ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ π. ΠΟΡΦΥΡΙΟ…
Αυτές τις μέρες (7 Μαρτίου) συμπληρώνεται ένας χρόνος από την αδόκητη προς Κύριον εκδημία τού μακαριστού αρχιμανδρίτη Πορφυρίου (Παπαρούπα), «του παππούλη μας π. Πορφύριου». Ο μαρτυρικός διά πυρός θάνατός του, οδυνηρός για όλους εμάς (κατά σάρκα συγγενείς του, πνευματικά του παιδιά, συνεργάτες του, συναδέλφους του ή μαθητές του στην Εκκλησιαστική Εκπαίδευση, φίλους και συμπαραστάτες του), άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στις καρδιές μας, αποτέλεσε δε το επισφράγισμα και την κορωνίδα μιας ζωής συνεχούς μαρτυρίας και μαρτυρίου για τον Χριστό εκ μέρους του εκλιπόντος.
Ο αγαπητός μας π. Πορφύριος, γεννημένος στις 22-7-1949, έζησε και ανατράφηκε εν Κυρίω μέσα στην πολυμελή οικογένεια των ευσεβών γονέων του. Σπούδασε Μαθηματικά και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ εκάρη μοναχός και εισήλθε στην ιερωσύνη στα Χανιά της Κρήτης, κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του ως μαθηματικού στην εκεί Εκκλησιαστική Σχολή. Τη χειροτονία του είχε τελέσει ο τότε Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου και νυν Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος. Πριν ενταχθεί στον ιερό κλήρο, ο π. Πορφύριος είχε υπηρετήσει την πατρίδα ως έφεδρος αξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό.
Ο μακαριστός παππούλης ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα και αρετές. Διακρινόταν για την ευστροφία του, την οξυδέρκειά του, την επιστημοσύνη του, το διακριτικό του πνεύμα, την επικοινωνιακότητά του, την οργανωτικότητά του, το αυθόρμητο και ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα του, αλλά και την προσήνεια και απλότητά του, την ανεκτικότητα και μακροθυμία του, την αφιλοχρηματία και γαλαντομία του, την αμέριστη βοήθεια και συμπαράστασή του προς όλους, είτε τον περιέβαλλαν με αγάπη είτε όχι. Τον θυμόμαστε πάντα να χαμογελά, πάντα να σκορπά γύρω του το φως, τη χαρά, την αισιοδοξία, ακόμα και στις μεγαλύτερες δυσκολίες και δοκιμασίες… Δεν θα ήταν υπερβολή, επίσης, αν λέγαμε ότι δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που να συνάντησε στη ζωή του τον π. Πορφύριο και να μην ευεργετήθηκε με κάποιον τρόπο από αυτόν, ακόμη κι όταν ο παππούλης διέβλεπε ότι ο άνθρωπος αυτός ενδεχομένως να αποδεικνυόταν αγνώμων και ανάξιος της ευεργεσίας (ευτυχώς, δεν υπήρξαν πολλοί τέτοιοι συνάνθρωποί μας). Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν, φυσικά και ανεπιτήδευτα, καρπό της μεγάλης του αγάπης προς τον Θεό και τον (συν)άνθρωπο. Στερημένα από την αγάπη αυτή, όλα τα παραπάνω θα παρέμεναν χωρίς νόημα. Την ίδια αγάπη, με απλότητα και φυσικότητα, αβίαστα, χωρίς πολλές φορές να το συνειδητοποιούμε, προσπάθησε να εμφυσήσει και σ’ εμάς.
Ως κληρικός ο π. Πορφύριος ήταν πολύ δραστήριος. Από όποια ενορία και αν πέρασε ως εφημέριος, άφησε στο ποίμνιό του έκτυπη τη σφραγίδα του άξιου λειτουργού, του ακάματου ποιμένα, του ανύστακτου εργάτη του Ευαγγελίου. Οργάνωνε αγρυπνίες, κατηχητικές συνάξεις για όλες τις ηλικίες, προσκυνηματικές εκδρομές, ομιλίες με διακεκριμένους ομιλητές (αγιορείτες πατέρες, φωτισμένους κληρικούς και θεολόγους, έγκριτους επιστήμονες). Διακρινόταν επίσης για την προσφορά του προς τον εμπερίστατο και πάσχοντα άνθρωπο, όπως π.χ. με την ίδρυση Στέγης Γερόντων, με την καθημερινή παροχή συσσιτίου και τη χορήγηση οικονομικής ενίσχυσης σε πτωχούς και ενδεείς συνανθρώπους μας, με την ίδρυση Τράπεζας Αίματος – κι όλα αυτά, σε εποχές που παρόμοιες δραστηριότητες ήταν πρωτοποριακές και ασκούνταν από πολύ λίγους, καθώς δεν είχαν λάβει την έκταση που έχουν λάβει σήμερα. Ιδιαίτερα η οργάνωση της ενορίας του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου της Ι.Μ. Νικαίας, στην οποία ο προσφιλής παππούλης υπηρέτησε επί αρκετά έτη, ήταν υποδειγματική, και η ενορία αυτή σεμνύνεται για το έργο που επιτελέστηκε εκεί από αυτόν. Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι της ίδιας ενορίας μνημονεύουν ακόμα και σήμερα με συγκίνηση και ευλάβεια το όνομά του.
Ως πνευματικός ο π. Πορφύριος ήταν επιεικής και συγκαταβατικός με τους ανθρώπους που εμπιστεύονταν τον πόνο τους στο πετραχήλι του, ακολουθώντας και συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτόν το πνεύμα του γέροντά του, οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη. Στο ίδιο πνεύμα, προσπαθούσε κάθε κακό λογισμό να τον μεταστρέφει με κατάλληλο τρόπο σε καλό και διέθετε επιπλέον το χάρισμα να ελκύει κοντά του ανθρώπους που τηρούσαν τυπική, αδιάφορη ή και εχθρική στάση προς την Εκκλησία. Δεν παρέλειψε ακόμη ούτε και με την ιεραποστολή να ασχοληθεί, καθώς για κάποιο χρονικό διάστημα δραστηριοποιήθηκε στην Αφρική υπό την καθοδήγηση του νυν Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου.
Ως εκπαιδευτικός, ιδιαιτέρως δε ως σχολάρχης του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου-Λυκείου Αθηνών, ο π. Πορφύριος διακρίθηκε για την άρτια παιδαγωγική και επιστημονική του κατάρτιση και ήταν πολύ αγαπητός στους μαθητές του (κληρικούς και λαϊκούς), στους οποίους εμφυσούσε την ανυπόκριτη αγάπη προς την Εκκλησία και τη λειτουργική ζωή, τον ζήλο για τα γράμματα και τις επιστήμες, το πνεύμα της απλότητας και της ειλικρίνειας στις μεταξύ τους σχέσεις. Στους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως ο μακαριστός ήταν γνωστός σε πανελλήνια κλίμακα, καθώς τους εκπροσωπούσε (συχνά με δυναμικό και μαχητικό τρόπο) επί πολλά έτη ως εκλεγμένος από αυτούς στα οικεία Υπηρεσιακά Συμβούλια.
Κλείνει ένας χρόνος από τότε που η πολύπλευρη και πολύπτυχη αυτή προσωπικότητα του αρχιμανδρίτη Πορφυρίου (Παπαρούπα) έφυγε σωματικά από κοντά μας. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Κύριος, τον Οποίο τόσο αγάπησε στη ζωή του, να αναπαύσει την ψυχή του και να την κατατάξει στους χορούς των αγίων. Ευχόμαστε ακόμη ο μακαριστός παππούλης να πρεσβεύει για όσους είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν από κοντά, αλλά και για τον κόσμο όλο.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Τα πνευματικά του παιδιά.