Καθώς η μία κρίση διαδέχεται την άλλη, οι βεβαιότητές μας ανατρέπονται,.....
οι ανασφάλειές μας εντείνονται και οι φόβοι μας πληθύνονται, όχι μόνο σε ατομικό και συλλογικό, αλλά και σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα οικονομικά αδιέξοδα, που για 6ο χρόνο βιώνουμε, άλλαξαν απόψεις και ιδεολογίες, επηρέασαν τον τρόπο της σκέψης και της ζωής μας, υπονόμευσαν νοοτροπίες και ουσιαστικά αποσάθρωσαν τις βάσεις, πάνω στις οποίες στηρίζαμε μια επίπλαστη ευημερία και μια ψευδεπίγραφη ευτυχία.
Υποχρεωθήκαμε να κάνουμε θυσίες, άλλος περισσότερες, άλλος λιγώτερες, γευτήκαμε το πικρό ποτήρι της ανεργίας, είδαμε τα παιδιά μας να φεύγουν μακριά μας και νοιώσαμε πληγωμένοι σ` αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ελληνικό φιλότιμο..
Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούμε με αγωνία, και συχνά απογοήτευση, τις απέλπιδες προσπάθειες των Κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις, να προσφέρουν ένα όραμα, να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ενός λαού καταρρακωμένου και ταπεινωμένου, που ψάχνει να βρει το βηματισμό του στο σύγχρονο απαιτητικό και ανταγωνιστικό κόσμο.
Και ενώ αγωνιζόμεθα να κρατηθούμε στην επιφάνεια του διεθνούς γίγνεσθαι, ξαφνικά βρεθήκαμε «αναγκασμένοι» να αγωνιζόμεθα για να κρατήσουμε στην επιφάνεια της θάλασσας ανθρώπους, που πνίγονται!
Το προσφυγικό πρόβλημα προστίθεται στο οικονομικό και κοινωνικό μας αδιέξοδο και δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα στα θεμέλια της εθνικής μας υπόστασης και της κοινωνικής μας συνοχής.
Ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ελλάδα σε απέραντο προσφυγικό στρατόπεδο, σε μια αποθήκη ψυχών, είναι ορατός και υπαρκτός, όπως άλλωστε αρμόδια χείλη το επιβεβαιώνουν...
Και οι φόβοι μας μεγαλώνουν, καθώς άλλη μία βεβαιότητα ανατρέπεται, αυτή του απαραβίαστου των συνόρων!
Βλέποντας κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να φτάνουν στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου αισθανόμεθα αδύναμοι και απροστάτευτοι, καθώς διαπιστώνουμε ότι σύνορα, που κρατούσαν μακριά τους ξένους και μας «προστάτευαν», δεν υπάρχουν....Και η πιο πικρή διαπίστωση είναι ότι δεν μπορούμε-γιατί δεν πρέπει!-να φυλάξουμε τα θαλάσσια, τουλάχιστον, σύνορά μας, για την υπεράσπιση των οποίων τόσοι αγώνες έγιναν, τόσες ψυχές ηρώων χάθηκαν...
Ακοὺμε, ταυτόχρονα, να πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι φωνές και οι προειδοποιήσεις για...ισλαμοποίηση της Ελλάδος και για εξαφάνιση του Ελληνισμού!
Φωνές και προειδοποιήσεις, που κατά κανόνα κινούνται από καλή θέληση και ειλικρινή αγάπη για την Πατρίδα μας, αλλά που, όμως, φαίνεται, ξεχνούν ότι ο Ελληνισμός δεν έχει σύνορα!
Ξεχνούν ότι ο Ελληνισμός απέκτησε σύνορα μόνο τα τελευταία 186 χρόνια....
Ξεχνούν ότι ο Ελληνισμός πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια έζησε και μεγαλούργησε χωρίς σύνορα, χωρίς ενιαίο Κράτος, έτσι, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Εκτεινόταν από τη Μακεδονία μέχρι την Κρήτη και από την Ιωνία μέχρι τη Σικελία και την Κάτω Ιταλία. Οι πόλεις-κράτη, που τον απάρτιζαν ονομάζονταν και ήταν Ελληνικές, παρ` ότι πολλές δεν βρίσκονταν στην περιοχή, που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα, και οι κάτοικοί τους είχαν συναίσθηση ότι ήταν Έλληνες, όχι επειδή κατοικούσαν στην Ελλάδα, αλλά γιατί συνδέονταν μεταξύ τους με άλλους, υπερτοπικούς, δεσμούς, συνδέονταν με την κοινή γλώσσα, την κοινή λατρεία, τον κοινό πολιτισμό!
Ίσχυε, με άλλα λόγια, αυτό, που τόσο προσφυέστατα διαπίστωσε ο Χρήστος Γιανναράς, ότι, δηλαδή, “η Ελλάδα πάντα ήταν ένας τρόπος, όχι ένας τόπος βίου”!
Αλλού, λοιπόν, βρίσκονται τα σύνορά μας και οι Θερμοπύλες μας!
Και γι` αυτά τα σύνορα πρέπει να ανησυχήσουμε και να πολεμήσουμε!
Πάνω σ` αυτά τα σύνορα τα νοητά βιγλάτορας ακοίμητος στάθηκε και γι` αυτά τα σύνορα θυσιάστηκε ο διαχρονικός Έλληνας... Και νίκησε!
Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον απολίτιστο νικητή, τη Ρώμη, και εισήγαγε τις τέχνες στο Λάτιο, όπως παραδέχθηκε με πίκρα, ίσως, ο Λατίνος ποιητής Οράτιος, και πάνω στα ερείπια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θεμελίωσε μια άλλη Αυτοκρατορία, που χίλια χρόνια υπήρξε ο κυματοθραύστης και ο υπερασπιστής του πολιτισμού της Ευρὼπης.
Και στη λαίλαπα της Τουρκικής κυριαρχίας, της υποδούλωσής του σε αλλοεθνή και αλλόθρησκο δυνάστη, ο Ελληνισμός, χωρίς κρατική υπόσταση, επιβίωσε, διατήρησε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, την ιστορική του μνήμη και την εθνική του συνείδηση, όπου και αν ευρίσκετο, στη σημερινή Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Ανατολική Ασία, στη Βόρεια Αφρική, με κοινό τόπο ενότητας και αναφοράς την Εκκλησία του...
Ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, μάλιστα, γράφει: «τo ότι διατήρησε τη γλώσσα του, την εθνική του συνείδηση, για μένα τούτο είναι αντιστασιακὸ φαινόμενο... Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα και να ανέβεις στα βουνά. Αυτὸ είναι εύκολο πράγμα, σχετικὰ εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μείνεις αυτὸ που είσαι, και αυτὸ βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμικὴ συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονὸς ότι όταν κατακτήθηκε ο ελληνικὸς λαός, είχε εθνικὴ ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί στην απορρόφηση απὸ άλλους λαούς»!
Ζώντας συνθήκες και καταστάσεις, όχι βέβαια πρωτόγνωρες στην ιστορική μας διαδρομή, αλλά αδιανόητες για τον τρόπο και τα δεδομένα της σκέψης μας, μέχρι και πριν λίγα χρόνια, και αντιμετωπίζοντας υπαρκτούς κινδύνους εθνικής επιβίωσης, μόνη λύση είναι η αντίσταση στα μετερίζια της εθνικής αυτοσυνειδησίας, ο ανεφοδιασμός μας με τα όπλα της μακραίωνης ιστορικής, πολιτιστικής και εθνικής μας παράδοσης και η απόφασή μας να φυλάξουμε τις ηθικές Θερμοπύλες του Ελληνισμού μας!
Και γι` αυτό δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε μνημόνια, ούτε όπλα!
Μόνο αποφασιστικότητα και πάνω απ` όλα Παιδεία, Παιδεία ήθους και ελευθερίας, Παιδεία Ελληνική, που είναι ταυτόχρονα και Οικουμενική!
† O ΣΥΡΟΥ και ΜΥΚΟΝΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
(Περιοδικό “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ”, τ. 88, Φεβρουάριος 2016)