Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα πάντα ανατρέπονται. Ο υλικός εφησυχασμός των προηγουμένων δεκαετιών όπου δέσποζε ο άκρατος καταναλωτισμός και το δανεικό πλαστικό χρήμα και κυρίως η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό, και η απόλυτη εμπιστοσύνη του ανθρώπου στις δικές του δυνάμεις, μας οδήγησαν στην σημερινή οικονομική, ηθική και πνευματική καταστροφή.
Οι μεγαλοτραπεζίτες και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεκαετιών, απέσυρε ξαφνικά την καλά στημένη και δελεαστική, δήθεν παραδείσια, εικόνα του πλουτισμού και της κατανάλωσης, και τότε ο χωρίς πνευματικά και ηθικά εφόδια άνθρωπος έμεινε κενός, αδύναμος, απελπισμένος, κατάντησε αγανακτισμένος να φωνασκεί στις πλατείες και να ζητεί από εκείνους που τον αδίκησαν και τον διέφθειραν την απονομή της δικαιοσύνης. Άρα η ζωή μας έγινε ένα ανυπέρβλητο αδιέξοδο.
Καθημερινὰ ζούμε με την αγωνία νέων μέτρων και με το φόβο, να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε οικονομικά σ’ αυτά. Καθημερινώς, υπάλληλοι χάνουν την δουλειά τους ή μειώνεται σημαντικὰ ο μισθός τους. Έμποροι και αγορὲς δοκιμάζονται από την μειωμένη αγοραστική κίνηση και από την αύξηση των φόρων. Νέοι άνθρωποι, ικανοί και προσοντούχοι, αναγκάζονται να ταχτοποιούν τις βιοποριστικές ανάγκες τους με το επίδομα της ανεργίας. Συνταξιούχοι στερούνται τ αναγκαία, επειδή τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τα οποία με τον ιδρώτα και τον κόπο τους δημιούργησαν, μειώνουν τις συντάξεις. Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους και ακούμε τις δοκιμασίες που σηκώνουν στις πλάτες τους. Τις ανησυχίες μαθητών και φοιτητών για το αβέβαιο μέλλον και την καταστροφή των ονείρων τους.
Παράλληλα η υποβάθμιση της παιδείας, η αλλοίωση της ιστορίας μας στο όνομα μιας άκαιρης και άσκοπης πολυπολιτισμικής μαζικοποίησής μας με τους γειτονικούς λαούς, η λήθη πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων μοναδικής πολιτισμικής και πολιτιστικής αξίας, η περιθωριοποίηση και η διαστρέβλωση ιδανικών και αξιών, που παλαιότερα προκαλούσαν αφύπνιση στις συνειδήσεις μας και μας κρατούσαν ενωμένους και ισχυρούς, η αποδόμηση της ελληνικής οικογένειας, που αποτελούσε βασική προϋπόθεση της ενότητας και της συνοχής του κοινωνικού μας ιστού, όλα αυτά, συνθέτουν την εικόνας της σημερινής αποσύνθεσης.
Δυστυχώς η έλλειψη εμπνευσμένων ηγεσιών, που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα πράγματα και να φέρουν και πάλι την χαρά και την ελπίδα στα πρόσωπα των ανθρώπων, μας αφήνει καταδικασμένους να τρέχουμε ολοένα προς τον γκρεμό μιας όχι μόνο οικονομικής αλλά συνολικής και ολοκληρωτικής πτώχευσης χωρίς φως στο τούνελ.
Ωστόσο μας διαφεύγει αυτό που ο εμπνευσμένος Στήβεν Ράνσιμαν είπε ότι δηλαδή “στον 21ο αιώνα θα επιβιώσει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί δεν θα έχει αποτινάξει την ιδέα ότι η θρησκεία είναι μυστήριο”, η αλλιώς ότι “ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ορθοδοξίας”. Δυστυχώς ο λόγος του αυτός δεν έτυχε της κατάλληλης προσοχής ούτε προβλημάτισε δεόντως ακόμα εμάς τους Ορθοδόξους.
Η Ορθοδοξία είναι ο φυσικός μας χώρος. Ο Παράδεισός μας.
Ο Χριστός λέγει «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς», και τα λόγια του αυτά απευθύνονται σε όλους μας που έχουμε κουραστεί, εξαπατηθεί απογοητευθεί, απελπιστεί από τις φρούδες ελπίδες, όλων όσων μέχρι τώρα μας υπόσχονταν δήθεν κοινωνικές αλλαγές από οποιοδήποτε χρωματικό κομματισμό κι αν προέρχονται .
Μέσα στην Εκκλησία το άτομο μεταβάλλεται σε πρόσωπο, επικοινωνεί με το Θεό και τους αδελφούς του (εχθρούς και φίλους), παρηγορείται, αναπαύεται από τις θλίψεις και τα προβλήματα της ζωής, ενώνεται μυστικά και μυστηριακά με τους άλλους συνανθρώπους του, γίνεται « όμαιμος» και «σύναιμος» και όλοι μαζί με τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Επομένως, από σήμερα, μέσα στην Εκκλησία μπορούμε και βιώνουμε την Βασιλεία του Θεού. Εκκλησία είναι η Βασιλεία του Θεού, και Βασιλεία του Θεού είναι η ζωή μας με τον Χριστό.
Αρκεί να πάρουμε μία σημαντική απόφαση στη ζωή μας: Να σταματήσουμε την φρεναπάτη προς τον έξω κόσμο, το ρίψιμό μας στα μάταια και αμαρτωλά, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να αποκαταστήσουμε την υγεία του νου και της καρδιάς και να ξεκινήσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως. Να εγκαταλείψουμε όλα τα μάταια και αμαρτωλά και να παραδοθούμε στον Θεό Πατέρα, ο οποίος γνωρίζει και αγαπά το πλάσμα του. Να αλλάξουμε τη ζωή μας, να επιστρέψουμε στις αγνές παραδόσεις μας, να βάλλουμε τον Χριστό ξανά μέσα στην προσωπική μας ζωή, στην οικογένειά μας, στις ψυχές των παιδιών μας, να εξομολογούμεθα ως άδολα παιδιά, να μετέχουμε συχνά στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Να επιστρέψουμε στις αξίες και τις παραδόσεις μας, να εγκαθιδρύσουμε στην καθημερινή μας ζωή την ειρήνη, την δικαιοσύνη, την θυσιαστική αγάπη, την προσευχή, την αλληλεγγύη, την ευγένεια στις σχέσεις μας με τον άλλο, την ταπείνωση, την πραότητα.
Όσο περισσότερο αγαπάμε τους άλλους, όσο «κλαίμε μετά κλαιόντων», όσο εμείς θυσιαζόμεθα για τους άλλους, τόσο μεγαλύτερη ευτυχία έχουμε. Όσο πιο πολύ η καρδιά μας ζη αυτή την εμπειρία, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τι σημαίνει « αντίληψις του Κυρίου». Σημαίνει ότι ακριβώς την κρίσιμη στιγμή της ζωής μας, μπαίνει ο Κύριος στην καρδιά μας και τον αντιλαμβανόμεθα, νιώθουμε μέσα μας χαρά και δύναμη.
Μέσα στην Εκκλησία, όλες οι αρετές, που προαναφέραμε, δεν είναι ιδεολογήματα και αφηρημένες έννοιες, αλλά ενσαρκώνονται, προσωποποιούνται στο πρόσωπο του Χριστού. Αν βάλουμε Εκείνον καθοδηγητή μας τότε θα επιτύχουμε να βιώσουμε όλες τις αρετές, Θα αφυπνισθούμε και θα ξεφύγουμε από την κάθε κρίση που σήμερα μας απειλεί.
(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε από το Δελτίον ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τον Φεβρουάριο 2012 )