Επικήδειος εις τον αοίδιμον μητροπολίτην Χριστουπόλεως

Ἐκφωνηθείς ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἱερωνύμου Νικολόπουλου, Β΄ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐν τῷ Ἱερῷ Καθεδρικῷ Ναῷ Ζωοδόχου Πηγῆς Μυκόνου.

Ἰδού τοῦτο ἔγνωκα, ὅτι σύ ἄνθρωπος εἶ τοῦ Θεοῦ, καί ρῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου ἀληθινόν (Γ΄ Βας. ιζ΄, 24).

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Καστορίας κ. Σεραφείμ, Σε­πτέ Ἐκ­πρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πά­σης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄ καί πνευματικόν ἀνάστημα τοῦ με­ταστᾶντος, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Χρι­στουπόλε­ως κυροῦ Πέ­τρου.

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κορίνθου κ. Διονύσιε, Διάδο­χε τοῦ ἀοιδίμου εἰς τήν ἐν τῇ Ἀποστολικῇ Διακονίᾳ διακονίαν αὐτοῦ, ἀλλά καί ποιμένα τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως ὃπου ὁ προκείμε­νος ἡμῖν κεκοιμημένος ἔλαβε τήν Χάριν τῶν δύο πρώτων βαθμῶν τῆς Ἱερωσύνης, ὑπηρετήσας θυσιαστικῶς ἐπί πολλά ἔτη.

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γε­ώργιε, ὡσαύτως πνευματικόν ἀνάστημα τοῦ μεταστᾶντος, ὃστις καί ὑ­πο­δειγματικῶς περιεθάλψατε τοῦτον γεγηρακότα καί ἀσθενοῦ­ντα ἐπί τριετίαν περίπου, ἀλλά καί ἀνελάβατε καί ἐκαλύψατε προσωπικῶς τήν ὑστάτην ταύτην ἐξόδιον φροντίδα.

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Σύρου, Τήνου, Ἂνδρου, Κέας, Μή­λου καί Μυκόνου κ. Δωρόθεε, Δεξιέ οἰακοστρόφε τῆς πολυ­νησι­ακῆς Μητροπόλεως ταύτης, ὃστις καί φιλοτίμως σπεύσατε νά παράσχητε πᾶσαν συνδρομήν, ὣστε σπουδαίως καί ἱεροπρε­πῶς νά τιμηθῇ ἐξο­δίως ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης.

Σεβαστοί Πατέρες.

Ἐντιμότατοι Ἂρχοντες.

Πενθηφόρε τοῦ Κυρίου λαέ.

Τό χωρίον τῆς Γ΄ Βασιλειῶν, τό ὁποῖον ἐπεκαλέσθημεν, ἀποτυ­πώνει ἀνάγλυφον κατά τόν καλύτερον τρόπον τό κυρίαρ­χον στοι­χεῖον τῆς προσωπικότητος τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου. «Ἰδού τοῦτο ἔγνωκα, ὅτι σύ ἄνθρωπος εἶ τοῦ Θεοῦ, καί ρῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόμα­τί σου ἀληθινόν» (Γ΄ Βασ. ιζ΄, 24). Γιατί τί ἄλ­λο μαρτυροῦν ὃσοι τόν ἐγνώρισαν, οἱ ἐγγύς καί οἱ μακράν, οἱφίλοι, ἀλλά πλέ­ον καί οἱἀντι­κείμενοι; Τί ἄλλο παρά τό ὃτι ὁ ἀοίδιμος ὑπῆρξεν ἄνθρω­πος τοῦ Θε­οῦ πορευόμενος ἐν ἀληθείᾳ καί κηρύττων οὐ λόγοις μόνοις, ἀλλά καί ἔργοις καί πράξεσι τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτη­ρίας.

Μόλις πρό δύο ἡμερῶν ἑορτάσαμε Χριστούγεννα, ἑορτήν καθ’ ἣν ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἀπέστειλεν ἡμῖν τόν τῆς Μεγάλης Βου­λῆς Ἄγ­γελον αὐτοῦ εἰρήνην παρεχόμενον. Καί τήν εὒσημον ἐκείνην ἡμέ­ραν ὁ Πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν ἐπέλεξε γιά νά καλέσῃ εἰς τήν ἐπουρά­νιον Βασιλείαν Του ὂχι ἁπλῶς ἓναν ἄνθρωπον εἰρήνης, ἀλλά ἓναν εἰρηνοποιόν. Διότι ὂντως ὁ ἀοίδιμος μετα­στάς ἀπετύπωνεν εἰς τήν μορφήν του τήν εἰρηνικήν πληρότητα τῆς καρδίας του, ἀλλά καί ἠρ­γάζετο ἀκόμη καί μέ προσωπικόν κόστος, διά τήν διακράτησιν τῆς εἰρήνης εἰς τάς διαπροσωπικάς του σχέσεις καί τήν Ἐκκλησία. «Χρι­στός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν», ἀκριβῶς ἐπειδή ἦλθε γιά  νά λύσῃ τό με­σότοιχον τῆς ἔχθρας καί νά κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, «καί ἐλθών εὐαγγελίσατο εἰρήνην τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς» (Ἐφ. 2, 14 – 17). Ἦλθε γιά νά μᾶς παράσχῃ τήν εἰρήνη Του. Ὄχι σάν τήν κοσμική εἰρήνη, τήν πρόσκαιρη καί ἐπιφανειακή, ἡ ὁ­ποία ταχέως διαλύεται καθώς ἑδράζεται ἐπί ἰδιοτελῶν συμφερό­ντων, ἀλλά εἰρήνην βαθεῖαν καί ἀναφαίρετον, τήν πάντα νοῦν ὑπε­ρέχουσαν. Δυστυχῶς ὅμως, ἡ κοινωνία μας καί ὁ πολιτι­σμός μας ἐφυγάδευσαν τήν εἰρήνην ἀπό προσώπου τῆς γῆς. Πανταχόθεν ἀκούονται οἰμωγαί καί φωναί ἀπελπισίας· στέρη­σις, δυστυχία, θλῖ­ψις καί ἀνέχεια ἐπικρατοῦν παντοῦ. Ἐγωι­σμός καί προσωπικά συμ­φέροντα κυριαρ­χοῦν, μῖσος καί ἔχθρα βασιλεύουν. Καί ἡ αἰτία; Ἡ ἀποστασία μας. Ἀπεμα­κρύνθημεν ἀπό τοῦ Θεοῦ. Ἐστρέψαμεν τά νῶτα εἰς τόν Ἄρχο­ντα τῆς εἰρήνης. Ἐγκατελείψαμεν τήν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν τήν ἄγουσαν πρός τήν ζωήν καί ἠκολουθήσαμεν τάς ἐπι­θυμίας καί προσταγάς τῶν καρδιῶν ἡμῶν. Ἐλησμονήσαμεν ὅτι «οὐκ ἔστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιο­σύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14, 17). Πῶς λοιπόν νά συνεχίσῃ τήν Ἁγίαν ἐν κόσμῳ βιοτήν του ὁ εἰρηνο­ποιός; Γιατί νά ἐπιτρέπῃ ὁ Πατήρ τῆς εἰρήνης Θεός τήν ταλαι­πωρία τοῦ ἐκ­λεκτοῦ Του; Πῶς ἕνας ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης καί ἄν­θρωπος τοῦ Θεοῦ νά ἀνθέξῃ τό περιβάλλον τῆς μακράν τοῦ Θεοῦ βιοτῆς; Διά τοῦτο ὁ Κύριός του καί Θεός του ἀνήρπασεν αὐτόν, ὥστε νά τόν ἀποκαταστήσῃ ἐν τῇ ἀγήρω Μακαριότητι.

Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Χριστουπόλεως κ. Πέτρος (κα­τά κόσμον Παναγιώτης Γεωργίου Δακτυλίδης) ἐγεννήθη εἰς Χώραν Μυκόνου τήν 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1927. Δέκατος κατά σει­ράν μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του, ἒμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα σέ ἡλικία μόλις εἴκο­σι-πέντε ἡμερῶν. Καταφύγιό του τά πρῶτα παιδικά του χρόνια, ὑ­πῆρξεν ἡ Μονή Τουρλιανῆς εἰς τήν Ἄνω Μερά Μυκόνου, ὁ τότε Ἡ­γούμενος τῆς ὁποίας, καί μετέπειτα Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Στέκας, τόν ἒθεσε ὑπό τήν πνευματική του προστασία. Μάλιστα ὃταν συνεστήθη κατ’  ἀρ­χάς τό Γυμνάσιον Μυκόνου ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμ. Δωρόθεος ἀγό­ρασε ἐξ ἰδίων τά ἀπαραίτητα σχολικά εἴδη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀνεζήτη­σε τόν μικρόν Παναγιώτη εἰς τά χωράφια, τόν ἀνήρπασε βιαίως καί μετέβησαν εἰς τό ἐξεταστικόν κέντρον.

Τά παιδικά και νεανικά του ἔτη ἐχαρακτήρισαν ὁ ἀγών τοῦ βι­ο­πορισμοῦ καί ἡ σμίλευσις τοῦ χαρακτῆρος του ἀπό μία ὑποδειγμα­τική μητέρα, ἡρωίδα τῆς ζωῆς καί ἄνθρωπον βαθείας Πίστε­ως.

Κατά τάς δυσχειμέρους ἡμέρας τῶν τελῶν τῆς δεκαετίας τοῦ ’40 ἐστρατεύθη καί ὑπηρέτησε τήν θητείαν του ἐπί 33 μῆνες εἰς τό Πολεμικόν Ναυτικόν, διακονῶν τόν Στρατιωτικόν Ἱερέα τότε Ἀρχι­μανδρίτην Ἐπιφάνιον Καλαφάτην, μετέπειτα Μητροπολί­την Παρο­ναξίας.

Μετά τήν ἀπόλυσίν του ἐκ τῶν τάξεων τοῦ στρατεύματος ὁ Ἅ­γιος Θεός κατύθυνε τά διαβήματά του παρά τῷ τότε Μητροπο­λίτῃ Κορίνθου Προκοπίῳ Τζαβάρᾳ, ὁ ὁποῖος καί ἐνήργησε τά μέγιστα διά τήν κατά κόσμον καί κατά Θεόν παίδευσιν αὐτοῦ. Πτυχιοῦχος τῆς ἑξαταξίου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Κορίνθου εἰσήχθη εἰς τήν Θεο­λογικήν Σχολήν τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδι­στριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἐξ ἧς ἔλαβε το Πτυχίον τὀ 1962.

Διάκονος ἐχειροτονήθη τήν 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1951 εἰς τόν Ἱε­ρόν Ναόν Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς προσφιλοῦς του Ἐκκλησιαστικῆς Σχο­λῆς Κορίνθου, τῇ συμμαρτυρίᾳ τοῦ Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρι­νοῦ, ἐνῶ Πρεσβύτερος τήν 20 Ἰανουαρίου 1963 εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁ­γίας Φωτεινῆς Νέας Σμύρνης, ὅπου ὑποδειγμα­τικῶς διηκόνησε κατά τά ἕτη τῶν ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ σπου­δῶν του. Ἀμφοτέρας τάς χειρο­τονίας ἐτέλεσεν ὁ προστάτης του Ἀρχιερεύς, Μητροπολίτης Κορίν­θου Προκόπιος Τζαβάρας.

Ἐπί δεκαεπτά ἔτη ὑπηρέτησε εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κο­ρίν­θου, ἐκ τῶν ὁποίων τά ἑπτά ὡς Ἱεροκῆρυξ αὐτῆς. Διετέλεσε Προϊ­στάμενος τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἀποστόλου Παύλου Κορίνθου, ἐνῶ ταυτοχρό­νως καί ἐθελοντικῶς ἐξυπηρετοῦσε τάς ποιμαντικάς ἀνάγκας τοῦ 6ου Συντάγματος Πεζικοῦ, τῶν Φυλα­κῶν Κορίνθου, ἀλλά καί τῆς ὀρεινῆς Κορινθίας ἀγαπώμενος καί τι­μώμενος ὑπό πάντων. Ἀπό τό διάστημα αὐτό τῆς ἐν Κορίνθῳ διακο­νίας του καί ἕως τέλους τῆς ζωῆς των, τόν συντροφεύουν ὡς ἄλλοι φύλακες ἄγγελοι, ἡ μητέρα του Ἀννεζώ καί ἡ ἐν χηρείᾳ τελοῦσα ἀδελφή του Μαρία. Μάλιστα τήν τελευταία αὐτήν, εἶχε τήν εὐλογί­αν νά ὑπηρετήσῃ κατά τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς της ἰδίαις χερσί, ἀπαντῶν εἰς ὅσους τοῦ προέτειναν νά τήν εἰσαγάγῃ εἰς ἕν τῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ὅτι ὀφείλει ἔστω καί κατά μικρόν νά τῆς ἀνταποδώσῃ κάτι ἀπό ὅσα αὕτη ὑπέρ αὐτοῦ ἔπραξεν ἀγαθά.

Μετατεθείς εἰς τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν ὑπηρέτησεν ἐπί δεκαπενταετίαν ὅλην ὡς Ἐφημέριος Ἱεροκῆρυξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Ζώνης Κυψέλης. Διετέλεσε Προϊστάμενος τοῦ Γραφείου Ποιμαντικῆς τῶν φυλακῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ὡς καί Ἐφημέριος τῶν φυ­λακῶν Ἀβέρωφ.

Ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, ἀναγνωρίζουσα τάς ἱκανότη­τας αὐτοῦ, τοῦ ἀνέθεσε τήν διερεύνησιν τῆς δυνατότητος καί τελι­κῶς τήν ἵδρυσιν δεκατριῶν νέων Ἐνοριῶν ἐντός τῶν ὁρίων Αὑ­τῆς, καθῆκον τό ὁποῖον ἐπετέλεσεν μετά χαρᾶς καί ἀρτίως. Ἀπό τῆς 30ης Ἰανουαρίου 1985 καί ἕως τῆς ἐκλογῆς του εἰς Ἐπίσκοπον ὑπηρέτησεν ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος - Ἐφημέρι­ος καί κατά διαστήματα Πρό­εδρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ἀθηνῶν.

Κατά περιόδους, κατά τό διάστημα τῆς θερινῆς ἀδείας του ἐθε­ώρει μεγάλην εὐλογίαν νά διακονῇ ὡς ἁπλοῦς Ἐφημέριος – μίαν δέ φοράν καί ὡς Πρωθιερεύς – εἰς τό Πανελλήνιον Ἱερόν Ἵδρυμα Εὐαγ­γελιστρίας Τήνου, ἀρνούμενος πᾶσαν ἀμοιβήν, ἀκόμη καί ὅταν πιε­στικῶς τοῦ προετείνετο.

Τήν 1η Δεκεμβρίου 1984 τοῦ ἀνατέθησαν τά καθήκοντά τοῦ Ἀ­ναπληρωτοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν 26ην Αὐγούστου 1992 τά καθήκοντα τοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τοῦ ἰδίου Ὀργανισμοῦ εἰς διαδοχήν τοῦ τότε ἐκλεγέντος Ἀρχιεπισκόπου Τιράννων καί πάσης Ἀλβανίας κ.κ. Ἀναστασίου. Ἀπό τοῦ Νοεμβρίου τοῦ ἔ­τους 1996 μέχρι τοῦ Μαρτίου τοῦ 1997, δηλαδή μετά τήν εκλογή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολί­του Φθιώτιδος κ. Νικολάου, ἀνέλαβεν ἐπί πλέον καί τήν Διεύθυνσιν τοῦ Θεολογικοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἡ διακο­νία εἰς τάς θέσεις αὐτάς συνετέλεσεν εἰς τήν πανθομολογούμενον καταξίωσίν του ἀνά τόν Ὀρθόδοξον κόσμον. Τοῦτο δέ ἀπέδειξαν αἱ εἰδικαί ἐπιστολαί, αἱ ὁποῖαι ἐστάλησαν αὐτῷ μετά τήν παραίτησίν του. Ἅπαντες οἱ Προκαθήμενοι τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, πολλοί Πρόεδροι Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅλοι οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίται Ἱεραποστολικῶν Μητροπόλεων τῆς ἀλλοδαπῆς, πλη­θώρα Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπέστειλαν ἐπιστολάς ἐκφράζοντες τάς θερμάς αὐτῶν εὐχαριστίας διά τήν πολυεπίπεδον στήριξιν καί τό πολυσχιδές ἔργον τοῦ κορυ­φαίου Ἱεραποστολικοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ὁ ὁποῖος ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς διοικητικῆς εὐθύνης τοῦ ἀοιδίμου ὑπερέβη πᾶ­σαν προσδοκίαν καί ἀνελίχθη εἰς οὐσιαστικόν ἐργαλεῖον ποιμαντι­κῆς διακονίας, ἀλλά καί ἀποτελεσματικός τρόπος διεισδύσεως εἰς τόν λαόν πρός εὐαγγελισμόν αὐτοῦ.

 Το 2001 παρῃτήθη τῆς θέσεως τοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀ­ποστολικῆς Διακονίας, ἐπικαλούμενος τήν μεγάλην ἡλικίαν αὐτοῦ καί τονίζων ὅτι εἰς τήν θέσιν ταύτην χρειάζεται ὄχι μόνον πεπειρα­μένος, ἀλλά καί μέ ἀκαμίας δυνάμεις Κληρικός. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέ­ρομεν ὅτι κατά τήν παρίατησίν του πέραν τοῦ ὄγκου τοῦ πνευματι­κοῦ του ἔργου, ἀφῆκε καί ἕν ἰδιαιτέρως μεγάλον ποσόν εἰς τούς λο­γαριασμούς τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐνδεχομένως, εἰς ἕναν ἐ­ξοδιαστικόν λόγον νά μή ἔχῃ θέσιν μία τοιαύτη ἀναφορά. Πλήν ὅ­μως, εἶναι ἕνας τρόπος νά καταδειχθῇ ἡ συνέπεια τοῦ Ἁγίου Κληρι­κοῦ καί νά καταγραφῇ τό μέγεθος τῆς προσφορᾶς τῆς θυσιαστικῆς Ἱερωσύνης. Γιατί εἰς ποίαν στατιστικήν μπορεῖ νά ἀποτυπωθῇ τό δά­κρυ τῆς μετανοίας κάτω ἀπό τό ἐπιτραχήλιο τοῦ Πνευματικοῦ; Ἤ ποῖος ἀριθμός δύναται νά ἀποδώσῃ τήν ἀπήχησιν εἰς τάς ψυχάς καί τήν ὠφέλειαν ἑνός Χριστοκεντρικοῦ Κηρύγματος; Ἤ πῶς μπορεῖ νά κατανοηθῇ μέ με­τρήσιμα μεγάθη ἡ σμίλευσις τῆς κάθε ψυχῆς ἀπό τόν ὑπεύθυνο ποι­μένα; Τό ἔργον, ὄχι μόνον τοῦ προκειμένου μετα­στᾶντος, ἀλλά τοῦ κάθε Ἱερέως, δέν εἶναι ἀποτιμητό μέ ἀριθμητικά μεγέθη καί διά τοῦ­το εἶναι ἀνεκτίμητο.

          Κυρίαρχος σταθμός εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀοιδίμου ὑπῆρξεν ἡ 25 Ἰανουαρίου 1995, ὁπότε κατόπιν προτάσεως τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιε­πισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Σεραφείμ ἐξελέγη ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας Τιτουλάριος Ἐπίσκοπος ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως, χειροτονηθείς τήν  27η τοῦ ἰδίου μηνός, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νι­κοδήμου καί πλειάδος Ἀρχιερέων, εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τῶν Ἀ­θηνῶν. Ἀπό τῆς ἐκλογῆς του διηκόνησεν ὡς Βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, μετά προσηλώσεως εἰς τό γράμ­μα καί τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καθιστάμενος ἀντικείμενον σεβασμοῦ καί ἀγάπης ἀπό τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν.

Τήν 11ην Ἰουνίου 2008 μέ ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συν­όδου κατόπιν προτάσεως τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθη­νῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου Β’, ἡ Ἐπισκοπή Χριστουπό­λεως ἀνυψώθη εἰς Μητρόπολιν καί ὁ ἀοίδιμος ἐξωνομάσθη Τιτουλά­ριος Μητροπολίτης.

Ἔσχεν τήν ἀπό Θεοῦ εὐλογίαν τῶν πολλῶν καί ἀφοσιωμένων πνευματικῶν τέκνων, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων ἐποδηγέτησεν εἰς τό Ἱε­ρόν Θυσιαστήριον. Περίπου διακόσιοι Κληρικοί, ἐν οἷς προεξάρχουν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ καί ὁ Σεβα­σμιώτατος Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεώργιος, εἶχον πνευματικόν δεσμόν μετά τοῦ μεταστᾶντος, εἴτε συμμαρτυρῶν εἴτε χειροτονῶν πολλούς ἐξ αὐτῶν.

          Μαρτυρούμενον ὑπο πολλῶν ὅτι ὑπό ἀνθρώπων ἐπικράνθη. Ὅμως, διά τόν πατέρα Πέτρον, ὅπως ἐπέμεναν οἱ πάντες νά τόν προσφωνοῦν, ἀκόμη καί μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον ἐκλογήν του, αὐτά ἦσαν καιρικαί περιστάσεις, τάς ὁποίας γνώριζε νά ἀντιπαρέρχηται διότι κατανοοῦσε ὅτι μόνον ἔτσι τῷ ὄντι «εἰρήνην ἔχομεν πρός τόν Θεόν», ἀλλά καί γενόμεθα καινοί ἄν­θρωποι, ποιοῦντες εἰρήνην καί εὐαγγελιζόμενοι εἰρήνην τοῖς μα­κράν καί ἐγγύς. «Νά συγχωρεῖς, νά συγχωρεῖς, νά συγχωρεῖς» ἦτο ἡ ἐπανειλημμένη παρακαταθήκη αὐ­τοῦ εἰς τά πνευματικά του τέκνα καί δή τούς Κληρικούς.

          Διά τοῦτο ἱστάμενοι πρό τῆς Σεπτῆς Σωροῦ τοῦ τιμίου Λειψά­νου σου Πανιερώτατε, μόνον τά Παύλεια λόγια δυνάμεθα νά ἀνα­φωνήσωμεν: «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τήν εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγα­θά» (Ρωμ. 10, 15).

          Ἔστω ἡ μνήμη σου ἀγήρως ἐν τῇ ἀφθίτῳ μακαριότητι. Ἀμήν.