Η τελετής ενθρόνισης του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής, Ελπιδοφόρου, ήταν λαμπρή. Η υποδοχή από την ελληνοαμερικανική κοινότητα θερμή. Η Ομογένεια διψάει για μια νέα αρχή. Την έχει ανάγκη για να προχωρήσει στην «επόμενη μέρα». Υπό αυτό το πρίσμα εναποθέτει πολλές ελπίδες για το μέλλον της στο νέο Αρχιεπίσκοπο.
Οι πληγές είναι υπαρκτές και μεγάλες, και πρέπει να επουλωθούν. Ωστόσο, η εξίσωση δεν είναι απλή, αλλά εξαιρετικά συνθέτη. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Οι προσδοκίες διαφορετικών ομάδων και προσώπων στην Ομογένεια όχι μόνο διαφέρουν, αλλά συχνά είναι αντικρουόμενες.
Πάντως, το κλίμα αυτές τις πρωτες ημέρες είναι ενωτικό. Αυτό φάνηκε και στην ενθρόνιση. Οι ομιλίες ήταν ενθουσιώδεις. Η συναισθηματικά φορτισμένη παρέμβαση του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής, Δημητρίου, εξέπεμψε ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας και συνέχειας.
Η μεστή ομιλία του εκπροσώπου του Οικουνενικού Πατριάρχη, Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου, και η ιδιαίτερη αναφορά του στον συνδυασμό Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, έδωσε τροφή για έναν γόνιμο εσωτερικό προβληματισμό, για τα πολλά που μπορούν να συντελεστούν, και αναδεικνύοντας τα χαρίσματα του κ. Ελπιδοφόρου, εξέφρασε την πεποίθηση ότι αυτά όντως μπορούν να συμβούν υπό την ηγεσία του κ. Ελπιδοφόρου.
Η τελετή ήταν επιβλητική. Η επίσημη Αμερική τίμησε το νέο προκαθήμενο της ελληνορθόδοξης κοινότητας με την κυβέρνηση Τραμπ να εκπροσωπείται από τον υπουργό Υγείας.
Και πριν 20 χρόνια, θυμάμαι την τελετή ενθρόνισης του προκατόχου του κ. Ελπιδοφόρου, του κ. Δημητρίου, να είναι το ίδιο λαμπρή. Μάλιστα τότε, η Ουάσιγκτον είχε εκπροσωπηθεί από την Πρώτη Κυρία, Χίλαρι Κλίντον.
Η Αμερική έχει πολλους λόγους, εσωτερικής γαλήνης και εξωτερικής επιρροής, να θέλει μια ισχυρή Αρχιεπισκοπή της Ελληνοορθόδοξης Εκκλησίας. Το ζήτημα είναι πως θα πορευθεί η ίδια η Αρχιεπισκοπή και κατ’ επέκταση ο Ελληνισμός των ΗΠΑ.
Αφού περάσει ο εύλογος και ευπρόσδεκτος ενθουσιασμός της νεας αρχής, ο Αρχιεπίσκοπος θα κληθεί να ασχοληθεί με τον σχεδιασμό και τη διαχείριση της «επόμενης μέρας». Από τον εξορθολογισμό των οικονομικών, μέχρι τη διαχείριση ισχυρών προσωπικοτήτων και ευαίσθητων ισορροπιών.
Οι εύποροι Ελληνοαμερικανοί μπορούν και πρέπει να συμβάλουν. Ωστόσο, τα κατεστημένα δεκαετιών δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, και διαχρονικες παθογένειες δεν θεραπεύονται εύκολα.
Όλοι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να υπάρξουν αλλαγές. Να γίνουν τομές. Όχι απαραίτητα απότομα και με αντιπαραθέσεις, αλλά σε βάθος χρόνου και συναινετικά.
Από αυτή τη διαδικασία όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι. Ακόμη και αυτοί που θα αποχωρήσουν. Αν διασφαλισθεί η υστεροφημία τους. Υπό την προϋπόθεση ότι και αυτοί δεν θα επιχειρήσουν να δυσχεράνουν το έργο του νέου Αρχιεπισκόπου.
Θα χρειαστεί όραμα και τόλμη. Αλλά και συνεννόηση, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις. Από όλους.
Μόνον έτσι το μέλλον της Ορθοδοξίας, και σε σημαντικό βαθμό του Ελληνισμού, στην Αμερική θα είναι ευοίωνο.