Ενθρόνιση του Επισκόπου Μπραζαβίλ Παντελεήμονος

Εκκλησία της Ελλάδος | Δημοσίευση: 16/04/2013

Με τις πατρικές ευχές και ευλογίες της ΑΘΜ του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεοδώρου Β’, την Κυριακή, 14ηΑπριλίου ε.ε., πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Δημητρίου πόλεως PointeNoireτου Κονγκό, όπου η έδρα της Επισκοπής, η ενθρόνιση του Θεοφιλ. Επισκόπου Μπραζαβίλ και Γκαμπόν κ.Παντελεήμονος.

 

Της ενθρονίσεως προηγήθηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβ.Μητροπολίτου Καμερούν κ.Γρηγορίου, ως εκ προσώπου της ΑΘΜ, με την συμμετοχή συσσώμου του κλήρου της Ιεράς Επισκοπής Μπραζαβίλ.

 

Προσαγορεύων τον νεοενθρονισθέντα Θεοφιλ. Επίσκοπο κ.Παντελεήμονα ο Σεβ.Μητροπολίτης Καμερούν ανέφερε τα εξής׃

 

«Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Congo-Brazaville & Gabon κ.κ. Παντελεῆμον, ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμή γιά τήν ἀναξιότητά μου νά παρίσταμαι σήμερα στήν ἐνθρόνισή Σου ἐκπροσωπῶντας τήν Α.Θ.Μ. τόν Πάπα καί Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί Πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεόδωρον τόν Β’, ὁ Ὁποῖος, δι’ ἐμοῦ, εὐλογεῖ τήν ἀρχήν τῆς νέας Ἐκκλησιαστικῆς διακονίας Σου καί εὐλογεῖ και τόν ἀνοιχτόκαρδο λαό τῆς Ἐπισκοπῆς Σου.

 

Σήμερα, Θεοφιλέστατε κ. Παντελεῆμον, ἦλθα κοντά Σου νά ἐγκαινίσω ἐπισήμως καί μυστηριακῶς μιά νέα σχέση πού ἀπαιτεῖ ἀπό Ἐσένα ἡ τῶν Ἀλεξανδρέων Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία...

 

Σήμερα, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἄρχεται τό μέγα μυστήριο τῆς πατρότητος τό ὁποῖο θά σέ συνδέσει διά βίου μέ αὐτήν τήν εὐλογημένη μεριά τοῦ κλήρου τοῦ ἁγίου Μᾶρκου...

 

Σέ κάθε λειτουργία πού θά τελεῖται στά ὅρια τῆς Ἐπισκοπῆς Σου ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἑξῆς καί  ὅταν, θά ἀναφέρονται ἀπό τούς Ἱερεῖς καί τούς Διακόνους τά ἱερά λόγια: « Ὑπέρ τοῦ Πατρός καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Παντελεήμονος ...τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...» θά Σοῦ ὑπενθυμίζεται τό αἰώνιον χρέος τῆς Πατρικῆς διακονίας ἐνώπιον τοῦ Ποιμνίου Σου...

 

Ἔχεις τήν μεγάλη εὐλογία νά εἶσαι ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Ἐπισκοπῆς, βέβαια πρό Ἐσοῦ προηγήθη τό ἔργο τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Θεολόγου ὁ ὁποῖος μέ τά τάλαντα πού τόν ἐπροίκισε ὁ Θεός ἔθεσε σοβαρές ὀργανωτικές βάσεις γιά τήν παρουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στή φιλόξενη αὐτή χῶρα. Πολύτιμος συνεργάτης, βοηθός καί συγκυρηναῖος τῆς ἱεραποστολῆς. Τό ἔργο του ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλους, ὡς πρός τήν ποσότητα, ὡς πρός τήν ποιότητα καί ὡς πρός τό ἀθόρυβον καί ἄοκνον τοῦ χαρακτῆρος του. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Μάρκου στέκεται ἀπέναντί του, ἐσαεί εὐγνωμονοῦσα γιά αὐτό.

 

Θεοφιλέστατε ἁγιε Ἀδελφέ, ἡ μέχρι τῶρα διακονία Σου στήν ἁγία μας Ἐκκλησία, σέ διάφορες θέσεις  μέ ἐπιστέγασμα τήν διακονία Σου ὡς Ἀρχιγραμματέως τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἐφανέρωσε ἐνώπιον ὅλων μας τά τάλαντα μέ τά ὁποία Σέ χαρίτωσε ὁ Θεός καί Ἐσύ ὡς πιστός δοῦλος δέν τά ἔκρυψες, ἀλλά τά ἐργάσθηκες καί τά ἐπεξεργάσθηκες καί ἀνεδείχθης «δίκαιος καί ἀγαθός ἐπιστάτης τοῦ σιτομετρίου» διά τόν λόγον αὐτόν σέ «κατέστησε κύριον ἐπί τοῖς ὑπάρχουσιν Αὐτοῦ»  (Λουκ. 12, 42) .

 

Ἐδῶ, στόν Ἀφρικανικό τοῦτον ἀγρόν καλεῖσαι νά ὑπάρξεις κατά πρῶτον «Πατέρας» τῶν, ἐξ ἐγγύς καί μακράν, ἐπιστρεφόντων πρός τόν Πατρικό οἶκον τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας μέ ὅ,τι κόπους, πόνους καί θυσίες ἀπαιτεῖ καί ἐμπεριέχει ἡ ἔννοια τοῦ Πατρός... καλεῖσαι νά ἀρνηθεῖς τόν ἑαυτόν Σου καί νά θυσιάζεις κάθε διάθεση ὑπεροχῆς καί δυνάμεως στό Μυστήριο τῶν προσερχομένων στόν Πατρικόν οἶκον...

 

 Δι’ Ἐσέ ἡ Ἱεραποστολή μέχρι ἐχθές ἦταν ἄγνωστος, ἤκουες ἐξ ἡμῶν τῶν ἀρχαιοτέρων τό λόγον μας περί αὐτῆς... καί ὡς ἄλλη Μαρία «τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξω ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπό Σοῦ ..» (Λουκ. 10, 41) καί ἐπέλεξες νά ἔλθεις καί νά συνδράμεις τίς ταπεινές μας προσπάθειες τῆς σπορᾶς τοῦ εὐαγγελικοῦ Λόγου.

 

Μεγάλη καί ἀγαθή ἡ ὧρα τῆς ἀποφάσεώς Σου Ἀδελφέ... ποτέ μήν μεταννοήσεις γιά τήν ἀπόφασή Σου αὐτή.

 

Οὐσιαστικά ἡ ἀπόφασή Σου, εἶναι ἀπόφαση συσταυρώσεως μέ τά πάθη καί παθήματα τῶν Ἀφρικανικῶν λαῶν, εἶναι ἀπόφαση ἁγία διότι, γνωρίζεις πολύ καλά ὅτι, ὁ κάθε ἐσταυρωμένος ποτέ δέν κατεβαίνει μόνος Του ἀπό τόν Σταυρό ἀλλά πάντα τόν κατεβάζουν∙ καί σέ πεῖσμα τῶν σταυρωτῶν Του πάντοτε Ἀνασταίνεται ἀπό Αὐτόν που ὁδοποίησε διά τοῦ Σταυροῦ τόν δρόμο τῆς Ἀναστάσεως... Αὐτός θά εἶναι ἡ παρηγοριά Σου καί ἡ ζωοποιός Σου δύναμη, Αὐτός καί φίλος καί ἀδελφός καί πατέρας καί ἀγαπημένος...Αὐτός ἡ ἐμπνευσή Σου καί τό ἔργον σου.

 

Θεοφιλέστατε ἅγιε Ἀδελφέ, ἡ Ἀφρική εἶναι ἡ ἰδική μας ξενιτεία καί φεύγουμε ἀπό ὅσα γνωρίζαμε στόν τόπο μας καί καλοῦμεθα νά ζήσουμε χωρίς αὐτά γιά νά δημιουργήσουμε αὐτά πού θά προκύψουν ἀπό τήν συνάντησή μας μέ τόν κόσμο τῆς Ἀφρικῆς.

 

Καλούμεθα νά ἐγκαταλείψουμε τήν Ναζαρέτ τῆς οἰκογενειακῆς, καί ἐκκλησιαστικῆς μας ἀσφαλείας καί αὐταρκείας καί νά πορευθοῦμε τόν δρόμο∙ πρῶτον, πρός τήν Γαλλιλαία τῶν Ἔθνῶν, νά μποῦμε στίς Συναγωγές καί στίς συνάξεις τοῦ Λαοῦ καί νά ἑρμηνεύσουμε τάς γραφάς μέ γνώμονα τήν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας... νά ἀνεβοῦμε τά ὅρη, νά διασχίσουμε τίς ἐρήμους καί νά μακαρίσουμε πτωχούς καί πένητας, ὀρφανούς καί χῆρες, πενθοῦντες καί ἐλεήμονες, καθαρούς τῇ καρδίᾳ καί ταπεινούς τῷ πνεύματι ... Καί κάπου ἐκεῖ μεταξύ Ἱερουσαλήμ καί Ἰεριχοῦς νά συναντήσουμε τό ἡμιθανῆ καί γυμνό ἀδελφό καί νά τόν διακονήσουμε γιά νά δοξολογηθεῖ καί ἐξ ἡμῶν τό ὄνομα τοῦ «πλησίον Κυρίου»...

 

Καλεῖσαι Ἀδελφέ μου νά μιλήσεις γιά τόν Χριστό δηλαδή, γιά τήν Ἀλήθεια καί τήν Ζωή καί τήν Ὀδό σέ ἕναν κόσμο..., πού παρέμεινε γιά αἰῶνες μέσα στό ψέμμα τῆς μαγείας καί τῆς ἀγυρτίας, σέ ἕναν κόσμο πού κυκλώνεται καθημερινά ἀπό τόν θάνατο..., σέ ἕναν κόσμο πού ἀναζητᾶ τόν δρόμο του ἀνάμεσα στόν κόσμο.

 

Ὁ λόγος Σου γιά τόν Χριστό θά πρέπει νά ἔχει αὐτήν τήν δυναμική καί αὐτό τό πάθος πού νά ξεπερνᾶ τήν μεταφορά ἱστορικῶν γνώσεων περί Αὐτοῦ, νά ξεπερνᾶ τήν προσπάθεια μνήμης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ὑπάρξεως καί νά ἐνσαρκώνει Αὐτόν τόν ἴδιο τόν Χριστό ἐνώπιον τῶν ἀκροωμένων τοῦ λόγου σου περί Αὐτοῦ.

 

Αὐτή εἶναι ἡ οὐσιαστική διαφορά τοῦ λόγου τῶν Ἱεραποστόλων ἀπό τόν λόγο ὅλων τῶν ἄλλων Ποιμένων τῶν ἀρχαίων Ἐκκλησιῶν... Καί θά δεῖς, Ἀδελφέ μου, τόν ἴδιο τόν Χριστό νά «βεβαιώνει» τόν λόγον Σου περί Αὐτοῦ, «διά σημείων πού θά ἐπακολουθήσουν» ... Ἔτσι γεννᾶται «ἡ μνήμη Χριστοῦ» πού ζητᾶ νά ἀναγεννᾶται καθημερινά μέ τό «μυστήριο τῆς Ἀναμνήσεως»...

 

Αὐτός θά εἶναι ὁ ἀγῶνας Σου, καί μήν ἀναμένεις νά βρεῖς κατανόηση ἀπό κανέναν, γιατί μήν ξεχνᾶς ὅτι, καί στόν «Πατρικόν οἶκον» ὑπάρχουν πάντα οἱ πρεσβύτεροι νομοταγεῖς ἀδελφοί πού θά ἀντιδροῦν ἀκόμα καί στίς ἀποφάσεις τῆς χαρᾶς τοῦ Πατρός σύμφωνα μέ τά ὅσα μπορεῖ νά χωρέσει ἡ στενότης τῆς- κατά τά ἄλλα- ἀγαπώσης καρδίας των.

 

Θέσε τήν χεῖραν σου σήμερον ἐπί τό ἄροτρον καί ἄρχισε νά ἐργάζεσαι τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν τήν γωνιά τῆς Ἀφρικῆς καί θά δεῖς «τόν οὐρανόν ἀνεωγότα καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καί καταβαίνοντας ἐπί τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου»,  ὁ Ὁποῖος θά δοξάζεται καί σ’ αὐτόν τόν τόπον καί μέ τίς ἰδικές Σου προσπάθειες.

 

Τά ἔτη σου εἴησαν πολλά, θεοφιλέστατε ἅγιε Ἀδελφέ, γόνιμα, εὔκαρπα καί μεστά τοῦ θείου Ἐλέους καί «ἔντεινε καί κατευοδοῦ καί κατακυρίευε» ὅσα, τό πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν στήν ζωή ὡς ἰδική του λεία».

 

Ο Θεοφιλ.Επίσκοπος κατά τον Επιβατήριο λόγο του είπε׃

 

«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Καμερούν κ.Γρηγόριε, Εκπρόσωπε της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄,

Σεβαστοί Εκπρόσωποι των άλλων χριστιανικών Ομολογιών,

Εντιμότατοι Άρχοντες, οι συναχθέντες στη Χαρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Κογκό – Μπραζαβίλ και της Γκαμπόν,

Αιδεσιμώτατοι Ιερείς της Επισκοπής μας,

Αγαπητοί αδελφοί και συνεργάτες του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας μας,

Ευλογημένε λαέ του Θεού,

 

Η παρούσα εκκλησιαστική τελετὴ είναι γνωστή ως «ενθρόνιση του Επισκόπου», που σημαίνει εγκατάσταση σε θρόνο επισκοπικό. Σίγουρα η ανάδειξη σε Επίσκοπο αποτελεί την ύψιστη τιμὴ που η Εκκλησία επιφυλάσσει σε κάποιο κληρικό, αλλά και η ύψιστη ευθύνη που αναθέτει σε αυτόν.

 

Ο Επίσκοπος, αναβιβαζόμενος στην Αρχιερατική Καθέδρα και ιστάμενος «εις τύπον και τόπον Χριστού» - αυτός είναι ο λόγος όπου στον Επισκοπικό Θρόνο υπάρχει πάντοτε η ιερή εικόνα του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού-  είναι η ορατή κεφαλή της Επισκοπής, ο εγγυητής της ενότητός της και της Ορθοδόξου πίστεως σε αυτή, ο Πατέρας και ο Ποιμενάρχης της.

 

Ως Ποιμενάρχης διαποιμαίνει, λοιπόν, την Επισκοπή με πατρική αγάπη και στοργή, δεν έχει όμως το δικαίωμα να επιτρέπει την παρέκκλιση των Κληρικών και των πιστών από όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβεύει, σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιδρυτού της Ιησού Χριστού και τις αμετάβλητες και αναλλοίωτες στους αιώνες αποφάσεις των Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων.

 

Υπό από αυτές τις εκκλησιολογικές εμπειρίες και παραδόσεις, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κατόπιν προτάσεως του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου κ. Θεοδώρου Β’, ίδρυσε την 7η Οκτωβρίου 2010 την Ιερά Επισκοπή Μπραζαβίλ και Γκαμπόν, αποσπώντας τα δύο παραπάνω κράτη αντιστοίχως από την πνευματική και διοικητική δικαιοδοσία των Ιερών Μητροπόλεων Κεντρώας Αφρικής και Καμερούν, στις οποίες έως τότε ανήκατε και από τις οποίες όλοι εσείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, ανετράφητε πνευματικώς.

 

Και την 21ηΝοεμβρίου 2012 η «Μητέρα-Εκκλησία» μας, το Πατριαρχείο μας, απεφάσισε ότι έφθασε η στιγμή για την εκλογή του πρώτου Επισκόπου, που θα αναλάβει την ευθύνη της περαιτέρω πορείας  και πνευματικής αναπτύξεως της Εκκλησίας του Κονγκό και της Γκαμπόν.

 

Να λοιπόν, που σήμερα, ενώπιόν σας στέκομαι ως ο Ποιμένας που η Εκκλησία όρισε για να σηκώσω στους ασθενείς μου ώμους την τεράστια αυτή ευθύνη, για την οποία θα δώσω λόγο στον Αρχιποίμενα Χριστό κατά την Ημέρα της Κρίσεως.

 

Αγαπητοί μου αδελφοί,

 

Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία των Αποστόλων και των Αγίων, η ζωή, η μαρτυρία και το παράδειγμά τους, μαζί με τις Αποφάσεις των Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων, καθορίζουν την πορεία της χριστιανικής ζωής όλων μας. Αυτή η ασφαλής οδός της πνευματικής σωτηρίας, την οποία η Ορθοδοξία κρατά αναλλοίωτη και ανόθευτη εδώ και 2000 χρόνια, αποτελεί και την σταθερή πορεία της αρχιερατείας μου που σήμερα αρχίζει επισήμως.

 

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το Εκκλησιαστικό Σώμα, αγιαζόμενο από τα ιερά Μυστήρια, με επίκεντρο την Θεία Ευχαριστία, παραμένει αδιάσπαστα ενωμένο με τον Σωτήρα Χριστό, εκφράζεται μέσα στον πυρήνα της Εκκλησίας που είναι η Ενορία.

 

Η σημασία της Ενοριακής Κοινότητος για την Χριστοκεντρική ζωή των πιστών είναι καθοριστική. Εντός αυτής γεννάται και αναπτύσσεται η ορθόδοξη πίστη και το ορθόδοξο ήθος ως συνολική στάση ζωής, όχι μόνον πνευματικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ενορία καλλιεργεί την πνευματική ζωή, κατευθύνει τον πνευματικό αγώνα, οδηγεί στην μετάνοια και την συναδέλφωση. Η Ενορία αγιάζει, ενώνει, περιφρουρεί, θεραπεύει, αγκαλιάζει!

 

Εντός αυτής δημιουργείται και το κοινοτικό πνεύμα. Οι λαϊκοί αδελφοί μετέχουν στη διοίκηση των Ενοριών, στη διαχείριση των ναών και στο φιλανθρωπικό έργο. Στην Ενορία τα ατομικά γεγονότα, όπως η γέννηση, η βάπτιση, ο γάμος ή ο θάνατος γίνονται και συλλογικά - κοινωνικά, ενώ ενδυναμώνουν την ενότητα της τοπικής κοινωνίας.

 

Και στο επίκεντρο όλων αυτών των γεγονότων βρίσκεται ο Εφημέριος, ως ποιμένας, πνευματικός πατέρας, αδελφός, φίλος, σύμβουλος, συμπαραστάτης, συγκυρηναίος. Ο Ιερέας είναι ο Πατέρας της Ενοριακής Κοινότητος που με απόλυτη υπακοή και σε συνεργασία προς τον Επίσκοπο, διαποιμαίνει την Ενορία με βαθεία και ειλικρινή πίστη προς τον Χριστό, ο Οποίος από άπειρη αγάπη θυσιάστηκε για την σωτηρία των ανθρώπων. Κατά τον ίδιο τρόπο ακριβώς και ο Κληρικός, μιμούμενος το παράδειγμα του Κυρίου, οφείλει να ζει με καρδιά γεμάτη πίστη, αγάπη, συγχωρητικότητα, κατανόηση, υπομονή, υπακοή και πνεύμα προσφοράς και θυσίας υπέρ των πιστών της Ενορίας του, σύμφωνα με τους λόγους του Κυρίου׃«Εγώ ειμί ο Ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων» (Ιωαν.10, 11) .

Αδελφοί μου,

Αντικρύζοντας εσάς, τον λαὸ του Θεού, αισθάνομαι πως στο σημείο αυτὸ της προσωπικής μου ιστορίας δεν με καλεί ο Θεός να διορθώσω τους άλλους, αλλὰ να προσφέρω στο μέτρο των ελαχίστων δυνατοτήτων μου, τις αφορμές εκείνες, οι οποίες θα προκαλέσουν τους άλλους να αποφασίσουν οι ίδιοι για την αλλαγή της ζωής τους.

Η νέα διακονία μου ξεκινά σε μία κρίσιμη περίοδο για ολόκληρο τον κόσμο. Στη σύγχρονη εποχή δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα πράγματα. Οι κοινωνίες αλλάζουν συνεχώς, η επιστήμη εξελίσσεται, η τεχνολογία προοδεύει, οι ανθρώπινες συμπεριφορές μεταλλάσσονται.

Εμείς όμως, οι Χριστιανοί, έχουμε ένα μήνυμα ακλόνητο να κηρύττουμε διαρκώς στον κόσμο, ένα μήνυμα που έρχεται από τον ίδιο τον Χριστό, όταν ακόμη βάδιζε πάνω σε τούτη τη γη ׃«ἐγώ εἰμί  τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωαν.8,12). Και επίσης είπε׃«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖνπάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμίν»(Ματθ.28,19).

Μια Εκκλησία, λοιπόν, που δεν ανοίγεται στον κόσμο και δεν προσκαλεί ελεύθερα και αβίαστα τον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας και πολιτισμού, να μετέχει αυτού του μοναδικού γεγονότος, της συναντήσεως με τον Χριστό, το Φως και την Ελπίδα του κόσμου, δεν είναι απλώς μία "κλειστή Εκκλησία", αλλά μία "ανύπαρκτη Εκκλησία", αφού η Εκκλησία είναι ακριβώς αυτό: η συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό.

Αυτή την συνάντηση υπηρετεί θυσιαστικά το παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην απεραντοσύνη της αφρικανικής ηπείρου και για αυτήν την συνάντηση ταπεινώς διατίθεμαι να αναλώσω την ζωή μου διακονώντας σε αυτή την ευλογημένη και φιλόξενη γωνία της γης, το Κονγκό-Μπραζαβίλ και τη Γκαμπόν.

Ιδού λοιπόν και εγώ, αδελφοί, εν μέσω υμών ως πρώτος και έσχατος, ως ο ηγούμενος και ο διακονών.

 

 Ολοκληρώνοντας, επιτρέψατέ μου να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο, ο οποίος πάντοτε με περιβάλλει με πολλή αγάπη και με περισσή χαρά ήλθε από το Καμερούν για να εκπροσωπήσει τον Μακαριώτατο Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρο Β΄, τον πολυσέβαστο και αγαπημένο Πατέρα και Ευεργέτη μου, δίπλα στον Οποίο έζησα και εμαθήτευσα για επτά συνεχή χρόνια.

 

Ευχαριστώ εγκαρδίως τους αγαπητούς ιερείς της τοπικής μας Εκκλησίας για την εγκάρδια υποδοχή τους και την διάθεση της απροσκόπτου συνεργασίας, καθώς και όλους τους συνεργάτες του ποιμαντικού έργου αυτής. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Προκάτοχό μου στην ποιμαντική διακονία αυτού του τόπου, Σεβ. νυν Πενταπόλεως κ.Ιγνάτιο, πρώην Κεντρώας Αφρικής, υπό την πεπνυμένη ποιμαντορία του οποίου εξελίχθη το ποιμαντικό έργο ως του σημείου να ζητεί ίδιον Επίσκοπο.

 

Ευγνωμόνως στέκομαι έναντι της πολυετούς και πολυκάρπου ιεραποστολικής προσφοράς του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. κ.Θεολόγου Χρυσανθακοπούλου, ο οποίος διηκόνησε κατά τα τελευταία δύο έτη και ως Πατριαρχικός Επίτροπος της Επισκοπής. Το επιτελεσθέν έργο όμως του π.Θεολόγου δεν θα είχε φθάσει σε αυτό το σημείο, εάν δεν υπήρχε η ανιδιοτελής συναρωγή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Αδελφότητος Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης, άλλων ιεραποστολικών συλλόγων της Ελλάδος και του εξωτερικού και ιδιαιτέρως του Συλλόγου Εξωτερικής Ιεραποστολής Πατρών «ο Πρωτόκλητος», ο οποίος εξεχόντως εστήριξε και συνεχίζει να στηρίζει τις ιεραποστολικές μας προσπάθειες.   

 

Με ιδιαίτερη χαρά χαιρετίζω τους εκπροσώπους των υπολοίπων χριστιανικών ομολογιών και τους εκπροσώπους των Αρχών του κράτους και της πόλεώς μας, με πρώτο τον Eξοχ.κ.Σεραφείμ Bhalat, εκπρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας του Κονγκό, που τιμούν την Ορθόδοξη Εκκλησία της χώρας με την παρουσία τους, ως και τους αντιπροσώπους των διπλωματικών αποστολών, που με ευγένεια ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας. Προσβλέπω σε αγαστή συνεργασία με όλους προς όφελος του ευγενούς λαού του Κονγκό. 

 

Προσεύχομαι, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, ο Πανάγαθος Θεός να ευλογεί τον Εξοχώτατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Κονγκό κ.Denis Sassou Nguesso, το ευλογημένο κράτος μας και όλους εσάς. Παρακαλώ και εσείς να προσεύχεσθε για εμένα».

 

Εκ της Ιεράς Επισκοπής Μπραζαβίλ και Γκαμπόν