του Κώστα Ζαφειρίου
Ο μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος Β΄ συνιερούργησε σήμερα στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς μετά του επιχωρίου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Διαυλείας κ. Γαβριήλ και εκήρυξε το θείο λόγο.
Το "ierovima", ήταν εκεί, στον κατάμεστο ναό και παρακολούθησε το κήρυγμα του μητροπολίτη κ. Δωροθέου, το οποίο προκάλεσε αίσθηση.
Στο κήρυγμά του, μεταξύ άλλων, ο σεβασμιώτατος, αφού ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την ευγενή, φιλόφρονα και φιλάδελφο πρόσκλησή του, ανέφερε:
«…. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, που έλαβε από την Ιστορία τον τίτλο Μέγας και από την Εκκλησία τον τίτλο του Αγίου και Ισαποστόλου-τίτλοι βαρείς, που σε λίγους δόθηκαν και ακόμα λιγώτεροι άντεξαν το βάρος τους και τους σήκωσαν- με το Διάταγμα της ανεξιθρησκίας, το σεβασμό προς την Εκκλησία και τους Επισκόπους Της και τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, στην οποία παρέστη «ως Επίσκοπος εκ των έξω», όπως έλεγε για τον εαυτό του, σε αντίθεση με τους «εκ των έσω» Επισκόπους της Εκκλησίας, θεμελίωσε τις αρχές των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, οι οποίες, μέσα από το χρόνο και διάφορους μετασχηματισμούς, έφτασαν μέχρι τις μέρες μας και για τις οποίες πολύς λόγος γίνεται από εκείνους, που υποστηρίζουν το διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.
Αλλά, αναρωτιόμαστε, ποιόν τελικά ωφελεί αυτός ο λόγος, το Κράτος ή την Εκκλησία; Και, γιατί η Εκκλησία, κατά την ανθρώπινη πλευρά Της να μην έχει τη στήριξη της Πολιτείας στην επιτέλεση του έργου Της, όπως και αντίθετα να διαμαρτύρεται όταν το έργο παρεμποδίζεται η ίδια απειλείται ή λοιδωρείται;
Ίσως, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να εμβαθύνουμε στο όραμα του Μ. Κωνσταντίνου για την Εκκλησία και το μήνυμα του εν ουρανώ φανέντος συμβόλου «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»…
Ο Μ. Κωνσταντίνος είναι ο πρωτεργάτης της Χριστιανικής Ευρώπης και ο θεμελιωτής της Ορθόδοξης Ελληνικής Πολιτείας, που 1.000 χρόνια αντιμετώπισε νικηφόρα την επέλαση βάρβαρων λαών, που απειλούσαν την Ευρώπη.
Ειμαστε εμεις απαύγασμα αυτου του λαού, ο Λαός μας σήκωσε και σηκώνει μέχρι σήμερα το βάρος πολέμων και θυσιών, από το 1821, τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον αφανισμό της Σμύρνης, τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, το πόλεμο του 1940.
Ασφαλώς, και συγχωρούμε και πρέπει να συγχωρούμε, όπως επιβάλλει ο Χριστιανισμός και ο πολιτισμός μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ένας λαός πρέπει να λησμονεί την ιστορία του.
Και αν υπάρχουν αρνητές της Ιστορίας και εκείνοι, που θέλουν να παραποιούν τα γεγονότα και να διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια, είναι γιατί δεν μπορούν να βιώσουν τα γεγονότα αυτά όπως τα βιώνει η Εκκλησία, όχι, δηλαδή, ως παρελθόντα, αλλά ως παρόντα και ενεστώτα.
Σ’ αυτούς θα απαντήσουμε με τα λόγια του ποιητή:
Κι αν είναι πλήθος τ' άσχημα
κι αν είναι τ' άδεια αφέντες
φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή
φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω
να δώση νόημα στων πολλών την ύπαρξη, ένας φτάνει!
Και αυτός ο ένας είναι ο Χριστός, με τη δύναμη και Την πίστη του οποίου μπορούμε να νικήσουμε τον κόσμο, την αμαρτία και την αδικία του, και να επιβεβαιώσουμε τα λόγια του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού «αύτη εστίν η νίκη, η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών»!