Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, από τότε που μια ολόκληρη Κυβέρνηση υποστήριζε με ανεξήγητο πάθος, προσβάλλοντας κατάφωρα και τη μνήμη των νεκρών και τη νοημοσύνη των ζωντανών, την επιβολή στους μικρούς μαθητές της άποψης μιας ελληνόφωνης μειοψηφίας, ότι στην παραλία της Σμύρνης, εκείνο το ματωμένο Αύγουστο του 1922, οι Έλληνες Μικρασιάτες δεν σφάζονταν από τους τσέτες του Κεμάλ, αλλά «συνωστίζονταν», προφανώς για μια θέση στα πλοία, που θα τους πήγαιναν στα νησιά για τις Αυγουστιάτικες διακοπές τους….
Βέβαια, τέτοια φαινόμενα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε, δεδομένου ότι τα ιστορικά γεγονότα και οι ιστορικές προσωπικότητες προσεγγίζονται από πολλές πλευρές, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κατ’ όνομα ιστορικών, αλλά στην ουσία ευτελών προπαγανδιστών ποικίλων συμφερόντων…
Έτσι, ακόμα και το μάθημα της Ιστορίας στα Σχολεία έχει μετατραπεί σε δίαυλο προώθησης και επιβολής της εκάστοτε κρατούσας ιδεολογίας, πάντα, βέβαια, στο όνομα της ιστορικής αληθείας!
Μιας κατ’ επίφασιν και κατ’ επιλογήν αλήθειας, που επιβάλλεται, υποβάλλεται και ωραιοποιείται με το διάτρητο άλλοθι της «σύγχρονης ματιάς στα ιστορικά γεγονότα»!
Αλλ’ ακόμα και ο αμύητος στην ιστορία ξέρει ότι είναι αντιεπιστημονικό, αντιιστορικό και εν πολλοίς ανήθικο να επιχειρεί κανείς να ερμηνεύσει γεγονότα του, περισσότερο ή λιγότερο μακρινού, παρελθόντος με τα ρευστά και αντιφατικά κριτήρια και τις ανομολόγητες σκοπιμότητες του παρόντος.
Παρά ταύτα, στις μέρες μας γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη προσπάθειας να θυσιαστεί η αλήθεια στο βωμό της πολιτικών, στρατιωτικών ή οικονομικών σκοπιμοτήτων, όχι, πλέον, μέσω ενός σχολικού βιβλίου, αλλά μέσω μιας τηλεοπτικής ιστορικοφανούς σειράς, που αυτοϊκανοποιείται διεκδικώντας την αυθεντία, διαστρέφοντας αναίσχυντα το πνεύμα και το νόημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821 και εξευτελίζοντας ιστορικές προσωπικότητες, των οποίων η μνήμη, ακόμα και το όνομα, ενοχλεί τους σημαιοφόρους του ραγιαδισμού και της εθελοδουλείας.
Έτσι, «χωρίς συναίσθησιν και χωρίς αιδώ» τόλμησαν να συνεχίσουν το «έργο» της Βαυαρικής Αντιβασιλείας, καταδικάζοντας τον Κολοκοτρώνη όχι σε βιολογικό, πλέον, αλλά σε ηθικό θάνατο….
Δυστυχώς, βέβαια, για τους σημερινούς «εκτελεστές» του, ο Κολοκοτρώνης σώθηκε, επειδή διαφώνησαν με το κατηγορητήριο δύο εκ των δικαστών, ο πρόεδρος Α. Πολυζωίδης και ο δικαστής Γ. Τερτσέτης, οι οποίοι δεν «ενέδωσαν να γίνωσιν συνένοχοι εις εν τοιούτον αδίκημα».
Αν ζούσε ο Κολοκοτρώνης, σίγουρα θα επαναλάμβανε το περίφημο «χαίρομαι διότι φονεύομαι άδικα», που είπε στις 10 Μαΐου 1834, όταν άκουσε την άπόφαση « «ήτις κατεδίκαζε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούταν εις κεφαλική ποινήν διά της λαιμητόμου, εκτελεστέαν εντός 24 ωρών και εντός του Ναυπλίου εις την Πλατεία του Ναυπλίου», έστω και αν η απόφαση του 2011 εξετελέσθη αμέσως και εις άπασαν την επικράτειαν!
Το αδίκημά του ένα: η τινάνεια προσωπικότητά του, που την χαρακτήριζε και την χαρακτηρίζει “Λεπτότης φρένων, ευσέβεια προς τον Θεόν, θάρρος πατριωτικόν, πνεύμα στρατιωτικόν, γνώσις προσώπων και τόπων ακριβής, λόγου εύροια, χείρες αγναί και αναίμακτοι, δραστηριότης και ευκινησία, χαρακτήρ πιστός, αρχαϊκή αγωγή και λιτότης εν πάσι, καρδία αγαθή, δημοτικότης μετά σοβαρότητος, μυθοποιία, υπομονή και επιμονή ..."(Ιωάννης Φιλήμων), και το μεγαλειώδες έργο του, που εμποδίζει την επιβολή και την προώθηση μιας ψευδεπίγραφης, και γι’ αυτό επικίνδυνης, δήθεν ειρηνικής συμβίωσης των λαών, που κατοικούν στις δύο πλευρές του Αιγαίου, οι εμνευστές της οποίας θεωρούν ηρωισμό να ευτελίζουν το σύμβολο αυτό της ελευθερίας του Έθνους, χωρίς να τολμούν-ούτε και να διανοηθούν-να κάνουν το ίδιο για προσωπικότητες της αντίπερα όχθης.
Αλλάς, το Ελληνικό Έθνος μπορεί να γέννησε και να γεννά Εφιάλτες, γέννησε, όμως, και γεννά και Τερτσέτηδες και Πολυζωίδηδες, που δεν δέχονται να γίνουν συνένοχοι σε τέτοια εγκλήματα!
Η ιστορική αλήθεια -όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να την αλλοιώσουν και να την κόψουν στα μέτρα τους- στο τέλος λάμπει και φωτίζει σε βάθος όλα τα γεγονότα που τη συνθέτουν και τη διαμορφώνουν και καίει τους διαστρεβλωτές τους. Αλίμονο σ' εκείνους που δεν έχουν διδαχτεί από αυτή τη νομοτέλεια...
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄