Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ µας, τήν ὁποία λαµπροφοροῦντες καί µέ ἀναµµένες λαµπάδες ἀνυµνοῦµε καί δοξάζουµε, µᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά στρέψουµε τή σκέψη µας πρός δύο µεγάλα ἀγαθά πού πήγασαν ἀπό τό κενό Μνηµεῖο: Τήν εἰρήνη καί τή χαρά.
«Εἰρήνη ὑµῖν» καί «µή φοβεῖσθε» ἦταν οἱ φράσεις τίς ὁποῖες ἀπηύθυνε ὁ Ἀναστάς Κύριος στίς Μυροφόρες καί στούς Μαθητές καί Ἀποστόλους Του, ὅταν ἐµφανίστηκε σ’ αὐτούς ἐπανειληµµένα, µέχρις ὅτου ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Καί µέ τό «χαίρετε» τούς παροτρύνει, ἀφοῦ Ἐκεῖνος πρίν ἀνέλθει στό Γολγοθᾶ εἶχε ὑποσχεθεῖ τή χαρά, ὅταν τούς ἔλεγε: «Καί πάλιν ἐλεύσοµαι πρός ὑµᾶς, καί χαρήσεται ὑµῶν ἡ καρδία καί τήν χαράν ὑµῶν οὐδείς αἴρει ἀφ’ ὑµῶν». Δηλαδή: «Θά σᾶς ξαναδῶ καί θά χαρεῖ ἡ καρδιά σας, καί τή χαρά σας κανείς δέν θά µπορέσει νά σᾶς τήν ἀφαιρέσει» (Ἰω. 16, 22). Εἰρήνη λοιπόν καί χαρά στίς καρδιές µας εὐαγγελίζεται τό µήνυµα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Θά διερωτηθεῖ ὅµως κάποιος:
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχουµε εἰρήνη καί χαρά σέ µιά ἐποχή ταραγµένη, ἀβέβαιη γιά τό παρόν καί τό µέλλον; Σέ µιά ἐποχή ἠθικῆς καί οἰκονοµικῆς κρίσεως; Σέ µιά ἐποχή ἀνεργίας, χρεῶν καί φόβου γιά περαιτέρω ἐπιδείνωση; Σέ µιά ἐποχή πού ὄχι µακριά ἀπό µᾶς ἄνθρωποι σπαράσσονται ἀπό πολεµικές συρράξεις καί τά κύµατα τῶν προσφύγων, ἀπό θάλασσες καί στεριά, κατακλύζουν τή χώρα µας; Σέ µιά ἐποχή πού οἱ νέοι δέν ἔχουν αἰσιοδοξία γιά τό αὔριo;
Καί ὅµως! Ἡ εἰρήνη καί ἡ χαρά πήγασαν ἀπό ἕναν Τάφο, πού ἐνῶ προηγήθηκαν τά φρικτά Πάθη καί ὁ Γολγοθάς, καί ὁ ἴδιος ἦταν ἑρµητικά κλεισµένος, ἀφοῦ εἶχε σφραγισθεῖ ἀπό «λίθον µέγα», ἐντούτοις ἀναδείχθηκε ζωοδόχος. Αὐτό σηµαίνει, ἀγαπητοί µου ἀδελφοί, ὅτι ἡ ἀναστάσιµη εἰρήνη καί χαρά εἶναι καρπός σταυρικῆς πορείας καί ἀγῶνος πνευµατικοῦ. Ὅτι ξεπερνᾶ ἐφήµερους προβληµατισµούς, δυσκολίες, ποικίλες κρίσεις, ἀδιέξοδα καί ἀβεβαιότητες. Τά πολυώνυµα πάθη –προσωπικά, οἰκογενειακά, κοινωνικά– παρέρχονται καί «χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Ὅταν ἀγωνιζόµαστε µέ χριστιανική συνέπεια, βιώνουµε ἐµπειρικά, µέ εἰρήνη καί χαρά, τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου µας, τήν ὁποία ἐκφράζουµε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι µέ µόλις δύο λέξεις, γεµάτες νόηµα:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Πρόκειται γιά ἕνα πανευφρόσυνο χαιρετισµό πού ἐπί 20 αἰῶνες ἀνταλλάσσουν οἱ χριστιανοί ὄχι τυπικά ἀλλά οὐσιαστικά. Μετά τίς ἡµέρες τῶν Παθῶν καί τοῦ πένθους, ἦλθε ἡ ἡµέρα «ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος», µέ σκοπό νά χαροῦµε καί νά εὐφρανθοῦµε εἰρηνικά, ἐπειδή µέ τήν Ἀνάστασή Του «ἐµᾶς πού εἴµασταν ἄλλοτε πνευµατικά νεκροί ἐξαιτίας τῶν παραπτωµάτων µας», «µᾶς ξανάδωσε ζωή» (Ἐφεσ. 2, 1. 6).
Ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ µᾶς δίνει ἀληθινή εἰρήνη καί γνήσια χαρά. Ἐξασφαλίζει καί τή δική µας ἀνάσταση. Ἐπιβεβαιώνει τήν ἀθανασία µας. Ὑπερβαίνει κάθε γήινο προβληµατισµό καί στενοχώρια. Δέν ὑπάρχει πιό βαρυσήµαντη πρόταση ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς µας.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δέν µᾶς ἐπιτρέπει νά ζοῦµε ἀδιάφορα, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος. «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Θά εἴµαστε ἄνθρωποι τῆς ἀναστάσεως ὄχι µόνο ἄν πιστεύουµε, ἀλλά κυρίως ἄν ζοῦµε ὡς ἄνθρωποι τῆς ἀφθαρσίας. Ἄν πολιτευόµαστε µέ στόχο τήν αἰωνιότητα. Ἄν ὡς πολίτες τῆς γῆς, ἐπιδιώκουµε νά γίνουµε καί τοῦ οὐρανοῦ µελλοντικοί δηµότες. Ἄν ἡ ζωή καί ὁ λόγος µας ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἡ εἰρήνη καί ἡ χαρά ἐκπορεύθηκαν ἀπό τόν Τάφο τοῦ Κυρίου, διά τῆς Ἀναστάσεώς Του. Οἱ καιροί µας, µέ τά συσσωρευµένα ποικίλα βιοτικά προβλήµατα, ἐπιβάλλουν περισσότερο παρά ποτέ, νά συνειδητοποιήσουµε πόσο ἀναγκαῖον εἶναι νά στηρίξουµε τή ζωή µας στόν ἀναστηµένο Λυτρωτή µας Χριστό. Τά βήµατά µας ἄς ἀκολουθοῦν τά ἴχνη Του. Ἀφοῦ «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» καί «χαρᾶς τά πάντα πληροῦνται σήµερον».
Ἄς ἀντλήσουµε θάρρος καί δύναµη στόν καθηµερινό µας ἀγώνα. Μή µᾶς φοβίζουν οἱ δυσκολίες. Ἄς ἀκούσουµε τή φωνή Του πού µᾶς διαβεβαιώνει: «Ἰδού ἐγώ ζῶ καί ὑµεῖς ζήσεσθε». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σηµαίνει καί ἀνάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ· χαίρετε» καί «μή φοβεῖσθε»
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος