«Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπό μόνη της πρόληψη», αναφέρει στο κοινωνικό του μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών ο Μητροπολίτης Μαρωνείας & Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμων, σημειώνοντας ταυτόχρονα:
Ἡ 26η Ἰουνίου ἔχει ὁριστεῖ ὡς «Παγκόσμια Ἡμέρα κατά τῶν Ναρκωτικῶν», πράξη πού δηλώνει ἀφ’ ἑαυτῆς τήν εὐρύτητα τοῦ προβλήματος τῶν ἐξαρτήσεων. Τά ναρκωτικά ἀποτελοῦν μιά ἀπό τίς πολλαπλές ἐκφάνσεις τοῦ κακοῦ μέσα στόν κόσμο καί ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου πού νίκησε τό κακό καί τόν θάνατο, ἔρχεται ἀντιμέτωπη μαζί τους ὄχι μόνο μιά μέρα τοῦ χρόνου, ἀλλά διαρκῶς. Ἐν τούτοις, μέ ἀφορμή τή σημερινή μέρα, ὀφείλει νά δώσει τή δική της μαρτυρία γιά τό πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν εἰδικότερα, ἀλλά καί τῶν ἐξαρτήσεων εὐρύτερα.
Ὅπως ἡ πείρα τῆς ζωῆς ἀποδεικνύει, ἡ ἐπαφή μέ τίς οὐσίες καί ἡ συνακόλουθη ἐξάρτηση δέν ἐντοπίζεται σέ κάποιες «περιθωριακές» ὁμάδες, ἀλλά ἀφορᾶ τό σύνολο τῆς κοινωνίας. Οἱ κοινωνικές καί ψυχικές ἐπιστῆμες ἔχουν ἀπό καιροῦ ἐντοπίσει κάποια ἀπό τά κυριότερα αἴτια πού ὁδηγοῦν στήν ἐξάρτηση: ἀνύπαρκτη, συμβατική ἤ διαταραγμένη οἰκογενειακή ζωή, ψυχολογικά προβλήματα, ὑπαρξιακή ἀνία, ἀνεργία, παραβατικότητα, ἀπουσία προτύπων, ἔλλειψη κοινωνικῆς συνοχῆς.
Ὁ ἐξαρτημένος πολλές φορές ἀντιμετωπίζεται ὡς ἄρρωστος. Μᾶλλον ὅμως ἀποτελεῖ τό σύμπτωμα μίας ἄρρωστης κοινωνίας. Τί εἶναι ἡ ἐξάρτηση, ἀσθένεια ἤ τρόπος ζωῆς; Προφανῶς εἶναι καί τά δύο. Ὁ ἐξαρτημένος ἦταν κάποτε κάποιος πού ΕΠΕΛΕΞΕ νά γίνει χρήστης. Θά πρέπει καί πάλι, προκειμένου νά ἀπεξαρτηθεῖ, νά ΕΠΙΛΕΞΕΙ τή θεραπεία. Ὅμως γιά νά τήν βρεῖ θά πρέπει ὅλοι νά συνεργαστοῦμε γιά νά τοῦ τήν δώσουμε. Ὅταν ἡ κοινωνική εὐθύνη ἐκφρασθεῖ ὡς ἀλληλεγγύη, τότε θά μπορέσει νά ὑπάρξει ἀποτέλεσμα στόν ἀγῶνα κατά τῶν ναρκωτικῶν, γιατί εἶναι τόσο πολυσύνθετο τό πρόβλημα, ὥστε κάθε πολιτική ἀντιμετώπισής του νά ἀποδεικνύεται ἀνίσχυρη: καταστολή, πρόληψη, ἀπεξάρτηση, ἐπανένταξη, λίγα ἔχουν κατορθώσει μέχρι τώρα.
Ἡ τοπική μας ἐκκλησία ἔχει στηρίξει ἐξ’ ἀρχῆς τή λειτουργία τοῦ Κέντρου Ἐνημέρωσης-Πρόληψης τοῦ Νομοῦ καί γενικότερα, στέκεται ἀρωγός σέ κάθε προσπάθεια στόν τομέα τῆς ἀπεξάρτησης καί ἐπανένταξης. Ἡ ἐνεργός συμμετοχή της στόν ἀγώνα κατά τῶν ναρκωτικῶν εἶναι μαρτυρία μέσα στόν κόσμο καί ὄχι ἐκκοσμίκευση. Ἡ ἐκκλησία συμμετέχει στόν ἀγώνα αὐτό κομίζοντας τή δική της πρόταση, πού ἀπορρέει ἀπό τό ἦθος καί τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ Ἐκκλησία, χωρίς νά συσχηματίζεται μέ τόν κόσμο, ἐξέρχεται σ’ αὐτόν καί τόν καλεῖ νά οἰκειωθεῖ τή δική της «λογική». Μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, ἀπαντᾶ στήν ἀπελπισία τῆς ἐξάρτησης. Μέ τήν βίωση τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος μέσα στήν ἐνορία, προτείνει τήν ἔξοδο ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί τήν ἀπομόνωση. Μέ τή Θεία Λειτουργία καλεῖ τόν ἄνθρωπο στήν μετοχή τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πού ἐλευθερώνει ἀπό τά δεσμά της ἀνάγκης γιά τή «δόση», καί καθιστᾶ τόν χριστιανό «τέκνο τοῦ Θεοῦ». Μέ τήν πνευματική πατρότητα, καί τό μυστήριο τῆς μετανοίας, δίνει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα τῆς συγχώρησης, πού ΚΑΝΕΙΣ ἄλλος σήμερα δέν παρέχει. Μέ τήν λατρευτική καί πνευματική της παράδοση δίνει ἐμπειρία τῆς ὀμορφιᾶς καί τοῦ παραδείσου, πού ὐπερβαίνει τούς τεχνητούς παραδείσους τῶν παραισθησιογόνων.
Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπό μόνη της πρόληψη. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία, παρότι προσφέρει ὅλα τά ὅσα προαναφέραμε, δέν μπορεῖ νά τά ἐπιβάλλει, γιατί ὁ Θεός εἶναι Θεός ἐλευθερίας καί μᾶς θέλει ἐλεύθερους. Εἶναι ζήτημα προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς ποῦ θά στρέψουμε αὐτή μας τήν ἐλευθερία: σέ δρόμους φυγῆς, παραισθήσεων καί αὐτοκαταστροφῆς, ἤ σέ δρόμους ἀγῶνα, μετανοίας, καί δημιουργικότητας.
Ὁ Χριστός προσφέρεται ὡς βρώση καί πόση, ὡς Σῶμα και Αἷμα, ὡς τροφή, πού μόνο αὐτή μπορεῖ νά κορέσει τήν πείνα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, καί μάλιστα τοῦ νέου. Ὅσοι ἀναζητοῦν τή διέξοδο στό ἀδιέξοδο τῆς χρήσης, ὅσοι ψάχνουν τόν παράδεισο, στούς παραδείσους τῶν αἰσθήσεων καί τῶν παραισθήσεων, ὅσοι ἐλπίζουν ὅτι μέ τή δόση τους θά «ἀνεβοῦν», ἐνῶ κατεβαίνουν στόν Ἄδη τῆς ἐξάρτησης, ἄς μήν ἀπελπίζονται. Ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἡ ἐλπίδα αὐτή βρίσκεται στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία του. Ὅμως ὁ δρόμος γιά τήν ἐλευθερία ἀπ’ τά πάθη τῶν ἐξαρτήσεων ἀπαιτεῖ αὐταπάρνηση καί ἔξοδο ἀπό τόν ἐγωκεντρισμό, γιά τήν ὁποία, δυστυχῶς, δέν εἶναι πάντα ἕτοιμος ὁ ἐξαρτημένος.
Τελικά ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Χριστό εἶναι ἡ μόνη ἐξάρτηση πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει, νά μᾶς δικαιώσει, νά μᾶς λεπτύνει καί νά μᾶς ἁγιάσει. Ἀρκεῖ νά τήν ἐπιλέξουμε. Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τῆς ὁδοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐκκλησία προσεύχεται πάντα, ἀλλά ἰδιαίτερα σήμερα, γιά τούς ἐξαρτημένους καί τίς οἰκογένειές τους καί εἶναι πάντα ἕτοιμη νά συμβάλει σέ κάθε εἰλικρινῆ καί ἄδολη προσπάθεια ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος».