«Η σιωπή της Εκκλησίας, την οποία πολλοί χειροκροτούν, θα καταστεί η τιμωρία του λαού μας». «Ο ευνουχισμός της δημοσιογραφίας εντείνει την αγωνία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας». «Η ραστώνη και η μισαλλοδοξία των δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε ντόπιου και ξένου επενδυτή αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη». Αυτές είναι μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιεί στο άρθρο του με τίτλο «Συνοχή εθνών εν απορία» ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος.
Όσοι βλέπουν μακρυά οπωσδήποτε θα βλέπουν καλύτερα, αλλά και όσοι δημοσιογραφικά παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, απορούμε και ανησυχούμε έντονα. Να είναι άραγε τυχαία η εμπλοκή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλων ανεξαιρέτως των κρατών που βρέχονται από την θάλασσα αυτή; Εξηγούμαι:
Η Ελλάδα χρεωκοπημένη για την επόμενη 50ετία και αδύναμη εθνικά με διχασμένο τον πολιτικό της κόσμο και με χαλαρή πνευματική συνοχή.
Η Τουρκία σε επίφαση ευμάρειας του λαού της, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, με την γεωργία και την κτηνοτροφία της να καταστρέφεται, ενώ το Ισλάμ της "προτεσταντοποιείται". Και κυρίως, με τις πηγές του Τίγρη και του Ευφράτη να μην της ανήκουν πιά.
Η κατεχόμενη Κύπρος έτοιμη να χειραφετηθεί από την "μητέρα Τουρκία".
Η Συρία και ο Λίβανος με τη δαμόκλεια σπάθη εξέγερσης του λαού, επάνω τους και την αποδόμηση του ψεύτικου παραδείσου τους.
Η βόρεια Αφρική να βιώνει την επίμονη απαίτηση εξωγενών παραγόντων για αλλαγή των ηγετών της, με τον κίνδυνο, πλέον, της χειραφέτησης των φυλών μόνιμο και διαρκή. Προηγούμενο παράδειγμα, η Ρουάντα.
Μπορεί σήμερα οι "αδελφοί μουσουλμάνοι" να είναι διχασμένοι, όμως αύριο;
Μπορεί η Σαουδική Αραβία να συμπλέει σήμερα, για τους λόγους της, με τη Δύση, όμως αύριο;
Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να ενώσει το Ισλάμ σήμερα, είναι το κήρυγμα για "αναβίωση των Σταυροφοριών" οι οποίες στη συνείδηση των απλών μουσουλμάνων δεν έχουν τελειώσει.
Η πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία θα καταστήσει πιο ασφυκτικό τον κλοιό στο λαιμό αδύναμων χωρών, οικονομικά και εθνολογικά.
Το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αναστρέψει τον ενεργειακό μονόδρομο προς τα πυρηνικά, όμως, θα οδηγήσει σε σπασμωδικές ενέργειες εξόρυξης των τελευταίων κοιτασμάτων πετρελαίου.
Η Πατρίδα μας έχει πρόβλημα συμμαχιών. Τώρα βέβαια η θηλειά γύρω από το λαιμό μας έσφιξε, όμως για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν έχει βαθύτερη σχέση με την ΕΕ. Μετά;
Για το γεωγραφικό διαμέρισμα της Θράκης, το πρόβλημα είναι μόνο δημογραφικό, όμως αποτελεί άσσο στο μανίκι πολλών. Για τα νησιά μας στο κεντρικό Αιγαίο και στις ΑΟΖ, το πρόβλημα είναι απλώς γεωπολιτικό και «άχρι καιρού».
Η αντίδρασή μας στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης των γενοκτονιών, ήδη μείωσε τους παραδοσιακούς μας φίλους.
Ο πρόχειρος και άσφαιρος λεκτικός μας αντισημιτισμός στερεί από τη Χώρα μας ισχυρούς συμμάχους.
Η έλλειψη πνευματικής συνοχής του λαού μας καθιστά τις αντιστάσεις μας μηδενικές. Η απόρριψη των συμβόλων μας και η αμφισβήτηση της κάθε παραδόσεώς μας, μετεωρίζει τους κοινωνικούς βηματισμούς μας. Η σιωπή της Εκκλησίας, την οποία πολλοί χειροκροτούν, θα καταστεί η τιμωρία του λαού μας. Η πολιτική, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, φοβάται και σαστισμένη δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ο έστω ξύλινος πολιτικός λόγος δεν αποφασίζει να βγει από το έρκος των οδόντων και η αμηχανία των πολιτικών είναι έκδηλη. Η ραστώνη και η μισαλλοδοξία των δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε ντόπιου και ξένου επενδυτή αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη. Η επιείκεια στην ατιμωρησία έχει γίνει πιό σκανδαλώδης από τα εγκλήματα και συσσωρεύει οργή και φθόνο. Ο ευνουχισμός της δημοσιογραφίας εντείνει την αγωνία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το κομματικό στίψιμο των πνευματικών ανθρώπων και η απομόνωσή τους στις ίντριγκες των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων. Ο λαός μας άρχισε να πένεται και το «μαύρο χρήμα» που ακόμα κυκλοφορεί δεν επιτρέπει να αντιληφθούμε ξεκάθαρα την τραγωδία. Που δεν είναι «επί θύραις», αλλά έφτασε.
Δεν πιστεύω στις μετά Χριστόν προφητείες και με ενοχλεί αφάνταστα η πρόσφατη εσχατολογία, την θεωρώ σύμπτωμα της γενικής σήψης, όμως, τον τίτλο του παρόντος μπαίνω στον πειρασμό να σας τον παρουσιάσω ολόκληρο: «...επί της γης συνοχή εθνών εν απορίᾳ ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26).
✢ Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος