Εγκύκλιος Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ

ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ 

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ὅπου λάμπει τό φῶς, ἐκεῖ διαλύεται τό σκότάδι. Ὅπου θριαμβεύει ἡ ζωή, ἐκεῖ καταργεῖται ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, ὁ ζωοδότης, κατεβαίνει στόν Ἅδη καί διαλύεται τό σκοτάδι! Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τό σκοτάδι τοῦ Ἅδη γεμίζει ἀπό Φῶς. Πῶς ὅμως ἔγινε ἡ Ἀνάσταση; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψει τήν μεγαλειώδη στιγμή;

Γιά τήν Ὀρθοδοξία ἡ στιγμή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀνεικόνιστη. Τόσο τά Εὐαγγέλια, ὅσο καί ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας σιγοῦν γιά τή στιγμή αὐτή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε θεοπρεπῶς μέ τρόπο ἀπρόσιτο γιά τά ἀνθρώπινα μάτια. Τόν ἀναστημένο Κύριο πολλοί Τόν εἶδαν, μίλησαν μαζί Του, κλήθηκαν νά Τόν ἐγγίσουν καί νά Τόν ψηλαφήσουν. Κανένας ὅμως δέν εἶδε πώς ἔγινε ἡ Ἀνάστασή Του. Γι’ αὐτό καί ἡ Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία δέ περιγράφει τήν Ἀνάσταση, ἀλλά ἱστορεῖ τήν νίκη τοῦ Κυρίου κατά τοῦ θανάτου μέ τήν κάθοδό Του στο Ἅδη.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Εἶναι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου. Τό θεμέλιο πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἱστορικό γεγονός πού διαδραματίστηκε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, κι αὐτό ἰδιαίτερα τονίζεται ἀπό τούς ἱερούς Εὐαγγελιστές. Ὁλόκληρη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία μαρτυρία πού προσφέρεται δυναμικά ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τίς Μυροφόρες, πού ἦταν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι μάρτυρες καί φθάνει μέχρι τούς σημερινούς πιστούς.

Μέ πολλές ἀποδείξεις βεβαίωσε ὁ Κύριος τούς μαθητές καί Ἀποστόλους Του, γιά τήν Ἀνάστασή Του. Φανερώθηκε πολλές φορές σέ διάστημα σαράντα ἡμερῶν καί μίλησε καί ἔφαγε μαζί τους. Ἔτσι οἱ Ἁγιοι Ἀπόστολοι  τοῦ Κυρίου μας, ὅταν ξεκίνησαν νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλο τόν κόσμο, εἶχαν ἀπόλυτη βεβαιότητα γι’ αὐτό πού ἐκήρυτταν. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν διστάζει νά κηρύξει τήν Ἀνάσταση μπροστά σέ χιλιάδες Ἑβραίους, πού ἀνάμεσά τους ἦταν καί οἱ σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως εἶναι γνωστό, δέν εἶχε δεῖ  μέ τά μάτια του τόν Χριστό. Και ὅμως ἦταν τόση ἡ βεβαιότητα του γιά τήν Ἀνάστασή Του, πού μιλούσε γι’ αὐτήν σά νά τά εἶχε ὁ ἴδιος ζήσει. Μιλοῦσε χρησιμοποιώντας ὄχι τά σχήματα τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, ἀλλά χρησιμοποιώντας πνευματικές ἐμπειρίες. Μιλοῦσε δηλαδή μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν Ἀπόστολό μας δέν ἦταν λιγότερο ἀληθινή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή δέν εἶχε ζήσει ὁ ἴδιος τά γεγονότα. Εἶχε ὅμως δοκιμάσει τήν δύναμη τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Δαμασκοῦ. Μιλοῦσε «ἐν ἀποδείξει πνεύματος και δυνάμεως» με τη σοφία τοῦ Θεοῦ «ἐν μυστηρίῳ» (Α΄ Κορινθ. Β΄4-8). Εἶχε ἀναγεννηθεῖ θαυματουργικά ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως . Εἶχε γίνει νέος ἄνθρωπος γεμάτος ἀπό τή χάρη Του.

Ἀλλά καί γιά μᾶς πού πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί ζοῦμε εἶκοσι αἰῶνες μετά τόν ἀπόστολο Παῦλο, ἡ Ἀνάσταση εἶναι ζωντανή. Εἶναι καθημερινή παρουσία στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καί στήν προσωπική μας ζωή. Τήν βλέπουμε, τήν ζοῦμε μέσα σέ κάθε Λειτουργία. Δεν ἔχει σημασία τό ὅτι δέν ζήσαμε τό 33 μ.Χ. Σημασία ἔχει τό ὅτι ζοῦμε «ἐν Χριστῷ» καί ὅτι ὁ Ἀναστημένος Χριστός, κάνει ψηλαφητή τήν παρουσία Του μέσα μας. Ἔτσι μποροῦμε καί μεῖς νά δίνουμε μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ παντοῦ καί πάντοτε.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἀνάσταση μποροῦμε νά ζοῦμε κάθε μέρα.

Κάθε φορά πού ἀφήνω τόν ἀδύναμο ἑαυτό μου στά παντοδύναμα χέρια Του νά τόν ἀνορθώσει καί νά τόν βγάλει ἀπό τό χῶμα καί τήν λάσπη πού συχνά κατρακυλά, τότε κι ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση.

Κάθε φορά πού ἐκλιπαρῶ γιά ἔλεος καί συμπόνια καί μετανιωμένος ἔρχομαι κοντά Του, τότε κι ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση.

Κάθε φορά πού σηκώνω τόν σταυρό μου ἀγόγγυστα, μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη Του καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι καί γιά μένα αὐτός ὁ σταυρός εἶναι σύμβολο δόξας καί τιμῆς, τότε καί ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση.

Κάθε φορά πού δέν ἀφήνω τά μαύρα σύννεφα τῆς μελαγχολίας νά καλύπτουν τόν οὐρανό τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά ἀκούω τό «Χαίρετε» πού εἶπε στίς Μυροφόρες καί αὐτή ἡ χαρά, ἡ δική Του χαρά, πλημμυρίζει τό εἶναι μου, τότε κι ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση

Κάθε φορά πού αφήνω τά ὄνειρά μου στήν ἄκρη κι ἀφήνομαι μέ ἐμπιστοσύνη στά Πανάγια χέρια Του, νά κατευθύνει  Ἐκεῖνος τή ζωή μου, τότε κι ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση.

Κάθε φορά πού παίρνω τό βλέμμα μου ἀπό τά μάτια αὐτῆς τῆς γῆς καί τά «καρφώνω» ἐκεῖ ψηλά, πού εἶναι Ἐκεῖνος, καί θυμᾶμαι τόν αἰώνιο προορισμό μου, τότε κι ἐγώ ζῶ τήν Ἀνάσταση.

Ἔτσι μποροῦμε νά καταλάβουμε γιατί «Ἀνάσταση μποροῦμε νά ζοῦμε κάθε μέρα...». Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τρόπος ζωῆς.  Εἶναι ὑπόθεση κάθε στιγμῆς. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς «Χριστός ἐστί ἡ ζωή ἡμῶν (Κολ. Γ΄3).

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Σημείωσις: Νά ἀναγνωσθῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, πρό τοῦ «Δεῦτε λάβετε φῶς...»