(Εκ της ΙΑ' & ΙΗ' Αρχ. Περιφερείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών)
Το απόγευμα της Παρασκευής 13 Ιανουαρίου, επραγματοποιήθη κατόπιν της υπ’ αριθμ. 0035/2012/09-01-12 εντολής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Κληρικολαική Σύναξις της ΙΗ΄ και της ΙΑ΄ Αρχιερατικών Περιφερειών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Σοφίας Νέου Ψυχικού. Παρέστησαν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κύριος ημών κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός, αρχιερατικώς προϊστάμενος της ΙΑ΄ Περιφερείας, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ναζιανζού κ. Θεοδώρητος, αρχιερατικώς προϊστάμενος της ΙΗ’ Περιφερείας, ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Μάξιμος Παπαγιάννης, οι Αρχιερατικοί Επίτροποι των ανωτέρω περιφερειών, της ΙΗ΄, πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Νεκτάριος Τσολίδης, της ΙΑ΄, πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Παναγιωτόπουλος και άπαντες οι Εφημέριοι και Διάκονοι μετά των μελών των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων, των Φιλοπτώχων Ταμείων, άμα δε και των υπευθύνων νεότητος μετά των κατηχητών, κατηχητριών και των μελών των Ενοριακών Νεανικών Εστιών.
Αμέσως μετά την έλευσιν του Μακαριωτάτου και της γενομένης υπ’ Αυτού προσευχής, τον λόγον έλαβε ο π. Νεκτάριος Τσολίδης, ο οποίος αφού καλωσόρισε τους προσελθόντας, υπέβαλε προτίστως εις τον Μακαριώτατον τα σεβάσματα των συμμετεχόντων επί τη ενάρξει του νέου έτους 2012. Χαιρέτισε ευλαβώς την παρουσία των δύο αρχιερέων και του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, ανεφέρθη δι’ ολίγον εις τον σκοπόν την παρούσης Συνάξεως ως συνέχεια της Α΄ Κληρικολαϊκής τοιαύτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και παρεκάλεσε τον π. Χρήστο Παναγιωτόπουλο να λάβη τον λόγο, προκειμένου να αναπτύξη την εισήγησιν του επί των υποβληθέντων προτάσεων προς τον Μακαριώτατον.
Εν συνεχεία έλαβε τον λόγον ο π. Χρήστος Παναγιωτόπουλος και διά της ευσυνόπτου ομιλίας του, έκαμε αναφορά εις τας δυσκολίας των ανθρώπων της εποχής μας όπου η απελπισία κρούει την θύρα όλων μας. Κατά την σύγχρονον φιλοσοφίαν ο Θεός απέθανεν και ως εκ τούτου δεν υπάρχει πατέρας, αλλά και παιδιά και αδέλφια. Καλούμεθα λοιπόν ως Εκκλησία να αναστήσουμε την ελπίδα στον σύγχρονο άνθρωπο. Με αφορμή τούτο έγινε αναφορά εις τας πρωτοβουλίας και δράσεις της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, στα Ιδρύματα και τα συσσίτια αυτής, επεσήμανε δε και την αθρόαν συμμετοχήν του κόσμου εις τας δράσεις αυτάς. Ακολούθως επιγραμματικώς ανέφερε τα αιτήματα της προηγουμένης Α΄ Κληρικολαϊκής Συνάξεως τα οποία συνοψίζονται στα εξής:
*Επανευαγγελισμός, κήρυγμα και ερμηνεία του Ευαγγελικού λόγου σε κάθε ευκαιρία.
*Ενίσχυση της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής.
*Εξασφάλιση πόρων λειτουργίας χωρίς επιβάρυνση των Ναών.
*Οργάνωση μαθημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας από τις Ενορίες.
*Αναζήτηση τρόπων χρηματοδότησης των Ναών.
*Προαγωγή των ιδεωδών της πατρίδος διά της ενισχύσεως των ηθών και των εθίμων του τόπου μας, ως οι παραδοσιακοί χοροί κλπ.
*Καλυτέρα οργάνωσις και επιμερισμός του φιλανθρωπικού έργου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
*Τέλεσις δευτέρας θείας Λειτουργίας.
*Το πρόβλημα των μικροφωνικών εγκαταστάσεων και
η ανεργία στους νέους, η οποία προκαλεί θυμό, ένταση και απαισιοδοξία.
Η ομιλία έκλεισε με την επισήμανση ότι ο λόγος της Εκκλησίας πρέπει να γίνει ζωντανός και θερμός. Όλα τα έργα που γίνονται είναι ωραία, αλλά η Εκκλησία σώζει γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτά που κάνει. Βασικός στόχος πρέπει να είναι η αγιότης και ως αγίους πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλους τους αδελφούς. Τότε θα έχουμε συντελέσει το καλύτερον έργον και ο καταλληλότερος τόπος δια να επιτελεστεί αυτό είναι η Ενορία.
Αμέσως μετά έλαβε τον λόγον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο οποίος αφού έκαμε μια αναφορά εις την Γενικήν Κληρικολαϊκήν Σύναξιν της 26ης Σεπτεμβρίου 2011 ομίλησε διά την έννοιαν του χρόνου, τι σημαίνει αυτός, πως κατακερματίζεται ανθρωπίνως εις το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και ότι είναι απαραίτητο να την εστιάσουμε εις το παρόν ως μόνη πραγματικότητα, διότι το παρελθόν ανεπιστρεπτί παρήλθεν, το μέλλον παραμένει αβέβαιον, ενώ το παρόν ευρίσκεται έμπροσθέν μας και τούτο πρέπει να εξαγοράσωμεν, ως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Ο Μακαριώτατος ετόνισε πως το σημείον «τώρα» έχει περισσότερον ανάγκη από όλους μας. Η περίοδος την οποίαν διανύομεν ομοιάζει κατά πολύ με τους καιρούς της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι επεχείρησαν να οικοδομήσουν ένα δημιούργημα το οποίο θα εξεπέρνα τον Θεόν. Έτσι ο Θεός έστειλε τη σύγχυσιν των γλωσσών, προκλήθηκεν η ασυνεννοησία, η διάσπασις και η γενικευμένη κρίσις, ως αποτέλεσμα της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεόν και της επιθυμίας του ανθρώπου να τον αντικαταστήσει δια χοϊκών και κτιστών πραγμάτων. Τούτο γίνεται και σήμερα και σε όλας τας εποχάς. Ο εγωισμός του ανθρώπου τον απομακρύνει από τον Θεό. Η κρίσις είναι πνευματική και από αυτήν γεννιούνται όλες οι κρίσεις.
Τώρα, παρά ποτέ, πρέπει να δούμε το Ναό ως λιμένα και ως όασιν, όπου ξαποσταίνει ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος διά να συνεχίσει τον δύσκολον δρόμον εις την έρημον, ως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.
Το ερώτημα – συνέχισε ο Μακαριώτατος – αρχίζει για εμάς τώρα. Όλοι ως άνθρωποι κάνουμε λάθη, αν όμως συνεχίζουμε να μένουμε στο λάθος, δεν κάνουμε αυτό που ο Χριστός θέλει. Πρέπει να σηκωνόμαστε και ν’ ανυψώνομεν τον εαυτό μας. Όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε άμεση σχέση με τον Ναό, ο οποίος μέσα εις τον χρόνο έχει να προσφέρει πολλά εις ημάς πρώτα και έπειτα εις τους γύρω μας.
Απευθυνόμενος ο Αρχιεπίσκοπος εις τους ιερείς ετόνισε πως είναι λάθος και βέβηλο να θεωρούμε τους εαυτούς μας αντιπροσώπους του Θεού εις την γη. Αντιθέτως είμαστε εκπρόσωποι του λαού εις τον Θεόν. Εναποθέτουμε τας ανάγκας και τας αγωνίας όλων μας εις το ιερόν Θυσιαστήριον. Πρέπει να ζητάμε τον Ύμνο τον Χερουβικό, δηλαδή να συναντήσουμε τώρα τον Θεό, αφού έχουμε απωθήσει πρώτα κάθε βιοτικήν μέριμναν.
Ανεφέρθη επίσης ο Μακαριώτατος δια τον εθελοντισμόν εις την Εκκλησίαν, ο οποίος είναι θαυμαστός και δεν συναντάται αλλού και πρέπει να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερον δια την καλυτέραν οργάνωσιν. Όμως το σπουδαιότερον, επεσήμανε, είναι να μάθουμε να ακούμε τους συνανθρώπους μας. Η επιτυχία κρύβεται εις το εξής τρίπτυχον: διάκρισις, όρεξις και πρόγραμμα.
Προτεραιότητα στον τομέα της Νεότητος
Ο Αρχιεπίσκοπος κλείνοντας ετόνισε επιμόνως πως δεν πρέπει να είναι πρωτεύουσα πρόνοιά μας η ανοικοδόμησις των Ναών αλλά η νεότης, η οποία είναι ό,τι ωραιότερο εις την Εκκλησίαν. Τέλος συνοψίζοντας τα παραπάνω λεχθέντα, κατέληξε πως το έργον της Εκκλησίας είναι αγιαστικόν, θεραπευτικόν και μυστηριακόν, προπαντώς δε είναι έργον αγάπης και ως εκ τούτου πρέπει και να επιτελείται καλώς δια να είναι επωφελές και ευπρόσδεκτος παρα Κυρίου η προσφορά μας.. Ο Μακαριώτατος έκλεισε με τη συμβουλή να μην περιφρονούμε το «τώρα».
Ακολούθως υπεβλήθησαν εις τον Μακαριώτατον ερωτήματα από τους παρευρισκομένους σχετικώς με τα απασχολούντα την Εκκλησίαν προβλήματα κατά την σύγχρονον εποχήν μας και ειδικώς α΄) πως αντιμετωπίζει η Εκκλησία μας το πρόβλημα των ναρκωτικών που μαστίζει την κοινωνία μας, β’)την αγωνία των νέων μας διά το μέλλον τους λόγω της επικρατούσης κρίσεως γ’)και την συστηματικοτέραν συμπαράστασιν της Εκκλησίας εις τους ανέργους και τους δοκιμαζομένους από την κρίσιν συνανθρώπους μας.
Εις τα ανωτέρω ερωτήματα εδόθησαν διαβεβαιώσεις υπό του Μακαριωτάτου, ότι η Εκκλησία αγωνίζεται να περισώσει ό,τι μπορεί και φροντίζει με όλες τις δυνάμεις της προς τον σκοπόν αυτόν καλώντας άπαντας εις συστράτευσιν αγάπης και προσφοράς προκειμένου να ξεπεραστεί με πίστη και ελπίδα η παρούσα κρίσις. Μετά ταύτα μη υπαρχόντων ετέρων ερωτημάτων ο Μακαριώτατος έλυσε την Σύναξιν και εψάλη υπό πάντων η φήμη Αυτού.
Εκ της ΙΑ' & ΙΗ' Αρχ. Περιφερείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών