Χριστουγεννιάτικο Δένδρο: Έθιμο ελληνικό και όχι ξενόφερτο. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε παρόμοιο έθιμο, μόνο που το φυτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη, δηλαδή κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λπ., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο.
Το έθιμο συνεχίστηκε και στο Βυζάντιο και χάθηκε με την σκλαβιά των Ελλήνων από την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Ο στολισμός του δένδρου είναι καθαρά συμβολικός της ευτυχίας των ανθρώπων και της φύσεως με τη Γέννηση του Θεανθρώπου.Την Κυριακή προ της Γεννήσεως του Χριστού διαβάζεται σε όλους τους Ορθόδοξους Ναούς μας το ευαγγελικό ανάγνωσμα του Ματθαίου, που αναφέρεται στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού. Μέσα και από την ευαγγελική περικοπή, αποδεικνύεται πως ο Ιησούς είναι απόγονος του Δαβίδ, συνεπώς είναι ο Μεσσίας, τον οποίο προφήτευσαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
Τη στιγμή που στην Εκκλησία προβάλλεται το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού, όλοι μας, μικροί και μεγάλοι στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο.Αλλά και οι πολυέλαιοι στις εκκλησίες, το χριστουγεννιάτικο δένδρο συμβολίζουν.
Το καραβάκι
Όσον αφορά το στόλισμα του καραβιού, πρέπει να γνωρίζουμε πως μετά την επανάσταση του 1821, επειδή πρώτη απελευθερώθηκε η νησιωτική Ελλάδα, δεν υπήρχαν δένδρα ικανά για να κοπούν και να στολιστούν σε ναούς ή σε σπίτια έτσι στόλιζαν το καραβάκι ως το μόνο παραδοσιακά ελληνικό.
Τέλος ας θυμηθούμε τα χιλιοτραγουδισμένα μας κάλαντα και τον επίμαχο στίχο «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψηλή μου ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΙΑ…» Η δενδρολιβανιά ήταν το δέντρο που στόλιζαν παλαιότερα και το οποίο αντικαταστάθηκε με την Ελάτη, επειδή τα κλαδιά της Ελάτης μοιάζουν πολύ με αυτά του Δενδρολίβανου.
Η Ελάτη με το σχήμα που έχει, δείχνει προς τον ουρανό, δηλαδή προς τον Θεό και επίσης αυτό το δέντρο μένει καταπράσινο και ζωηρό ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο δείχνοντάς μας, πως κοντά στο Θεό, στο Χριστό δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, όσες δυσκολίες και αν περάσουν από τη ζωή μας.