Εφικτή  η  ένωση μετά των Παπικών;

 Του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών Δρος Κανονικού Δικαίου 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο άμεσος συνεργάτης αυτού Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας κατά καιρούς ομιλούν για την επερχομένη ενότητα ορθοδοξίας και Παπισμού με στόχο την επίτευξη ολοκληρωμένης Μυστηριακής κοινωνίας.

Η Εκκλησία, όπως γνωρίζουμε, είναι Μία, για τον λόγο ότι είναι το Μυστικό Σώμα του Θεανθρώπου Κυρίου: «Υπέρ του σώματος αυτού (του Χριστού), ό εστίν η Εκκλησία...» (Κολ. 1, 25). Εφόσον, όμως, η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και άρα είναι Μία - «μεμέρισται ο Χριστός;» (Α΄ Κορ. 1, 13) - η αίρεση δεν διασπά το Σώμα του Χριστού, αλλά αποσπά μέλη από αυτό και εκτρέπεται από την διαχρονικότητα και τοιουτοτρόπως χάνει την καθολικότητα.

Ο Παπισμός έχει καταδικασθεί από την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 879 και από την Σύνοδο του 1341, αλλά και από τις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, για τον λόγο ότι οι κακοδοξίες του συμπίπτουν με εκείνες των πρώτων αιώνων.

Αναφέρω τις σπουδαιότερες από αυτές: α) το πρωτείο, β) το αλάθητο του Πάπα, γ) το Filioque, (η εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος και εκ του Υιού), δ) η  άσπιλος σύλληψη της Θεοτόκου, ε) οι κτιστές ενέργειες του Θεού, στ) το καθαρτήριο πυρ, ζ) η περισσεύουσα αξιομισθία των Αγίων, η) το βάπτισμα διά ραντισμού, θ) το μυστήριο του Αγίου Χρίσματος (από το 1563 με την εν Τριδέντω Σύνοδο το μυστήριο αυτό τελείται στο έβδομο έτος της ηλικίας του βαπτισθέντος), ι) ο άζυμος άρτος στην Θεία Κοινωνία (από το 1200 περίπου έπαυσαν να κοινωνούν τους πιστούς τους και με το Αίμα, αλλά προσφέρουν μόνον τον Άρτο), ια) το μυστήριο του ευχελαίου (το τελούν μόνον προ του θανάτου), ιβ) η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, ιγ) η επιτέλεση του σημείου του σταυρού με όλα τα δάκτυλα της χειρός και από αριστερά προς τα δεξιά, ιδ) η τέλεση πολλών Λειτουργιών υπό του ιδίου ιερέως την αυτήν ημέρα, ιε) η τροποποίηση του θεσμού της νηστείας κατά παράβασιν των ιερών κανόνων και πολλές άλλες.

Οι ανωτέρω αιρέσεις συνιστούν την αναβίωση των παλαιών αιρετικών δοξασιών των αιρεσιαρχών Αρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου κ.ά. Τοιουτοτρόπως το consensus Patrum καταδικάζει τον Παπισμό ως αίρεση, καταγγέλλοντας τις αιρετικές δοξασίες του, όσο κι αν επιμένουν οι προαναφερθέντες εκκλησιαστικοί ταγοί, ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση και ότι είναι απλώς σχίσμα. Ο Μ. Βασίλειος στην Α΄ κανονική του επιστολή προς τον Αμφιλόχιο Ικονίου γράφει ως προς το θέμα αυτό: «Αιρέσεις μεν τους παντελώς απερρηγμένους και κατ’ αυτήν την πίστιν απηλλοτριωμένους, σχίσματα δε τους δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας...» (PG 32, 665).

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να υπάρξη ένωση και κοινωνία της αληθείας μετά του ψεύδους, του σκότους μετά του φωτός;

Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας προέβαιναν στην αποκοπή των αιρετικών από το Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Με το εγχείρημα αυτό διεφύλασσαν την υγεία του όλου Σώματός της.

Πώς Σεις, Άγιοι Πατέρες, πιστεύετε και κηρύσσετε ότι υπάρχει δυνατότητα ενώσεως μετά του Παπισμού; Ο Παπισμός δεν είναι πλέον Εκκλησία, για τον λόγο ότι απεκόπη από την μια, αγια, καθολικη και αποστολικη εκκλησια που είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία και ως εκ τούτου στερείται της αγιαστικής χάριτος του Τριαδικού Θεού, η οποία οδηγεί στην λύτρωση και την σωτηρία.

Μήπως πρέπει να κατανοήση και ο Οικουμενικός Πατριάρχης ότι είναι μεγίστη πλάνη να αποδέχεται τους Παπικούς ως εκκλησία, αποδεχόμενος την θεωρία των κλάδων;

Όλους αυτούς τους αιώνες ο Παπισμός κινείται στον χώρο του ψεύδους και της απάτης. Εμμένει αμετανόητα στις αιρετικές δοξασίες και πλάνες, χρησιμοποιώντας τελευταίως τον θεολογικό διάλογο για την πλήρη υποταγή της Ορθοδοξίας σε αυτόν. Εκείνο, όμως, που πρέπει να του πη η Ορθόδοξη Εκκλησία μέσω των εκπροσώπων της είναι το του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει, ών αυτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10-11).

Μερικοί ίσως διερωτηθούν: Και η αγάπη; Πού είναι η αγάπη; Η αγάπη είναι οντολογική, όταν συναντάται με την αλήθεια. Όταν προσφέρης την αγάπη στο ψεύδος και την αίρεση, παραβλέποντας την αλήθεια, τότε το μόνο που κατορθώνεις είναι να βοηθάς τον αιρετικό να παραμείνη στις αιρετικές θέσεις του και  άρα δεν τον αγαπάς.

Η οικουμενική κίνηση διατείνεται ότι είναι μία προσπάθεια υπερβάσεως της χριστιανικής διαιρέσεως, με απώτερο σκοπό την intercommunio. Πρέπει, όμως, να κατανοήσουν οι πάντες ότι προηγείται η κοινωνία πίστεως και έπεται η κοινωνία εν τω Αγίω Ποτηρίω. Για τον λόγο αυτό εμμένουμε στην απάντηση, την οποία έδωσε η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1895 προς τον Πάπα Λέοντα ΙΓ´: «Η φυσικωτέρα οδός προς την ένωσιν εστίν η επάνοδος της Δυτικής Εκκλησίας εις το αρχαίον δογματικόν και διοικητικόν καθεστώς».

Ο καταδικασμένος Παπισμός από τις δύο προαναφερθείσες Συνόδους (879 και 1341) [σημειωτέον ότι και οι δύο πρέπει να ονομασθούν Οικουμενικές Σύνοδοι], αλλά και από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους των πρώτων αιώνων, βάσει των αιρετικών δοξασιών του, είναι αίρεση και μάλιστα «παναίρεση», όπως έχει λεχθεί. Ως εκ τούτου οι ατέρμονες συζητήσεις και οι άκαρποι διάλογοι είναι περιττοί. Ο Μ. Βασίλειος γράφει σε μιά του επιστολή: «εάν μεν ούν πεισθώσι σοι, ταύτα άριστα. Ει δε μή, γνωρίσατε τους πολεμοποιούς και παύσασθε ημίν του λοιπού περί διαλλαγών επιστέλλοντες» (PG 32, 557).

Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήση και ο Οικουμενικός Πατριάρχης και όλοι όσοι συμπορεύονται μετ’ αυτού ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μια, αγια, καθολικη και αποστολικη εκκλησια και ο Παπισμός είναι αιρετικό κομμάτι που απεσπάσθη από αυτήν. Για τον λόγο αυτό είναι καιρός να ακούσωμε τα λόγια του G. Florofsky: «Η ένωση των Χριστιανών, για μένα, σημαίνει ακριβώς την παγκόσμια επιστροφή στην Ορθοδοξία».