να αναπτύξει ικανοποιητικές ετεροφυλόφιλες σχέσεις». Είναι σημαντικό, ωστόσο, ότι η ίδια έκθεση σημείωσε επίσης ότι: «Μερικοί ομοφυλόφιλοι έχουν ξεπεράσει το επίπεδο της άμυνας και τώρα υποστηρίζουν ότι η απόκλιση είναι ένας "επιθυμητός, ευγενής, προτιμώμενος τρόπος ζωής"». Έτσι λοιπόν καταγράφηκε στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας η ομοφυλοφιλία. Δεν προέκυψαν νέα επιστημονικά στοιχεία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 που ν' αντικρούουν αυτές τις δηλώσεις. Πώς, λοιπόν, φτάσαμε στα σημερινά δεδομένα; Ελλείψει τεκμηριωμένων επιστημονικών στοιχείων, η μόνη δυνατή οδός ήταν η πολιτική δράση. Αυτό πήρε δύο μορφές: Tην εξωτερική και την εσωτερική. Ο Φρανκ Κάμενι (κρατάει το κεντρικό πλακάτ στην παρακάτω φωτογραφία), ένας Αμερικανός αστρονόμος και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, ομοφυλόφιλος και ο ίδιος, πρωτοστάτησε τη δεκαετία του '70, σε μια προσπάθεια ανατροπής του ορισμού της ομοφυλοφιλίας ως ψυχιατρική ασθένεια. Μαζί με την ομάδα του ξεκίνησε μια δημόσια εκστρατεία, με την απειλή ότι εάν η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία δεν αλλάξει τη θέση της σχετικά με την ομοφυλοφιλία, θα ενεργήσει για να δυσφημίσει ολόκληρο το επάγγελμα της ψυχιατρικής. Παράλληλα, το συγκεκριμένο λόμπι, ξεκίνησε την προσπάθεια κατάληψης της Aμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας εκ των έσω. Και η προσπάθεια αυτή σύντομα απέδωσε καρπούς. Ο John Patrick Spiegel, έγινε εκλεγμένος πρόεδρος της το 1973. Ο Spiegel ήταν ομοφυλόφιλος και το έκρυβε τόσο καλά, που η οικογένειά του δεν το υποψιάστηκε μέχρι που το αποκάλυψε ο ίδιος στα 70α γενέθλιά του. Έτσι, το 1973, με μια απλή πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου, χωρίς ούτε μια υποστηρικτική επιστημονική εργασία, η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία, θ' αλλάξει τον ορισμό της για την ομοφυλοφιλία, ως: «Η ομοφυλοφιλία αυτή καθαυτή είναι μια μορφή σεξουαλικής συμπεριφοράς και όπως και άλλες μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς που δεν είναι από μόνες τους ψυχιατρικές διαταραχές, δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την ονοματολογία των ψυχικών διαταραχών». Τότε, οι ψυχιατρικές και ψυχολογικές ενώσεις, θα εγκαταλείψουν την Εταιρεία, η οποία θα χάσει την αξιοπιστία της γι' αυτά τουλάχιστον τα θέματα και οι διαφωνούντες ψυχίατροι θα ιδρύσουν την Εθνική Ένωση Έρευνας και Θεραπείας της Ομοφυλοφιλίας (NARTH), η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως θεραπεύσιμη, πλην όμως, ψυχική δυσλειτουργία. Έκτοτε, το λόμπι των ομοφυλόφιλων ακτιβιστών, φρόντισε ν' απεικονίσει την ομοφυλοφιλική ζωή, ειδικά μεταξύ των ανδρών ομοφυλοφίλων, ως διαμορφωμένη σύμφωνα με ετεροφυλόφιλους κανόνες. Έχει ιδιαίτερη σημασία, το τι λέει ένας οδηγός ομοφυλόφιλων ακτιβιστών στα τέλη της δεκαετίας του '80, με τίτλο: «The Overhauling of Straight America», δηλαδή «η Αναμόρφωση της Ετεροφυλόφιλης Αμερικής»: «Σε κάθε εκστρατεία, για να κερδηθεί το κοινό, οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να απεικονίζονται ως θύματα». Αυτό το σχέδιο εφαρμόστηκε και πέρασε στο μυαλό του κοινού ως αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα, οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν ν' αναζητούν και να λαμβάνουν προστατευόμενο ταξικό καθεστώς κι αυτό οδήγησε στη διεκδίκηση ενός πλήρους φάσματος δικαιωμάτων, με αποκορύφωμα το πιο πρόσφατο, το γάμο. Τι κι αν προέκυψαν όλ' αυτά τα χρόνια μελέτες που έδειχναν πως η ενεργός ομοφυλοφιλία έχει αρνητική επίδραση στην υγεία κατ' άμφω και στο προσδόκιμο ζωής; Aυτές αποκρύφθηκαν συστηματικά και φτάσαμε σήμερα ενώπιον ενός ανακατασκευασμένου ηθικού τοπίου, το οποίο εξελίσσεται ραγδαία, καθώς οδηγείται πλέον προς τα εμπρός από ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την εξέλιξή της στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Και είναι ν' αναλογίζεται κανείς με θλίψη το τεράστιο πέπλο του ψεύδους και της απόκρυψης της αλήθειας που σκέπασε και χαρακτήρισε αυτή την εξέλιξη στη Δύση. Είναι σχεδόν ακατανόητο το γεγονός, ότι ένα μικρό υποσύνολο ανθρώπων, μια μικρή μειοψηφία, κατάφεραν ν' ανατρέψουν την πραγματικότητα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα..