του Κώστα Ζαφειρίου
Πολλά γράφτηκαν και περισσότερα σχολιάστηκαν, παρασκηνιακά ή μη, για το αποτέλεσμα των Επισκοπικών εκλογών της 21ης Φεβρουαρίου, με αναπόδεικτης προελεύσεως και αξιοπιστίας πληροφορίες.
Θα μπορούσε, βέβαια, να αναρωτηθεί κανείς, γιατί ασχολούμεθα με ένα θέμα, που ουσιαστικά έχει λήξει, και με τα αποτελέσματα μιας εκλογής, που, ούτως ή άλλως, ένα από τους τρείς υποψηφίους θα ανεδείκνυε Μητροπολίτη της ακριτικής και εθνικά ευαίσθητης Μητροπόλεως Μαρωνείας.
Το πρωτοφανές, όμως, αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας και ο «πανικός», που, όπως μάθαμε, επικράτησε τότε στην αίθουσα της Ιεραρχίας, μας δίνουν το δικαίωμα να καταθέσουμε και τη δική μας ερμηνεία στα γενόμενα.
Είναι ολοφάνερο ότι όλα τα αυτονόητα και δεδομένα, που προέβαλαν το Αρχιεπισκοπικό γόητρο, με την απόλυτη πλειοψηφία σε θέματα επισκοπικών εκλογών, έχουν αρχίσει να κλονίζονται και να υποχωρούν.
Οι ισορροπίες στο σώμα της Ιεραρχίας έχουν αλλάξει.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι πολύ εύκολα θα μπορούσαν ελάχιστοι από τους υποστηρικτές του 3ου υποψηφίου, του Θεόκλητου αυθόρμητα και από ένστικτο αντίδρασης προς τις διάφορες μεθοδεύσεις και της τελευταίας στιγμής, που προηγήθηκαν, να στραφούν προς τον πρώτο υποψήφιο μετά την ανακοίνωση του τριπροσώπου( και εννοούμε τον Κωνστάντιο ως αρχαιότερο και όχι τον Παντελεήμονα), ικανοποιώντας και το λαϊκό αίσθημα της συγκεκριμένης περιοχής, οπότε σήμερα άλλος θα χαιρόταν και θα έκλαιγε, και το πλήγμα για το Αρχιεπισκοπικό γόητρο θα ήταν μεγάλο….
Φαίνεται, όμως, ότι το φρόνημα των 23 εκλεκτόρων ήταν τέτοιο, που ενώ είχαν αυτή τη δυνατότητα, όντας ουσιαστικά ρυθμιστές της εκλογής, προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στον υποψήφιο, που εξ αρχής στήριξαν και να κινηθούν με σύνεση και φρόνηση, προς ένα αποτέλεσμα, που δεν θα το βιάζει καμία ανθρώπινη ενέργεια ή παρέμβαση.