Πρωτοπρεσβύτερου π. Θεόδωρου Ζήση
Μία ὁμιλία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ σταθμὸς ὡς πρὸς τὴν ἀποτίμηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν δρωμένων, σὲ ἐποχὴ ταχυτάτης ἐπεκτάσεως καὶ ἐπικρατήσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔδωσε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὸ Βόλο, παρόντος καὶ τοῦ Μητροπολίτη Ἰγνάτιου (25/1/2007), τὴν ὁποία ἐπεσήμανε συνεργάτις, τὴν ἀπομαγνητοφωνήσαμε, τὴν παρουσιάζουμε ὁλόκληρη καὶ ἀπερίτμητη, ὥστε νὰ κατανοηθεῖ κι ἀπὸ τὸν πιὸ ἁπλὸ καλοπροαίρετο πιστό, ποιά ἦταν ἡ γραμμὴ καὶ πορεία ποὺ εἶχε ἀρχικὰ χαραχθεῖ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὴν ἀφιερώνουμε σὲ ὅσους γνωρίζουν, ἀλλὰ ἔχουν τὸ κακὸ ἐλάττωμα νὰ ξεχνοῦν!
Ἡ ὁμιλία αὐτὴ τοῦ π. Θεοδώρου εἶναι ἀναμφισβήτητα σημαντικότατη, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐπικαλεῖται δύο φορὲς κι αὐτὸς ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς στὴν πρόσφατη ἐπιστολή–ἐγκύκλιό του πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, στὴν ὁποία ὑποβάλλει αἴτημα συγκλήσεως Συνόδου μὲ σκοπὸ τὴν καταδίκη του Οἰκουμενισμοῦ.
Σ’ αὐτὴν ὁ π. Θεόδωρος μὲ τὴν χαρακτηρίζουσα αὐτὸν εὐθύτητα καὶ εὐκρίνεια σκέψεως παρουσίασε τοὺς κινδύνους ποὺ ἀπειλοῦν τὴν Ὀρθοδοξία σήμερα καὶ ἐκάλεσε σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ ἐπαγρύπνηση.
Σημειώνουμε συνοπτικὰ μερικὰ σημεῖα ἀπὸ τὴν ὁμιλία του καὶ στὴ συνέχεια τὴν δημοσιεύουμε ὁλόκληρη:
1. Ἀναφέρθηκε κατ’ἀρχάς, σ’ αὐτοὺς ποὺ λένε: «Δὲν παθαίνει τίποτα ἡ Ἐκκλησία» καὶ ἀπάντησε: Ναί, ἀλλὰ κινδυνεύουν νὰ χαθοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθὴ πίστη καὶ ἐπικρατήσει ἡ αἵρεση. Χωρὶς τὴν [ἐναντίον π.χ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ] δική μας ἐνεργοποίηση, δηλαδὴ τὴ συνέργεια ποὺ εἶναι δόγμα τῆς Πίστεώς μας, ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκαταλείπει.
2. Ὁλόκληρη ἡ Εὐρώπη εἶναι ἕνα ἀπέραντο πνευματικὸ νεκροταφεῖο. Καὶ τὴν ὀσμὴ αὐτοῦ τοῦ θανάτου μεταφέρουν στὴ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα οἱ ἀγαπητικὲς σχέσεις, οἱ συναντήσεις μὲ τοὺς ἐκπροσώπους αὐτῶν τῶν αἱρέσεων, ποὺ τὶς ἀναγνωρίζουμε πλέον ὡς «ἐκκλησίες» καὶ προκαλοῦν σύγχυση καὶ ἀμφιβολία καὶ στὸ δικό μας εὐλογημένο λαό καὶ τὸν σπρώχνουμε πρὸς τὴν ἀπώλεια, ἀφοῦ γκρεμίσαμε τὰ ὅρια τῶν Πατέρων καὶ εἶναι εὔκολο νὰ διαβοῦν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια στὴν αἵρεση, ἀπὸ τὴν ζωὴν στὸ θάνατο.
3. Αἰχμάλωτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ εἶναι ὅλες σχεδὸν οἱ τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ὁ Οἰκουμενισμός, αὐτὴ ἡ παναίρεση ποὺ ἐμφανίσθηκε καὶ ἀνδρώθηκε τὸν 20οαἰῶνα, υἱοθετήθηκε κατ' ἀρχὴν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τὸ ἐπιχείρημα, «μὴν ἀνησυχεῖτε, διπλωματικὲς κινήσεις κάνει τὸ Πατριαρχεῖο, γιὰ νὰ σωθεῖ», τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνουν καὶ σήμερα πολλοί, εἶναι παντελῶς ἀνίσχυρο καὶ ἀνυπόστατο. Ἐν πρώτοις, γιατὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν εἶναι διπλωμάτες, ἀλλὰ ποιμένες.
4. Ὁ π. Ἐπιφ. Θεοδωρόπουλος (τότε, ἐνημερώνει ὁ π. Θεόδωρος) μὲ αὐστηρὴ γλῶσσα ζητοῦσε ἀπὸ τὸν πατρ. Ἀθηναγόρα νὰ σταματήσει τὰ Οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα. Ὁ Ἀθηναγόρας, ὄχι μόνο δὲν ὀπισθοχώρισε, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοί του προχώρησαν καὶ προχωροῦν, ὅπως τὸ εἴδαμε ὅλοι κατὰ τὴν κατὰ τὴν συνάντηση Πατριάρχου καὶ Πάπα στὸ Φανάρι (30/11/06) ποὺ ἔχει πλέον ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ἐπηρεάζει καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες, ποὺ ἔχουν βέβαια ξεχωριστὰ τὴν εὐθύνη τους ὡς αὐτοκέφαλες. [σ.σ. Δυστυχῶς δὲν δόθηκε ἡ πρέπουσα βαρύτητα στὴν μνημόνευση τοῦ Πάπα στὴ συγκεκριμένη Θ. Λειτουργία, γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ τοῦ Πατριάρχου ἐκφώνησαν τὸ παρακάτω Λειτουργικὸ αἴτημα γιὰ τὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε μὲ ἄμφια στὴν Λειτουργία: «Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἁγιωτάτου ἐπισκόπου καὶ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου». Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ μορφὴ intercommunio-διακοινωνίας, Μητροπολῖτα Πειραιῶς κ. Σεραφείμ; Δὲν ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὡς Πρώτου Ἐπισκόπου;].
5. Στὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας (συνεχίζει ὁ π. Θεόδωρος) συνέβη κάτι τὸ ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιομίμητο: ἑνωμένος στὴν ὀρθόδοξη πίστη ὁ λαός, μὲ τὴν πλειονότητα τῶν κληρικῶν καὶ τῶν μοναχῶν, ἀνάγκασαν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, τὸν Πατριάρχη, νὰ ἀκολουθήσει τὸν ὀρθόδοξο δρόμο! Ἡ Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε.! Στὶς ἄλλες Ἐκκλησίες οἱ οικουμενιστικὲς ἡγεσίες ἐλέγχουν πλήρως την κατάσταση καὶ μὲ ἀπειλές, διώξεις καὶ ἀφορισμοὺς καταπνίγουν καὶ φιμώνουν τὶς ὀρθόδοξες φωνές [αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴν Ἑλλάδα].
6. Στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀνατέλει κάποια ἐλπίδα γιὰ ἔξοδο καὶ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τὸ 1997 ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ μὲ ἕνα πολὺ ἰσχυρὸ Ὑπόμνημα ποὺ ὑπέβαλε ὁ μητροπολίτης Ράσκας Ἀρτέμιος, τὴν ἀποχώρησή της ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. Δυστυχῶς, προτιμήθηκε ἡ δουλεία καὶ ἡ αἰχμαλωσία, ἡ ἀπόφαση δὲν πραγματοποιήθηκε ποτέ. [σ.σ. Καὶ σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ὁ συντάκτης τοῦ Ὑπομνήματος ἐξόδου ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. διώχθηκε καὶ δημιούργησε τὶς σύγχρονες κατακόμβες, ζεῖ στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα «ἐν ἐξορίᾳ»].
7. Μέχρι τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἀντιπαπικὴ καὶ ἀντι-οικουμενιστική. Ἦταν τὸ μαῦρο πρόβατο στὶς ἐκτιμήσεις τῶν ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ρυθμιστικὸς παράγων σὲ κρίσιμα καὶ ἀποφασιστικὰ ζητήματα. Μὲ τὸν Χριστόδουλο καὶ τὴν ὁμάδα του γίνεται ἀλλαγὴ πορείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Χριστόδουλος καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι ἔφεραν τὸν Πάπα στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος (Χριστόδουλος) καταλύει τὸ δόγμα, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τῆς Una Sancta, τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικής Ἐκκλησίας». Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γι' αυτόν δὲν εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἐκκλησίες· εἶναι καὶ ὁ Παπισμὸς Εκκλησία!
Γιὰ νὰ θεμελιωθεῖ μάλιστα αὐτὴ ἡ θέση ὑποστηρίζουν, αὐτὸς καὶ οἱ ὁμόφρονές του (ὅπως ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, ὁ Σύρου Δωρόθεος κ.λπ.), ὅτι «ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση»· τώρα μάλιστα πιὸ τολμηρὰ καὶ ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς λατινόφρονες ἰσχυρίζονται ὅτι «δὲν εἶναι καὶ σχίσμα, εἶναι ἁπλῶς ἄλλο χριστιανικὸ δόγμα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα χριστιανικὰ δόγματα»!
Ἐδῶ ἀναφέρει, ὁ π. Θεόδωρος, μερικὰ παραδείγματα, ὅπως τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν πού, στὶς πρῶτες Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Ἀθηναγόρα, διέκοψαν τὸ μνημόνευσή του, ὁ δὲ τότε Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως, ὁ Ἀμβρόσιος, σὲ ἐπιστολή του πρὸς λατινόφρονες ἔγραψε: Κρατεῖστε ἐσεῖς τὴν ἔγκρισιν τῶν “Οἰκουμενιστῶν” «καὶ ἡμεῖς τὴν ἔγκρισιν τοῦ ἁγίου Μάρκου, τοῦ στύλου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς δοξαζομένου».
Ὡραιότατο ἐπιχείρημα γιὰ ὅλους μας σήμερα, λέγει ὁ π. Θεόδωρος. Ἂς κρατήσουν οἱ φιλοπαπικοί, οἱ λατινόφρονες, οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἐπίσκοποι, πνευματικοί, ἱερεῖς, θεολόγοι τὴν κοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς· ἐμεῖς προτιμοῦμε τὴν κοινωνίαν μὲ τοὺς Ἁγίους.
Τότε μάλιστα, ὁ γέρων Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος εἶχε γράψει: «Ἀμφιβάλλω, ἂν ἐν ὁλοκλήρῳ τῇ ἑλλαδικῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχουσι πλείονες τῶν ἕξι ἢ ἑπτὰ φιλαθηναγορικῶν Ἐπισκόπων»! [σ.σ. Ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, μποροῦν νὰ καταλάβουν κάποιοι, πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ θέση τοῦ π. Ἐπιφάνιου σήμερα, ποὺ τὰ πράγματα ἔχουν ἀντιστραφεῖ πλήρως].
Τί νὰ ποῦμε ὅμως τώρα καὶ τί νὰ λαλήσουμε, γέροντα Ἐπιφάνιε; Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσουμε νὰ θρηνοῦμε καὶ νὰ περιγράφουμε τὴν ἀθρόα μεταβολὴ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Ἀναφωνεῖ ὁ π. Θεόδωρος!
8. Κατόπιν, ὁ π. Θεόδωρος, ὁμιλεῖ γιὰ τὴνδιάβρωση τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καὶ ἀναφέρει ἕνα περιστατικό, ὅπως –μὲ γλαφυρὸ τρόπο- τὸ ἐδιηγεῖτο ὁ ἀείμνηστος Αὐγουστῖνος Καντιώτης.
9. Ἀκολούθως θίγει τὸ θέμα τῆςἀπόλυτης ἐξαρτήσεως τῶν ἀρχιμανδριτῶν καὶ τῶν ἐγγάμων ἐφημερίων, ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία, τὶς διαθέσεις καὶ τὴν θέληση τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν ἐπιλεκτικὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. Ὅποτε θέλουν ἐφαρμόζουν τοὺς Κανόνες, ὅποτε θέλουν δὲν τοὺς ἐφαρμόζουν· κόπτονται ὑπὲρ τῶν Ι. Κανόνων, ἀλλ’ αὐτοὶ μποροῦν νὰ παραβιάζουν τοὺς Ι. Κανόνες, ἐκφοβίζοντες καὶ ἀπειλοῦντες τοὺς ἐνισταμένους, ἀκόμη καὶ γιὰ θέματα πίστεως.
10. Γιὰ τὶς Διαιρέσεις καὶ δισταγμοὺς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων εἶπε: Δυστυχῶς ἔχουμε προβλήματα καὶ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει διαιρέσεις καὶ δισταγμούς. Ὁ μαμωνᾶς τῶν χρημάτων τῆς Εὐρώπης καὶ ὁ φόβος πρὸ τῆς πλειοψηφίας τῶν Πατριαρχικῶν ἔχει παραλύσει ὅλους [σ.σ. γι’ αὐτὸ καὶ μένουν ἀπαθεῖς στὴν ἐπέλαση τοῦ Βαρθολομαίϊκου Οἰκουμενισμοῦ].
11. Ἐπεσήμανε, ἐπίσης, τὴνπαντελῆ σχεδόν ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σὲ θέματα πίστεως [σ.σ. Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ Κατήχηση, εἶναι τὸ πρώτιστο καὶ κύριο καθῆκον τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Χριστιανούς].
12. Τέλος στὸν ἐπίλογο, δίνει τὶς συμβουλές του, γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε καὶ ἀναφέρεται στὸν ἀγῶνα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὴν «αἰχμάλωτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ἀντι-οἰκουμενιστική του δράση. Λέγει:
«Μπροστά, λοιπόν, στὸν ἐμφανῆ αὐτὸν κίνδυνο, ποὺ τώρα εἶναι σοβαρός, πολὺ σοβαρότερος ἀπὸ τὸ πρόσφατο παρελθόν, τί πρέπει νὰ κάνουμε;
Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴ ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες. Ἐπικοινωνία ὄχι συγκυριακή, βέβαια, ἀλλὰ ἠθελημένη καὶ σχεδιασμένη... Γιὰ συμπροσευχὴ οὔτε ἡ παραμικρὴ σκέψη. Αὐτὸ τηρούσαμε ἐπί αἰῶνες...
Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται. Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους. Νὰ ἀφυπνήσουμε τὸ κοιμώμενο λόγῳ ἀγνοίας ὀρθόδοξο ποίμνιο.