«Οἱ πιστοί: Δενδέχονται, τά πρόσωπα καί οἱ φορεῖςτῆς παιδείας αὐτοῦ τοῦ τόπου,νά μήν ζοῦν καί ἑορτάζουν«θανάτου τήν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν», Ἀρνοῦνται, ὁ τόπος τους νά ἔχει ξεχάσει νά ἐμπιστεύεται τόν Νικητή τοῦ θανάτου,καί νά ἔχει στραφεῖ, στούς ποικίλουςχρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς, προκειμένου νά ζήσει, Ἀρνοῦνται, ή πατρίδα τους,πού τόσο πολύ σταυρώθηκε ἀπό Πιλάτους καί Ἐφιάλτες, στήν μακρόχρονη ἱστορική της πορεία,νά μετέχει σέ διεθνεῖς στρατιωτικές συμμορίες, πού σταυρώνουν τούς λαούς τῆς γῆς,γιά μιά χούφτα δολάρια ἤ ἕνα βαρέλι πετρελαίου.» Αυτά τονίζει στο Πασχάλιο Μήνυμά του ο μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Χριστός ἀνέστη!
«Σήμερον ὁ Ἅδης στένων βοᾷ».
Σήμερα ὁ Ἅδης στενάζων βοᾷ,
τονίζει τό ἰδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς παρούσης ἑορτῆς,
καί, προσδιορίζοντας τό αἴτιο αὐτοῦ τοῦ στεναγμοῦ,
συνεχίζει ὁ ἱερός μελῳδός:
«Συνέφερέ μοι, εἰ τόν ἐκ Μαρίας γεννηθέντα μή ὑπεδεξάμην,
ἐλθών γάρ ἐπ’ ἐμέ, τό κράτος μου ἔλυσε»,
μέ συνέφερε νά μήν ὑποδεχόμουν αὐτόν, πού γεννήθηκε ἀπό τή Μαρία,
ἀφοῦ ἦρθε καί διέλυσε τό κράτος μου.
Ἀνάσταση!
Ἡ γιορτή τῆς διαλύσεως τοῦ κράτους μιᾶς θανατηφόρου ἐξουσίας.
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν».
Οἱ γιορτές τοῦ κόσμου ἔχουν, ὡς σύνηθες περιεχόμενό τους,
τήν ἀπελευθέρωση ἀπό κάποια τυραννία,
ἀπό μιά δικτατορία πολιτικοῦ τύπου,
ἤ ἀπό κάποιον ξένον εἰσβολέα καί κατακτητή.
Ὅλοι ὅμως, οἱ ποικιλόμορφοι τύραννοι, δικτάτορες καἰ εἰσβολεῖς,
μόνον ἐξωτερική βία δύνανται νά ἀσκήσουν, καί
δέν ἔχουν καμμίαν ἐξουσία, ἐπί τῶν αἰσθήσεων,
τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου,
ἐκτός καί ἐάν τούς χορηγηθεῖ αὐτό τό δικαίωμα.
Ὅλοι αὐτοί οἱ τύραννοι, δικτάτορες καἰ εἰσβολεῖς,
συνδυαζόμενοι, μέ τά «πνευματικά τῆς πονηρίας» ( Ἐφεσ. 6,12),
καταλαμβάνουν τό σύνολον τοῦ ἀνθρώπου
καί καλλιεργοῦν τήν νέκρωση
τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, πού φέρουμε πάνω μας.
Ἤδη τότε τελεσιουργεῖται στά βάθη τῆς ὑπάρξεώς μας ὁ θάνατος.
Θάνατος εἶναι ἡ προσπάθεια,
γιά νά νεκρωθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ,
πού εἶναι χαραγμένη στήν ὑπόστασή μας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χαρακτηρίζει αὐτή τή διεργασία,
ὡς «μυστήριο τῆς ἀνομίας» (Β’ Θεσ. 2,7).
Ὁ Χριστός ὅμως, πού «κατῆλθεν ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς»
καί «συνέτριψε μοχλούς αἰωνίους»,
κατέρχεται στόν προσωπικό μας «Ἅδη»
καί ἐπιθυμεῖ, νά τόν «σκυλεύσει»,
Αὐτός, πού «τοῖς πεσοῦσι παρέχει ἀνάστασιν» .
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τονίζει πώς:
«Ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος συνηθίζει,
νά ἀκολουθεῖ τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς» ( 3,224).
Αὐτό σημαίνει, πώς ὁ Χριστός κατέρχεται καθημερινά,
στήν ἀπεγνωσμένη καί ἐσκοτισμένη ψυχή μας,
προκειμένου νά νικήσει τόν «ζοφώδη καί ἀσέληνο ἔρωτα τῆς ἁμαρτίας»
καί νά λειτουργήσει στίς καρδιές μας, τό «Πάσχα τό μυστικόν».
Ὁ πραγματικός φίλος τοῦ Χριστοῦ,
εἶναι αὐτός, πού ἐπιτρέπει στό Χριστό,
νά καταλύσει τό κράτος τοῦ θανάτου, πού φωλιάζει στήν καρδιά,
καί τραγουδώντας ἐπινίκιο ᾠδή,
νά «συνεγείρεται σήμερον…ἐν τῇ βασιλείᾳ Του».
Τό «σήμερον» δηλώνει, πώς ἡ Ἀνάσταση, εἶναι
βιωματικό γεγονός τοῦ παρόντος.
Οἱ ψυχές μας δύνανται νά ἔχουν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τώρα,
τά δέ σώματα θά ἀναστηθοῦν, κατά τήν ἔνδοξο Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.
Γράφει, καί πάλι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς:
«Θά ἀναστηθοῦν βέβαια καί τά νεκρά σώματα τῶν ἀσεβῶν,
ἀλλά ὄχι μέ οὐράνια δόξα,
διότι δέν θά εἶναι σύμμορφα μέ τό σῶμα τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ…
Ἀλλά αὐτοί, πού γεννήθηκαν καί ἀνατράφηκαν ἐν Χριστῷ…,
θά ἐπιτύχουν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ» (ΕΠΕ 9, 476).
Ἀνατροφή ἐν Χριστῷ εἶναι τό θαῦμα,
πού ἐπιτρέπουμε νά τελέσει ὁ Χριστός,
πάνω στήν ἄγονη πέτρα τῆς καρδιᾶς μας.
«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν,
οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον».
Τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ
τελεσιουργεῖται ἐντός τῶν καρδιῶν ἡμῶν,
καί μᾶς κάνει λειτουργούς καί κήρυκές Του.
Καί τότε:
«Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία,
καί στήτω μετά φόβου καί τρόμου,
καί μηδέν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω».
Ἐδῶ σταματοῦν ὅλες,
οἱ ἀνθρώπινες φιλοσοφίες καί κοινωνικές ἀναλύσεις,
τίποτε γήϊνο δέν μπορεῖ, νά περιγράψει
τό μυστήριο, πού τελεῖται στήν καρδιά
τοῦ ἀναστημένου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἔχει «λάβει φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός»,
καί καταξιώνεται, νά «δοξάζει ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ»
«τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν»,
ὑπακούει στήν θεοφόρο φωνή τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἀναστάσεως:
«ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς Μαθηταῖς Αὐτοῦ» (Μάρκ. 16,7).
Οἱ πιστοί, πού συνανίστανται ἀπό τώρα,
μέσα στίς καρδιές τους, μέ τόν Χριστό,
«προσέρχονται λαμπαδηφόροι», καθημερινά,
στά κατώτατα τοῦ Ἅδη, πού κατεσκεύασαν μέσα στίς κοινωνίες μας,
«οἱ μισοῦντες Αὐτόν» τόν Ἀναστάντα.
Οἱ πιστοί, πού συνανίστανται ἀπό τώρα,
μέσα στίς καρδιές, τους, μέ τόν Χριστό,
· Δέν προσκυνοῦν κανένα δυνατόν τῆς γῆς,
προκειμένου νά ἐπιτύχουν προσωπικά ὀφέλη,
· Δέν ὑποτάσσουν τήν προσωπική τους ἐλευθερία,
τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς τους,
μέ ἀνταλλάγματα ἐγκοσμίου εὐημερίας,
· Δέν δέχονται νά πεθάνει ὁ πλησίον,
γιά νά ζήσουν αὐτοί,
Οἱ πιστοί:
· Ἀρνοῦνται, ἡ παιδεία τοῦ τόπου τους νά δημιουργήσει
πολίτες, πού θά ἔχουν πολύ «ἀποθηκευμένο» ὑλικό,
στό σκληρό δίσκο τοῦ ἐγκεφάλου τους,
ἀλλά ἀποκλειστικά πέτρινο ὑλικό στήν καρδιά τους,
· Ἀρνοῦνται, ἕναν πολιτισμό, πού δέν γνωρίζει
τόν ἀναστάσιμο ὕμνο «καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις»,
· Ἀπορρίπτουν ἕναν πολιτισμό, πού κατασκευάζει καί ἀναδεικνύει
«πνευματικούς ἀνθρώπους», πού δέν ἔχουν ἐμπειρία
τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
Οἱ πιστοί:
· Δέν δέχονται, τά πρόσωπα καί οἱ φορεῖς
τῆς παιδείας αὐτοῦ τοῦ τόπου,
νά μήν ζοῦν καί ἑορτάζουν
«θανάτου τήν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν»,
· Ἀρνοῦνται, ὁ τόπος τους νά ἔχει ξεχάσει
νά ἐμπιστεύεται τόν Νικητή τοῦ θανάτου,
καί νά ἔχει στραφεῖ, στούς ποικίλους
χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς, προκειμένου νά ζήσει,
· Ἀρνοῦνται, ή πατρίδα τους,
πού τόσο πολύ σταυρώθηκε ἀπό Πιλάτους καί Ἐφιάλτες,
στήν μακρόχρονη ἱστορική της πορεία,
νά μετέχει σέ διεθνεῖς στρατιωτικές συμμορίες,
πού σταυρώνουν τούς λαούς τῆς γῆς,
γιά μιά χούφτα δολάρια ἤ ἕνα βαρέλι πετρελαίου.
Ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Χριστῷ,
προσέλθετε ὅλοι μαζί, νά γίνουμε
μέτοχοι καί συγκοινωνοί τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως.
«Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος,
τῆς θείας εὐφροσύνης… βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν»,
καί τότε εἶναι βέβαιον, πώς θά μποροῦμε, νά λέμε,
συνανιστάμενοι, μέ τόν Νικητήν τοῦ θανάτου:
«Ὁ Ἅδης ἐπικράνθη…ἐνεπαίχθη…ἐνεκρώθη…καθῃρέθη…ἐδεσμεύθη».
Ὁ Ἐπίσκοπος καί Ποιμενάρχης Σας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ