Άρθρο από εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ –Ν.Ηλείας
«Η Ιεραρχία δεν μπορεί να μένει απαθής, μπροστά σε προβλήματα, που ταλανίζουν τις σύγχρονες ιερατικές οικογένειες και ενίοτε λαμβάνουν τραγικές διαστάσεις με θλιβερές συνέπειες...»
Σκόπιμο και αρκετά χρήσιμο είναι, όπως συμβαίνει και αλλού, έτσι και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας να υπάρξει μια σχετική αλλά και ουσιαστική αναθεώρηση για προϋποθέσεις και στεγανά που έχουν βεβαίως δημιουργηθεί σε πορεία ετών ή αιώνων, αλλά δεν μπορούν πλέον, να συμβαδίσουν απόλυτα, με τα δεδομένα της εποχής μας.
Είναι επιβεβλημένο ίσως, είτε σε επίπεδο Ιεράς Συνόδου και των εισηγητικών της οργάνων και Επιτροπών, είτε στη βάση λειτουργίας των μητροπόλεων , αν και εφόσον παρέχεται τέτοια ελαστική δυνατότητα αποφάσεων , να αντιμετωπιστούν, σταδιακά ζητήματα που απασχολούν τον κλήρο και το περιβάλλον του.
Ζητήματα πρακτικά, που συνδέονται άμεσα και ουσιαστικά με απαράβατους «κανόνες» συμπεριφοράς και κοινωνικής υπόστασης όπως και αυστηρώς μόνιμης οικογενειακής κατάστασης, και μάλιστα εφ’ όρου ζωής!
Παρά το γεγονός ότι πολλές φορές, και σε συνθήκες που δεν ευθύνονται πάντα όσοι ιερουργούν, τέτοια ακριβώς ζητήματα να έρχονται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα την οποία ως μέλη μιας κοινωνίας βιώνουν...
Η Ιεραρχία, δεν μπορεί να μένει απαθής, μπροστά σε προβλήματα που ταλανίζουν τις σύγχρονες ιερατικές οικογένειες, και ενίοτε λαμβάνουν τραγικές διαστάσεις με θλιβερές συνέπειες.
Οφείλει επιτέλους να «αγγίξει» θέματα όπως εκείνο του γάμου των ιερέων που παραμένει δυστυχώς «κλειστό» σε οποιοδήποτε διάλογο από την Εκκλησία μας, αν και στο παρελθόν έχουν ακουστεί φωνές Μητροπολιτών στη Σύνοδο για τη συζήτησή του.
Και να προβληματιστεί σοβαρά, για το αν θα πρέπει, νέοι άνθρωποι και αξιόλογα πνευματικά άτομα που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο της ιεροσύνης, να μπαίνουν αναγκαστικά στη διαδικασία ενός... πρόωρου γάμου με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό κατά περιπτώσεις...
Παλαιότερα, τέτοιος προβληματισμός ίσως και να μην απαιτείτο, αν λάβουμε υπόψη μας τα πρότυπα μιας άλλης άποψης και πρακτικής για τη μορφή και τη λειτουργία της ελληνικής οικογένειας.
Φωτεινά παραδείγματα μας δίνουν εδώ οι υποδειγματικές οικογένειες Ηλείων ιερέων που αποτελούν «κόσμημα» της τοπικής κοινωνίας και της Μητρόπολής μας κατά κοινή παραδοχή.
Σήμερα όμως, επικρατούν άλλες συνθήκες, που δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν από την Εκκλησία. Υποδεικνύουν εξάλλου, την ανάγκη αλλαγών μέσα από μια προσεχτική και συγκρατημένη αναθεώρηση των προβλεπόμενων μέχρι τώρα για το συγκεκριμένο θέμα.
Ο επιβαλλόμενος γάμος πριν από τη χειροτονία «εγκλωβίζει» κατά κάποιο τρόπο τις επιλογές ζωής κάθε ατόμου που ωστόσο θέτει εαυτόν στους κόλπους των λειτουργών της Ορθοδοξίας και οφείλει με τη σειρά του να είναι συνειδητοποιημένος σ' αυτό που κάνει.
Εκτιμώ πάντως ότι η πρωτοβουλία διαλόγου μπορεί να αναληφθεί και να φέρει αποτελέσματα για πιο ελαστικούς κανόνες. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για τις περιπτώσεις των έγγαμων ιερέων που μένουν μόνοι - κάποιοι σε νεαρή ηλικία, λόγω χηρείας ή λόγω εγκατάλειψης από τις συζύγου τους.
Με την απαγόρευση δεύτερου γάμου, οι άνθρωποι αυτοί, καλούνται να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας ζωής που δεν επέλεξαν, γεγονός που κλονίζει την ιερατική τους διακονία.
Αν όλα τα παραπάνω, και κάποια ακόμη, είχαν μπει εδώ και αρκετό καιρό στο τραπέζι της Ιεραρχίας, τραγικά περιστατικά όπως το φονικό του άτυχου ιερέα στα μέρη μας, ίσως και να είχε αποφευχθεί...